Arme Jamie Oliver. Hij bedoelde het goed, echt. Ik bedoel, zijn vrouw Jools verwacht haar vijfde kind. Is toch fijn, zo’n man die zich met de voeding van de baby bemoeit?

Nou, daar denkt Adèle anders over. Zij vindt het maar niets dat Jamie een campagne is gestart om ervoor te zorgen dat meer vrouwen borstvoeding moeten geven. “Het is belachelijk,” zegt ze erover. “Tegen iedereen die druk op ons legt dat we borstvoeding moeten geven, zeg ik: go fuck yourselves. Het is moeilijk, niet iedereen kan het. Dus bemoei je er niet mee!”

En ik geef haar groot gelijk.

Voordat ik zwanger raakte van de eerste, had ik een heerlijk droombeeld van zwanger zijn. Zo’n mooie bolle buik, waar ik met mijn hand over zou wrijven, onderwijl starend in het niets. Ik zou stralen, mijn haar zou glanzen en ik zou over the top gelukkig zijn. Dus.

Ik werd dik. Gigantisch dik, want ik kreeg niet alleen een buik, maar ook een fat ass, een stierennek, dubbele bovenarmen en hobbitvoeten. En al wreef ik nog steeds wel glimlachend over mijn buik, er waren genoeg momenten dat ik me het liefst negen maanden in een hoekje had verstopt. Huilend.

Op de school waar ik toentertijd werkte, kreeg ik op een gegeven moment een hormonaal gestuurde driftbui in de docentenkamer. Dit resulteerde erin dat mijn teamleider mij naar huis stuurde, omdat er niks met mij te beginnen was. Brullend reed ik naar huis, boos op de hele wereld.

Wat was het geval? Ik wilde een dropje pakken uit de snoeppot. Vervolgens vielen er een stuk of wat docenten over me heen, omdat ik ABSOLUUT geen drop mocht tijdens de zwangerschap. Daarna wilde ik een koekje pakken. Ook weer vermanende blikken, omdat ik op zo’n manier vast en zeker moddervet zou worden. En ik dacht alleen maar: laat me met rust.

Een dag later zat ik bij mijn teamleider. Ik vertelde haar dat ik vond dat mijn zwangerschap mijn zaak was en dat ik het raar vond dat iedereen zich ermee bemoeide. Ze keek me verbaasd aan. Zo werkt het nu eenmaal, zei ze.

En dat klopt. Alle keren dat ik zwanger was, waren er mensen die me maar wat graag wilden vertellen wat goed voor me was en wat niet. Als ik sushi durfde te eten werd ik verketterd (terwijl sushi gewoon kan, je moet alleen oppassen met bepaalde hoeveelheden). Als ik koffie dronk, werd ik haast gestenigd. Toen ik heel dik werd, begonnen mensen te twijfelen of ik wel echt wist wanneer ik uitgerekend was (“Nee, een maand eerder toch? Zo te zien aan je buik wel!”).

En ook was er altijd die vraag: ga je borstvoeding geven? Van vrouwen, wildvreemde vrouwen, op straat, in een winkel. Ik vond dat nogal intiem. Ik kreeg dan de neiging om vragen te stellen als: en heb jij laatst nog een Brazilian Wax gehad?

Ik wist van tevoren al dat ik geen borstvoeding kon geven. Daar had ik geluk mee, want daardoor werd ik niet alsnog gevierendeeld. Niet iedereen wil of kan borstvoeding geven. En iedereen heeft daar haar redenen voor. Ik hoop dat vrouwen, die zich nu onder het bericht over Jamie en Adèle aan het verantwoorden zijn (“ik wilde echt, maar het lukte niet…tot bloedens toe”), zich realiseren dat het oké is. Dat wat moeders ook besluiten: het is gewoon goed.

Andere mensen kunnen niet in jouw hoofd of hart kijken. Niemand kan voor jou beslissen wat de beste keuze is. En niemand mag jou daarom veroordelen. Borstvoeding? Top. Flesvoeding? Top. Laat je niet onzeker maken, wat je ook doet of hebt gedaan. Je wilde het beste voor je kind en dat was op dat moment het beste wat je kon geven. En mensen die oordelen can go fuck themselves!

Journalist Sophie Fleur (36) is getrouwd en heeft drie kinderen. 

Lees ook:

Lijnen
Incasseringsvermogen
Zindelijk
Nachtje weg
Mank
De tevreden poeper
Gewoon lekker laten krijsen

Beeld: Jan Fornan

Het bericht Blog Sophie: Borstvoeding verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Langzaamaan krijgt al het achterstallig onderhoud een plek op mijn to-dolijst. Ik heb zelfs al een fotoboek kunnen maken. Doordat de uren die we kunnen slapen weer toenemen, is er ook energie voor alles wat is blijven liggen. Hoop ik.

Net zat ik een lijst te maken. De schuur staat met stip op nummer één. Dit vooral vanwege het feit dat we er eigenlijk niet meer binnen kunnen. Iets dat ons overigens niet eens meer opviel, totdat de broer van GL voorzichtig opmerkte dat je best eens wat weg mocht gooien.

Dan volgt de tuin. Twee jaar geleden hebben we er nog wat geplant, omdat nummer drie net geboren was en we de kraamvisite in de tuin ontvingen. Nu tiert het onkruid welig, hebben we de boom die maar niet wilde bloeien gewoon omgezaagd in plaats van uitgegraven en groeit de frambozenstruik eigenlijk overal – maar frambozen… ho maar.

En dan de zolder. Toen ik afgelopen week C3 in een rompertje maat 80 probeerde te wringen, drong het tot me door. Ze is gegroeid. Op zolder staan nog kratten vol kleding maat 86-92. Ergens. Tussen de kratten en dozen die in de afgelopen tweeënhalf jaar gevuld zijn met spulletjes waarvan we niet wisten wat we ermee moesten. Op diezelfde manier is ook de schuur overvol geworden.

Vermoeidheid laat zo z’n sporen na. In de tijd dat het heel erg was, hield ik de oudste soms ‘ziek’ thuis van school, omdat ik de moed niet meer had om de kinderen aan te kleden. Opruimen bleef beperkt tot het zicht en alle extra klussen werden vooruit geschoven.

Echter, nu met de zomer in het vooruitzicht en geen slaaptekort als excuus, moeten we wel. GL kan niet zo goed weggooien, ik kan het juist te goed. Dan geef ik speelgoed weg van de oudste, om het uiteindelijk voor de jongste weer te moeten kopen. Maar ach, dan krijgt zij tenminste ook nog wat voor haar verjaardag.

Het liefst huur ik een container en flikker ik zo alles van zolder naar beneden. GL zou er in blijven, vrees ik. Gewoon schoon schip maken, dat levert ook weer ruimte in het hoofd op toch? Ik ben zelfs succesvol aan het lijnen, dus dan moet opruimen zeker lukken.

Arme C3. Voordat we aan de zolder toekomen, heeft ze vast maat 92. Dus moeten we daar beginnen. Hmmm… ik denk dat ik deze week maar wat rompertjes ga kopen. Die heb je toch nooit genoeg! En bovendien, in juni sta ik op een kinderkledingbeurs.  Tegen die tijd kan ik ze vast weer verkopen.

Journalist Sophie Fleur (36) is getrouwd en heeft drie kinderen. 

Lees ook:

Borstvoeding
Lijnen
Incasseringsvermogen
Zindelijk
Nachtje weg
Mank
De tevreden poeper
Gewoon lekker laten krijsen

Beeld: Jan Fornan

Het bericht Blog Sophie: Grote schoonmaak verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Twee weken geleden ging ik op de weegschaal staan. Het was een klap in mijn gezicht.

Nog nooit had ik zo veel gewogen zónder baby in mijn buik. ’s Morgens schreef ik me meteen in bij het eerste de beste afvalprogramma en ’s middags kreeg ik mail van VIVA: ‘Hoi allemaal, over een week houden we een fotoshoot! Tot dan!’

Mijn eerste reactie was: nee! Niet nu. Dit lijf ben ik niet echt! Er zit een veel slanker persoon in, een vrouw zonder onderkinnen, lellende bovenarmen en een dikke pens. Een vrouw met een taille, normale borsten (geen meloenen) en slanke heupen.

Oké, dat is niet waar. Ik heb altijd vooral uit heupen bestaan.

Dit logge lijf

Het ergste was nog dat ik mijn maten moest doorgeven. Eerlijk gezegd had ik geen idee. Ik kon moeilijk terugsturen: ‘Als ik op bed lig, krijg ik mezelf nog net in maat L geperst. Maar dan alleen bij die broek die ik al jaren heb en dus uitgelubberd is.’
En ergens wilde ik ook helemaal niet mijn maten doorgeven. Ik had me dan wel gewogen, maar ik zat nog in de ontkenningsfase. En nu zou dat dit lijf, dit logge lijf, vastgelegd worden door een camera. Ik kon wel janken.
Voortvarend ging ik daarom aan de slag. In één week viel ik twee kilo af, maar aangezien ik er nog dertien moet, zet dat niet veel zoden aan de dijk. Met knikkende knieën stuurde ik terug dat ik dacht aan de bovenkant maat 40 te hebben. Nou, dat vond de stylist helemaal niet zo groot, hoor. Nee, dacht ik bij mezelf, niet bij Linda de Mol, maar wel bij een brilsmurf van 1.62 meter. En daarnaast loog ik ook nog een maatje.

Alleen maar slanke vrouwen

De dag van de fotoshoot brak aan. Steun had ik genoeg. De lokale kapsalon had tijd vrijgemaakt om mijn haren perfect te kleuren. De modewinkel waar ik altijd kom, had me kleren meegegeven. De schoonheidsspecialist had een vorm in mijn wenkbrauwen gemaakt en zelfs mijn nagels waren voorzien van een laagje acryl en lak.
Daar ging ik. Het Brabantse dorpstrutje naar Amsterdam, de grote stad. Bij de shoot waren alleen maar slanke vrouwen. Echt. Van de visagist tot de stylist, van de fotograaf tot aan de andere bloggers en redactieleden van VIVA. En ze waren allemaal nog aardig en lief ook!
Natuurlijk liet ik niks merken. En het opgemaakt worden was geweldig. Ik kreeg er zowaar zin in. Na de shoot mocht ik de foto’s bekijken en terwijl de rest enthousiast riep: ‘Díe is leuk en die ook!’, dacht ik alleen maar: dikke kop, dikke kop, dikke kop.

Hé, een taille

Nou goed, over een tijdje zullen we het zien. Misschien valt het mee. Ik hoop gewoon dat ze over een jaar nog een shoot doen. Dan zie ik er hopelijk wel uit zoals ik eruit wil zien. En mocht ik er beter uitzien dan verwacht, dan hebben ze gewoon goed geluisterd naar de zestien keer dat ik vroeg: ‘Kunnen jullie een taille photoshoppen? Please?!’

Journalist Sophie Fleur (36) is getrouwd en heeft drie kinderen. 

Lees ook:

Borstvoeding
Lijnen
Incasseringsvermogen
Zindelijk
Nachtje weg
Mank
De tevreden poeper
Gewoon lekker laten krijsen

Beeld: Jan Fornan

Het bericht Blog Sophie: Fotoshoot verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

De eerste keer was het nog wel grappig. Dat ik haar kwijt was in de Hema en haar terugvond, terwijl ze intens tevreden een chocolade-sinterklaas aan het opeten was. Niet dat ik die had gegeven of überhaupt had betaald. Nee, in haar wereld ligt namelijk gewoon alles voor het grijpen.

Natuurlijk heb ik het papiertje zonder inhoud later afgerekend. En ik heb haar uiteraard vermanend toegesproken. Ik dacht dat daarmee wel de kous af zou zijn. Nee dus. Dat merkten we afgelopen week wel. Het was meivakantie, en zoals elk jaar vertrekken we dan voor een weekje naar het vakantie/safaripark hier “gevaarlijk dichtbij”. De weersvoorspellingen waren niet denderend, maar ach… we zouden het toch wel leuk hebben.

Roze lolly

Het viel gelukkig mee. Op sommige dagen was het zelfs een paar uurtjes droog. Op zo’n moment gooiden we de kinderen de auto in om snel een autosafari te doen. Halverwege stopten we om diezelfde kinderen in een klimrek te gooien zodat wij even koffie konden halen. De middelste wilde mee. Vindt ze leuk. Even later genoten GL en ik van een lekker bakje cappuccino. Achter ons hoorden we gesmak. Zat de dondersteen ineens aan een grote roze lolly te likken. Die wij, je raadt het al, niet gepakt, noch afgerekend hadden.

Grijpijsjes

Een dag later gingen we eten in het restaurant. Na het eten mochten de kinderen een ijsje. Nu staan daar bakken met ijsjes echt voor het grijpen. Het is echter wel de bedoeling dat het personeel op de hoogte is van dat gegrijp. De middelste had daar geen boodschap aan. Nadat we de drie draken allemaal van een ijsje voorzien hadden, was zij gewoon teruggegaan om een groter ijsje te pakken. Omdat het toch wel erg regende op dinsdag, nam ik de twee oudsten mee naar een indoor speeltuin. A1 moest ineens heel erg naar de wc, na een buikpijnaanval. A2 wilde niet mee. Ik drukte haar op het hart in het halletje op mij te wachten. Dat deed ze natuurlijk niet. Nee, toen A1 en ik naar buiten kwamen, zat zíj ineens onder de chocolade. In haar hand hield ze zo’n oranje ding wat in een surprise-ei zit. Ja hoor, had mevrouw van de toonbank gejat.

Van geen vreemde

Haar deze keer nog wat strenger toegesproken. Tranen met tuiten. Tot ’s nachts toe kwam ze sorry zeggen van het “suppiese ei”. Ik dacht dat ze het nu wel echt geleerd had. Maar ja, de volgende dag kwam ze vrolijk weer met een ijsje aanzetten, de dag daarna met een knuffel uit de winkel. Natuurlijk moest ze die onder strenge woorden weer terugbrengen. Ze zat wederom vol berouw en ze zou het nooit meer doen. Ik geloofde er geen woord van.

Toen ik er tegen mijn moeder over mopperde, begon ze heel hard te lachen. A2 had het van geen vreemde. Toen ik een jaar of drie was, waren we op vakantie in Spanje. Ik mocht mee naar de winkel en bleek – eenmaal terug in het appartement – mijn zakken vol snoep geladen te hebben. Mijn moeder natuurlijk mopperen, maar ik zei zelf: ‘Ja, maar mama, ik heb toch gracias gezegd?’

Journalist Sophie Fleur (36) is getrouwd en heeft drie kinderen. 

Lees ook:

Borstvoeding
Lijnen
Incasseringsvermogen
Zindelijk
Nachtje weg
Mank
De tevreden poeper
Gewoon lekker laten krijsen

Beeld: Jan Fornan

Het bericht Blog Sophie: Mijn dochter is een kleptomaan verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Het is alweer mei. Over vier maanden wordt onze middelste vier en gaat ze voor het eerst naar de kleuterschool. Een gevoel in me zegt: stop de tijd!

Het zal wel aan het ouder worden liggen, toch? Of aan de drukte? Op de een of andere manier gaat de tijd steeds sneller. Ik liep in 2015 gevoelsmatig al een jaar achter en het is alleen maar erger geworden.

Ergens wil ik dus eigenlijk NU stoppen met werken en me de komende weken alleen nog maar toewijden aan mijn middelste. Gezellig samen dingen doen. Elke dag naar de speeltuin. Gewoon, omdát ze de middelste is.

De oudste, onze Prinses op de Erwt, weet wel de aandacht op te eisen. Met haar alleen – en geen werk – had ik nog voldoende tijd voor balletles, uitjes en uren puzzelen. Met de Misthoorn was dat al wat minder. Ten eerste omdat de oudste ineens vond dat ze ook weer gevoerd moest worden bijvoorbeeld (ik at een jaar lang met klotsende oksels geloof ik).

En dan de jongste, die heeft mij straks nog twee jaar voor zich alleen. Met haar twee zussen op de basisschool kan ik ook met haar weer uitputtend veel speeltuinen bezoeken en samen op dansles gaan.

Nummer twee is gewoon echt de middelste. Overal hangt ze een beetje tussenin. Zindelijk worden pakten we pas laat aan. En terwijl haar zus door al onze stimulans op haar derde al tot tien kon tellen in het Engels, telt de Misthoorn amper tot tien in het Nederlands.

En het erge is: ze vindt het ook best. Als je aan de oudste vraagt wat ze graag wil doen, is het vrijwel altijd iets met haar vader of met mij alleen. De middelste geeft standaard als antwoord: met iedereen naar de speeltuin.

Misschien is het wel goed zo, en heeft ze geen behoefte aan meer, maar ergens knaagt het toch bij mij. We hebben een goede band, zij en ik. Hetzelfde karakter, dezelfde humor, dezelfde luidruchtige emoties. Dat klikt zo lekker. En voor mijn gevoel heb ik daar te weinig van genoten.

Dus heb ik haar maar opgegeven voor een voetbalclinic. Dan kunnen we nog voor de zomervakantie begint nog heel even wat samen doen. En haal ik haar gewoon net wat eerder van het kinderdagverblijf dan haar zusje. Of zo.

De tijd is veel te snel gegaan. Bijna vier. Zelf roept ze al een jaar dat ze naar de Grote School mag. Ze heeft er ontzettend veel zin in. En ze is er ook echt aan toe. Zij wel. Van mij mogen de komende maanden nog een heel jaar duren.

Journalist Sophie Fleur (36) is getrouwd en heeft drie kinderen. 

Lees ook:

Borstvoeding
Lijnen
Incasseringsvermogen
Zindelijk
Nachtje weg
Mank
De tevreden poeper
Mijn dochter is een kleptomaan

Beeld: Jan Fornan

Het bericht Blog Sophie: Stop de tijd! verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Het was een vrij impulsieve actie. Binnen een dag was alles geregeld: vier tickets naar Spanje, een appartement en een huurauto. Vier moeders zonder man en kroost even naar de zon. Gewoon vier dagen alleen maar denken aan onszelf…

We boffen wel. Dat realiseerden we ons meteen toen we op zaterdag het trappetje afliepen naar het strand. Hoeveel vrouwen zijn er die niet weg mogen van hun man. Of het niet kunnen. En wij, vier moeders met een middelmatig inkomen, liepen hier in Spanje.

Natuurlijk waren er thuis oma’s ingezet, maar over het algemeen waren onze mannen capabel genoeg om twee tot drie kinderen een dag of vier in het gareel te houden. Zelfs mijn man durfde het aan. Niet vanwege zichzelf, maar vanwege onze jongste: de Vrolijke Sloper (ofwel: het monster).

Van tevoren hadden we best wilde plannen. We zouden op zaterdag op stap gaan. Dat was namelijk al eeuwen geleden. Maar ja, wat gebeurt er als vier moeders een weekendje weg gaan? Dan wordt er geslapen. Zaten we daar, volledig opgetut, weg te zakken in het restaurantje waar we aten voordat we de disco in gingen.

En oh oh, wat zouden we uitslapen. Tot tien uur, of misschien wel twaalf uur! Elke ochtend werden we om acht uur wakker. Nog een verbetering met thuis, maar echt uitslapen? De innerlijke wekker deed zijn werk goed.

Dan maar aan de alcohol. Iets waar we thuis eigenlijk niet aan toekwamen. Natuurlijk zijn er ook moeders die elke dag snakken naar een wijntje, maar het snakken naar M&M’s had bij ons een iets grotere voorkeur. De moeder in ons gezelschap die ons – om drie uur ’s middags – kennis liet maken met haar zelfgemaakte mojito’s staat vanaf nu dus bij ons op een voetstuk. Wat een genot!

We bezochten een stadje, waar de jonge obers ons vol bleven gieten met sangria. Absoluut geen straf. We besloten die avond alsnog op stap te gaan. Bleek alles dicht te zijn. Hadden wij weer. Hadden we genoeg energie, moesten we alsnog op tijd naar bed.

Maar ja, na een paar dagen gingen we toch aan thuis denken. Aan onze kinderen en onze mannen. Eén dacht zelfs met buikpijn aan haar hond. Dus werd de laatste dag vooral besteed aan het afkopen van ons schuldgevoel. Een armbandje voor de ene dochter, een knuffel voor de andere. Toch maar die gekke zonnebril en een kleurboek erbij. Of kijk: poppetjes van Paw Patrol… daar zou de middelste echt heel blij van worden.

Op dinsdagochtend kwamen we terug. Vol genegenheid knuffelden we onze kinderen. Wat waren we blij om thuis te zijn. Een uur later vochten de twee oudsten elkaar weer de tent uit om een van de Paw Patrol-poppetjes en beet de jongste in mijn been (monster, zei ik toch). Vervolgens werd er door drie man keihard gekrijst en vertelde manlief dat hij voor zijn werk naar het buitenland moest.

Toen op datzelfde moment een app’je binnenkwam van één van de moeders met alleen het woord: ‘Warschau?’ wisten we allemaal genoeg. Ons antwoord was dan ook in koor: ‘Wanneer?’

Journalist Sophie Fleur (36) is getrouwd en heeft drie kinderen. 

Lees ook:

Borstvoeding
Lijnen
Incasseringsvermogen
Zindelijk
Nachtje weg
Mank
De tevreden poeper

Beeld: Jan Fornan

Het bericht Blog Sophie: Even eruit verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Kinderen krijgen is het mooiste wat er is. Zeggen ze. Ik ben het er vaak mee eens, maar vandaag – met een blauw oog en een dikke oogkas – ben ik gewoon iets minder blij.

Het is vaak heel prettig dat kinderen zo buigzaam zijn. Dat ze vallen en weer opstaan. En dat hun hoofd zo knetterhard is, kan ook geen kwaad. Ik heb de middelste eens een val van de bank zien maken die bij een volwassene zeker had geleid tot een dwarslaesie. Maar zij veerde gewoon op, terwijl haar tenen een paar tellen eerder toch echt richting haar billen wezen.

Mijn kinderen hebben patent op blauwe plekken op hun voorhoofd. De oudste viel eens over de drempel, plat op haar gezicht. Dat zag er toch zeker een aantal weken minder plezant uit.

En dan heb ik ook nog eens lekker onhandige kinderen. De middelste is het ergst. Die rent het liefst heel hard over straat, terwijl ze over haar schouder kijkt. Ze is een ster in struikelen over haar eigen voeten. Haar knieën zijn altijd een mooi bont kleurpalet. Van wie zou ze dat hebben?

Vaak hou ik m’n hart vast. Ik was vroeger namelijk ook nogal wild. Zat diverse keren in het gips, vloog een keer uit de ringen tijdens turnen (wat me een dikke lip opleverde. Die ik, vanwege het litteken, overigens nog steeds heb – dat scheelt weer collageen) en belandde in het zwembad bij een salto achterover met mijn gezicht op de duikplank. Ook dat litteken zit er nog steeds, op mijn neus.

Maar ja, op een gegeven moment word je vanzelf voorzichtiger, toch? Dan doe je geen salto’s meer en klim je niet meer in bomen. Dat zou dus blauwe plekken moeten schelen.

Nee! Nee, nee en nog eens nee. Want kinderen vallen. Van de bank. Op de grond. Of op hun moeder. Hoe leuk kinderen soms ook kunnen zijn, het zijn ook kleine moordmachines. Bijvoorbeeld als jij je net voorover buigt voor een zoen en zij denken dat het leuk is om al springend een kusje te geven. KNAL!

Een ander voorbeeld. Wanneer jij op je knieën ligt om een f*cking legopoppetje onder de bank vandaan te halen en zij denken: leuk, paardjerijden! en je acute spit bezorgen. Of dat je een dutje op de bank doet en ze met z’n drieën bedenken dat ze gewoon even lekker op je buik/hoofd/knie moeten gaan springen.

Ook zo’n fijne: als hij/zij stiekem de trap probeert op te lopen, jij hem/haar van die trap plukt en die kleine wurm even de garnaal-act doet. Je kent het wel: lekker dat lijf krommen en het hoofd naar achter werpen terwijl jij erachter staat. En dat jíj vervolgens met een blauw oog en een dikke oogkas rondloopt.

Dan denk ik: kinderen leuk? Dat valt soms behoorlijk tegen. Vandaag ben ik gewoon even geen blije moeder. En dat staat op mijn voorhoofd, eh oogkas, geschreven.

Journalist Sophie Fleur (36) is getrouwd en heeft drie kinderen. 

Lees ook:

Borstvoeding
Lijnen
Incasseringsvermogen
Zindelijk
Nachtje weg
Mank
De tevreden poeper

Beeld: Jan Fornan

Het bericht Blog Sophie: Moordmachines verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

’s Nachts werden we weleens wakker van het gesnurk van de jongste. Ook had ze best grote ballen in haar keel hangen. Wij naar de KNO-arts. En jawel hoor: neusamandel knippen en buisjes laten zetten. Ze bleek al een hele tijd niet zo veel te horen…

Arm kind. Een dubbele middenoorontsteking werd er geconstateerd. Ik zei dat ze achterliep met praten en dat dit wellicht aan de grote keelamandelen lag. Fout! De KNO-arts zei driftig: als een kind niet praat, moet je eerst naar de oren laten kijken!

Ik voelde me natuurlijk ontzettend schuldig. Had C3 niet een hele tijd ’s nachts gehuild? Zelfs met een zetpil gaf ze het niet op. Wel toen we haar lieten huilen. Toen gaf ze na een tijd geen kick meer en een oorontsteking doet toch pijn?

Er werd een afspraak in het ziekenhuis gemaakt. A2 mocht ook mee, die had dezelfde klachten en dezelfde symptomen. We maakten er een dagje van. We kenden de route ondertussen, aangezien A1 ook de hele riedel van het knippen van de neus- en keelamandelen en het zetten van buisjes had gehad. Ook A2 liep al een jaar of twee zonder keelamandelen rond.

Tasje pakken, cadeautje voor na de operatie erin. Pyjama, knuffel, speen, favoriete boekje mee. We waren goed voorbereid. A2 had ik een filmpje laten zien waarin alles werd uitgelegd. C3 was daar jammer genoeg nog te jong voor.

Natuurlijk is het best druk om met twee kinderen het ziekenhuis in te gaan. We hebben samen maar vier armen en alleen voor de jongste heb je er eigenlijk al twintig nodig. We waren nog geen tien minuten binnen of ze had al op de rode alarmknop gedrukt. Meteen stonden er drie artsen in de kamer, wat C3 heel grappig vond.

Ook liep ze constant weg. Er hoefde maar een zuster de deur open te doen en hop, daar vloog ze de afdeling over. Even later noteerde de verpleegster bij het intakegesprek ‘pittig’ bij bijzondere kenmerken.

A2 ging gezellig mee. Na de lichte narcose werd ze vrolijk wakker en vroeg ze meteen om een ijsje. Even later zat ze al aan de vanillevla. Niks mee geleden, zoals ze dat in Brabant zeggen. C3 was een heel ander verhaal.

Die werd hysterisch wakker. Ze was boos. Heel boos. Zo boos dat ze gilde, huilde, schopte en eh… beet. Ja echt! Ze beet in haar hand, in het infuus, in haar knuffel. Nu hadden we dit ook wel verwacht. Toen haar oudste zus op 1-jarige leeftijd dezelfde operatie onderging, werd zij ook boos wakker.

De verpleegster stelde ons gerust. Binnen een half uur zou het over zijn. En inderdaad. Na exact dertig minuten gillen, viel ze in slaap. En konden wij onze klotsende oksels gaan deppen. Na het slaapje knapte ze best snel op. Maar had ik al verteld dat we binnenkort weer terug moeten voor haar keelamandelen?

Journalist Sophie Fleur (36) is getrouwd en heeft drie kinderen. 

Lees ook:

Borstvoeding
Lijnen
Incasseringsvermogen
Zindelijk
Nachtje weg
Mank
De tevreden poeper

Beeld: Jan Fornan

Het bericht Blog Sophie: Boos om buisjes verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Ik heb altijd twee linkerhanden gehad. Genoeg ideeën in het hoofd, maar qua motoriek ben ik altijd de spreekwoordelijke olifant in de porseleinkast.

Tot groep 8 moest ik met een schrijfschriftje schrijven om mijn afzichtelijke handschrift leesbaar te maken. Tekenen lukte alleen als ik mocht overtrekken. Een veelgehoord commentaar vanaf de kleuterschool: knip nou eens recht. En ik maar denken dat ik dat ook deed…

Het is best jammer, want ik barst van de creativiteit. Ik wil altijd van alles maken, pimpen, schilderen en naaien. Helaas lukt het me zelfs niet eens om een muur egaal wit te schilderen of om een knoop aan een blouse te zetten, die er dan langer dan twee uur aan blijft.

Mijn oudste dochter, die het niet onverdienstelijk zou doen als Koningin der Kleuters, was daar al snel van op de hoogte. “Het geeft niet dat je niet binnen de lijntjes kunt kleuren, hoor mama.” Of: “Geef die knuffel maar aan oma, het is beter als zij hem maakt.”

Mijn middelste dochter is gelukkig overal van onder de indruk. Die vindt het al knap als ik een eierkoek met boter besmeer. Het verschil met haar oudere zus kan niet groter zijn. De oudste kan uren aan een tekening kleuren, totdat het net lijkt alsof het ding uit een prentenboek is gehaald. Mijn middelste zet drie strepen op de kleurplaat en laat ‘m dan vol trots zien: “Klaar!”

Maar goed, samen met de moederclub die ik heb opgericht, hadden we vorige week een naai- en pimpworkshop. Onder leiding van één van de moeders, leerden we stap voor stap een knoop aanzetten, een legging stoppen en kleren opleuken. Ik vond het geweldig! Een onontgonnen gebied, waar ik al mijn creativiteit op kon botvieren. Vooral omdat ik nu het snapte!

Vol goede moed ging ik langs de hobbywinkel, pakte het spijkerjasje van de middelste en ging aan de slag. Drie avonden later had ik – al zeg ik het zelf – een super leuk jasje gemaakt. Roze bandjes langs de kraag, kunstige knopen op een rijtje en een strijkapplicatie op de achterkant (die ik zelfs met een stiksteek vast heb gestikt). Ja, allemaal zónder naaimachine!

Mijn oudste keek vol afgunst naar het leuke jasje van haar zus. Smeekte mij de hele week om voor haar ook een spijkerjasje te kopen om te pimpen. Ik lachte in mijn knuistje.

Het grootste moment kwam echter, toen we langs de coupeuse in het dorp reden. Met een brede glimlach wees ze naar het naaiatelier. “Mama, nu kun je daar ook gaan werken!”

En dat met twee linkerhanden!

Journalist Sophie Fleur (36) is getrouwd en heeft drie kinderen. 

Lees ook:

Borstvoeding
Boos om buisjes
Incasseringsvermogen
Zindelijk
Nachtje weg
Mank
De tevreden poeper

Beeld: Jan Fornan

Het bericht Blog Sophie: Naaimachine verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Ja, oké. Ik ben een beetje te zwaar. Eigenlijk mag ik best acht tot tien kilo minder wegen. Maar ik ben niet degene die daar de meeste problemen mee heeft.

Gisteren vierden we de verjaardag van onze jongste: De Vrolijke Sloper. Ze werd twee. Ik had een spijkerbroek aan en een oranje top. De top viel tot over m’n billen en was ruim bij mijn buik. Het geheel kon de goedkeuring van mijn schoonmoeder wegdragen: “Het verhult veel, hè?”

Nu lijkt het alsof mijn schoonmoeder een onaardig mens is, maar dat is helemaal niet zo. Ze is superlief, dol op de kinderen en staat altijd voor ons klaar. En dat terwijl ze al over de tachtig is. Ze let wel erg op met eten, want ze wil absoluut niet dik worden.

Maar zij is niet de enige van wie ik dat soort opmerkingen krijg. Een tijdje terug ging ik naar een theatervoorstelling. Daar was mijn tante ook. Ik had een superhippe witte trui aan (met de tekst: coffee, wifi, bed) en daaronder een strakke zwarte nepleren broek met torenhoge hakken. Top dus, zou je zeggen.

Fout. Mijn tante zei meteen: “Je moet geen wit dragen, dat maakt je dikker.” En dat was nog voor de voorstelling. Ken je dat: denk je dat je er geweldig uitziet, krijg je zo’n opmerking te verwerken.

Ook geen punt eigenlijk, want mijn tante houdt van slanke mensen. Ze is zelf dun. Net als mijn oma. En mijn moeder. En mijn ooms. Bij ons in de familie is dik worden een teken van luiheid en weinig discipline. Hetgeen in mijn geval helemaal klopt.

Nu ben ik dus vier kilo afgevallen. Een paar maanden geleden schrok ik me dood van het gewicht dat de weegschaal aangaf en besloot ik acuut actie te ondernemen. Twee maanden ging dat goed en toen kreeg ik het erg druk op het werk.

Meteen verviel ik in mijn oude slechte patroon: geen tijd nemen om te eten, maar wel makkelijke snacks naar binnen schuiven. Die natuurlijk maar heel even vulden, zodat ik ’s avonds als ik eindelijk eens rustig op de bank zat alsnog honger had voor twee.

En dat is een beetje het punt met lijnen, hè? Die motivatie. Het afvallen ging goed, toen stokte het en nu moet ik weer opnieuw motivatie vinden. Maar ja, ik vind mezelf eigenlijk helemaal niet zo afzichtelijk dik.

Bovendien heb ik het erg druk. Werken, vrijwilligerswerk, drie kleine kinderen, een man die elke week in het buitenland zit. Zwemles, turnles, en zelf nog een uurtje salsa en bachata erbij. Terwijl ik eigenlijk ook een uur per dag zou moeten wandelen, een uur per week zou moeten kickboksen en als het een beetje weer is, veel vaker op de fiets dan met de auto zou moeten gaan.

Voor lijnen moet je de tijd nemen. In mijn geval hoort daar ook een planning bij: dit eet ik ’s morgens, dit ’s middags en dit ’s avonds. Maar mijn hoofd zit te vol. Gelukkig zijn er ook vriendinnen die me bemoedigend toespreken en zeggen: “Als de jongste op de basisschool zit, heb je meer tijd om af te vallen.”

Over twee jaar ben ik dus zo strak als wat. Mijn familie verheugt zich er nu al op.

Journalist Sophie Fleur (36) is getrouwd en heeft drie kinderen. 

Lees ook:

Borstvoeding
Boos om buisjes
Incasseringsvermogen
Zindelijk
Nachtje weg
Naaimachine
De tevreden poeper

Beeld: Jan Fornan

Het bericht Blog Sophie: Te zwaar verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Oké, ik geef het toe: de afgelopen weken heb ik Albert Heijn ontweken. Ik wilde niet weer een actie, niet weer gedoe. Ik ben verdorie nog bezig met die moestuintjes. Maar ja, toen ontdekte mijn dochter de Dino-actie en was ik alsnog de pineut.

Het is maandagmiddag. Een gewone werkdag voor mij. De kleinsten op het kinderdagverblijf, de oudste op school. En ik? Zit ik achter mijn computer druk te typen? Neen. Ik zit met drie andere moeders driftig in een boek te bladeren en kaartjes te tellen en uit te zoeken. Dinokaartjes dus.

Wat is dat toch met die supermarktacties dat wij als moeders helemaal doordraaien? De Eftelingkaarten zijn net ingeleverd, aan de plaatselijke lego-actie hebben we natuurlijk ook meegedaan en de supermarktmini’s van een paar jaar terug liggen nog in het boodschappenmandje van de kinderen. Dáár werd ik pas wild van, die mini’s. Die moest en zou ik hebben. Ik deed drie keer per week grote boodschappen, de vriezer zat bomvol, maar ik moest en zou dat ene pizzapuntje nog scoren. Een klein kindertrauma denk ik, omdat ik vroeger zo graag een winkeltje wilde, maar nooit kreeg (mijn moeder zou nu zeggen: nee, maar de rest van de speelgoedwinkel had je wel!).

Een vriendin van me had het met de voetbalplaatjes. Die ze natuurlijk zelf in het boek plakte. Want ja, het moet wel een beetje netjes gebeuren, toch? En dan die moestuintjes? Moeders die elkaar de ogen uitsteken met de grote courgettes en zelfgekweekte erwtjes. Want het zijn niet de kinderen hoor, die ze elke dag water geven. Nee, de moeders staan er trots tegen te praten. Sommigen halen er zelfs een plastic tent voor, om een kaseffect te krijgen en zodoende lekker grote watermeloenen te laten groeien.

Het is booming business. Niet alleen voor het kroost dat zich in groepen verzamelt bij de uitgang van de supermarkt om onwetenden kaartjes en/of zegels af te troggelen, óók bij de uitgang van het schoolplein wordt flink onderhandeld. Wie heeft nummer 151 met de botten van T-Rex? En wie kan ik blij maken met nummer 1, want die heb ik dubbel. We zijn allemaal zo gek als een deur.

De mini’s liggen inmiddels stof te vangen (behalve bij ons dan, want nummer drie doet sinds kort aan mini-werpen, zodat ik ze tegenwoordig overal tegenkom), Freek’s dierenboek kan bij het oud papier, de Minions zijn allemaal opgegeten door de hond en behalve dat ene slimme kind, kijkt er niemand meer in het voetbalplaatjesboek. En toch gaan we ervoor. Met z’n allen. Dus nu we het er toch over hebben: ik zoek nog nummer 7, 20, 26, 29, 38, 46, 77, 81 en 104. Mocht het tijdens de actie nou niet meer lukken, dan kijk ik wel op Marktplaats. Ene Ed biedt daar alle 160 kaartjes aan. Maar ja, dan is de lol van het sparen en ruilen er natuurlijk wel een beetje af.

Journalist Sophie Fleur (36) is getrouwd en heeft drie kinderen. 

Lees ook:

Borstvoeding
Boos om buisjes
Incasseringsvermogen
Zindelijk
Nachtje weg
Naaimachine
De tevreden poeper

Beeld: Jan Fornan

Het bericht Blog Sophie: Dinoplaatjes verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Eindelijk was de rust een beetje wedergekeerd. Behalve plaatje 120 was het dinoboek bijna compleet en na keiharde onderhandelingen was het boek eindelijk écht vol. Nu mocht ik best even uitrusten, vond ik.

Een dag later maakte GL me om half 7 wakker. Of ik even naar de middelste wilde kijken, want die had rare vlekjes. Er heerst waterpokken, zuchtte ik, nog voor ik had gekeken. Het heerste op de kleuterschool en op het kinderdagverblijf. Dan is één plus één snel twee. Létterlijk bleek later, want ook de jongste, de Vrolijke Sloper 2.0., zat binnen een halve dag vol waterpokken. Geen nood, wist ik nog van de oudste, ze mogen gewoon naar school of het kinderdagverblijf en een beetje koorts hoort erbij.

Echter, een doorwaakte nacht later lag de middelste – die vanaf nu de bijnaam Brokkenpiloot mag dragen – te huilen van de pijn. Op haar been zat een gigantische plek met wel 100 blaasjes. De week ervoor was ze daar gestoken door een insect (geen idee welke) en het was gaan ontsteken. Een invasie waterpokken eroverheen deed het geen goed.

De volgende ochtend droeg ik een kermend meisje naar de huisarts. Die constateerde dat er een soort krentenbaardinfectie overheen was gekomen en we kregen een kuurtje. ‘s Middags kreeg de Brokkenpiloot hoge koorts. Ik mocht haar niet vasthouden, want alles deed pijn. Alleen op drie vingers van haar rechterhand zaten geen waterpokken. En dus zat ik urenlang naast haar bed met haar vingertjes in mijn hand.

Uiteraard werd ook de jongste ziek, want het is hartstikke besmettelijk. De nachten waren niet al te best. Gelukkig maar dat het na het kuurtje snel beter ging. Sterker nog: toen GL terugkwam van zijn zakenreis (hij was sinds het begin van de waterpokken weg) waren ze allemaal beter.

Snel pakte ik mijn werk weer op. Ik had nogal wat in te halen, dus vooral de avonden waren druk (ook met leuke dingen hoor). Gevolg: iets te weinig slaap, iets te weinig groenten en iets te weinig poetsen. Dus werd ik ziek. In het weekend, natuurlijk. Het weekend waarin GL een paar afspraken had. Of hij kon gaan? Ja, wat zeg je tegen je man die meer dan fulltime werkt en weinig dingen voor zichzelf heeft? Ga maar, zeg je dan.

Ik keek verlangend uit naar maandag. De kinderen op het kinderdagverblijf en school en qua werk had ik al vooruit gewerkt, dus op maandag zou ik echt even uit kunnen zieken. Slapen, krantje lezen, slapen. ’s Morgens om 8 uur ging de bel. Het was de loodgieter die naar het waterlek kwam zoeken. Oh ja, vergeten… Moedeloos deed ik de deur open.

Het bericht Blog Sophie: Waterpokken verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Afgelopen week liep ik iets te laat binnen bij de turnles van de middelste. Het gevolg was dat er bij het grote kijkraam geen plek meer vrij was. Gelukkig mocht ik bij een andere moeder aanschuiven. Had ik dat maar niet gedaan. Ik had een boek meegenomen, want een uur kijken naar hoe de Brokkenpiloot in de rij staat voor een oefening van een nanoseconde: dat is even leuk, maar niet voor zestig minuten. Helaas sloeg ik het boek precies open op het moment dat de moeders naast me een gesprek met elkaar begonnen. Ik vraag me af of ze in de gaten hadden dat ik een uur later nog steeds geen bladzijde had omgeslagen. Ze waren van het type: niet lullen, maar voeden. Borstvoeding welteverstaan. De een vertelde hoe lang ze gevoed had en de ander ging (moest?) daaroverheen.  De een was gezet, vrolijk en sociaal, de ander spichtig, schuw en van het soort dat een zelf gehaakt giletje draagt.

Ik was niet van plan het hele gesprek af te luisteren. Maar toen het over buisjes ging, kon ik niet anders. De ene moeder vertelde over haar oudste. Dat ze in de klas hadden gemerkt dat ze niet zo goed kon horen. Na onderzoek was er een geluidsverlies van dertig procent geconstateerd. Het leek mij vrij fors, vooral omdat ook ik drie kinderen heb bij wie er door oorontstekingen sprake was van flink gehoorverlies. Daardoor hebben/hadden ze ook op het gebied van spraak een aantal uitdagingen. Ja, vertelde de spichtige, de arts had het weer over buisjes gehad, maar ja, zij en haar man waren niet zo van de medische ingrepen. Op dat moment kneep ik het boek bijna fijn. Ze waren niet zo van de medische ingrepen? En de arts had het wéér over buisjes gehad? Ja, zei de Spicht, zij en haar man hadden ook oorproblemen en aangezien dochterlief goed meekwam op school, leek het haar geen probleem om het gewoon zo te laten.

Ik wilde reageren. Ik wilde haar door elkaar schudden en toeschreeuwen: “Geef. Dat. Kind. Buisjes!” Ja, het is een medische ingreep, maar wel een die niks voorstelt. Een halve minuut zijn ze onder narcose, als het niet minder is. Je hebt als wachtende ouder niet eens tijd om jezelf op een stoel te installeren of je wordt al geroepen. Dertig procent gehoorverlies is niet niks. Ook bij mijn kinderen zijn laatst buisjes geplaatst en nu kan mijn jongste dochter ook daadwerkelijk woordjes uitkramen. Bij mijn oudste leidde het gehoorverlies tot een spraak-taalachterstand. Oké, mijn kinderen waren jonger dan haar dochter, maar toch.

Maar ik hield mijn mond. Ik kneep mijn tenen bij elkaar en beet op mijn lippen om maar niks te zeggen. Tja, ik luisterde toch ongevraagd hun gesprek af. En dat met twee oren die door een fikse verkoudheid al anderhalve week dichtzaten. Ik ervaar nu hetzelfde gehoorverlies als mijn kinderen hebben gehad, en ik word er horendol van. De dagen erna bleef het in mijn hoofd zitten. Waarom een medische ingreep weigeren die een kind zo veel verlichting kan geven? Ik denk dat ik komende week aan hetzelfde tafeltje probeer aan te schuiven. En deze keer hou ik mijn mond niet.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Borstvoeding
Boos om buisjes
Incasseringsvermogen
Zindelijk
Nachtje weg
Naaimachine
Dinoplaatjes

Het bericht Blog Sophie: Buisjes verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Het schooljaar is hier in het zuiden bijna afgelopen. Het was een lang jaar; mijn dochter loopt rond met kringen tot op haar enkels. Nog een paar dagen en dan heeft ze vakantie… en haar moeder ook.

Ik weet nog dat mijn oudste net begon op de kleuterschool. Ik wist van toeten noch blazen. Het fruit dat ik ongeschild meegaf voor op de peuterspeelzaal, moest eigenlijk worden geschild. Arm kind, de eerste paar dagen had ze daar gezeten met een gigantische appel. Wist ik niet. Zo bleek er ook een nieuwsbrief te zijn. Dat had ik wel ergens gelezen, maar er moesten natuurlijk eerst een paar vervelende situaties ontstaan voordat ik doorhad dat daarin informatie over de klas te lezen was. Ik vergeet nooit dat ik mijn dochter op vrijdagmiddag ophaalde en ze met een beteuterd gezichtje zei dat IEDEREEN vandaag een fiets mee naar school had mogen nemen. De juf keek me aan en zei bits: dat stond in de nieuwsbrief, hoor. Oeps. Een wijze les, die ik niet meteen leerde. In de kleuterklassen zijn blijkbaar speelgoedochtenden, waarop de kinderen spelletjes van huis mogen meenemen. Ook al las ik de nieuwsbrief nu wel en nam ik zelfs de jaarkalender over in mijn agenda, het kwam nog steeds voor dat ik met lege handen op het schoolplein stond. Of, als ik er dan wel aan dacht, het verkeerde meenam (tip: nooit speelgoed met kleine popjes meegeven, die raken altijd kwijt).

Inmiddels ben ik een ervaren moeder. A1 gaat na de vakantie naar groep 3 en twee weken later begint A2 op de kleuterschool. Nu ben ik zelf zo’n moeder tegen wie ik tweeënhalf jaar geleden zo op keek. Een moeder die alles weet, die het motto been there, done that op haar voorhoofd heeft staan. In de voorgaande jaren heb ik veel respect gekregen voor de juffen, de school en de hulpouders die op onze school altijd klaarstaan om te helpen. Eerst vond ik het nogal raar. Beginnen de kinderen eindelijk op school, moet je als ouder nog steeds overal bij helpen. Nu snap ik dat het simpelweg niet anders kan. De sportdag kan niet plaatsvinden zonder ouders die groepjes begeleiden. Het schoolreisje: idem dito. Dus ik ben om. Waar ik kan, help ik mee. Daarnaast leer je meer moeders kennen en weet je eerder wat er speelt in de klas. Mijn dochter is dolgelukkig als mama een keertje komt meehelpen tijdens de spelletjesochtend.

Echt, lieve ouders: help mee. Ook al lijkt het soms alsof je té vaak wordt gevraagd. De docenten kunnen niet zonder jullie, en bovendien wordt de school er alleen maar leuker van. Dus bedank en complimenteer ik alle klassenmoeders, luizenmoeders, voorleesmoeders en overblijfmoeders. En natuurlijk de opa’s, oma’s en vaders die hun handen op school uit de mouwen steken. Volgend jaar ga ik eens meedraaien tijdens het overblijven. Jullie ook?

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Borstvoeding
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Naaimachine
Dinoplaatjes

Het bericht Blog Sophie: Klassenmoeder verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Op het moment dat je vader of moeder wordt, gaat er meteen een knop om. Waar je er voorheen nog niet over piekerde om het uitgespuugde snoepje van een kind in je mond te stoppen, maakt het bij je eigen kind niet uit. En dat is nog lang niet alles.

Afgelopen week waren we met verschillende moeders van school bij het lokale zwembad. Een persoonlijke overwinning, al zeg ik het zelf. Ik ben namelijk niet zo dol op openbare zwembaden. Op zich gek, want vroeger was dat juist mijn favoriete plek.

Littekens van de duikplank

Met de leerlingen uit mijn klas togen we bij elk klein zonnestraaltje op de fiets naar het openluchtzwembad in Oirschot. Ook al was het nog maar net 17 graden Celsius. Het was geweldig. Er was geen glijbaan en in het peuterbadje was ook geen fontein te vinden. Wel waren er in het diepe bad twee duikplanken. Een hoge en een lage.

Daar ging het natuurlijk om. Springen en duiken van de hoge en salto’s achterover van de lage. Op een gegeven moment was ik daar wel klaar mee. Vooral toen ik een keer een te korte draai maakte en met mijn gezicht plat op de duikplank terechtkwam. De littekens zitten er nog.

Ik was wel altijd bang voor wespen. Maar toch was ik destijds zo gek van zwemmen, dat de angst me niet kon weerhouden om te gaan. Later nam die angst voor wespen pas echt grote proporties aan. Dat ik bij een interview wegrende omdat er een aankwam, bijvoorbeeld. Openbare zwemgelegenheden meed ik vervolgens als de pest. Want waar ’s zomers mensen komen, zijn er ook ijsjes en zoete drankjes. En daar houden wespen van (ook van vlees trouwens, dus eigenlijk maakt het niks uit waar je bent).

Mond op bil

Echter, afgelopen week was het gewoonweg te warm en de moeders gingen naar het zwembad. Toen kon ik natuurlijk niet achterblijven. Ik keek mijn ogen uit: wat een leuk zwembad! Als ik jong was, had ik het wel geweten. Ik was dat bad niet meer uitgekomen.

Nu, met een kind zonder A-diploma en het feit dat ik natuurlijk in alle chaos bij het vertrek maar één vleugeltje in mijn tas gestopt had, was het iets minder leuk. Dat de kinderen als mieren in en uit dat zwembad kropen, hielp ook niet mee.

Wespen zag ik gelukkig niet, totdat kind M. huilend op ons af kwam gerend. Hij was gestoken. In zijn bil. Ik herhaal: In Zijn Bil. Zijn moeder vond dat geen probleem. Op het volle grasveld, sjorde ze in één beweging zijn zwembroek omlaag en zette haar mond op zijn bil. Dat was best een apart gezicht. Wangen werden kapotgebeten om niet keihard in lachen uit te barsten, om het arme jongetje te sparen. Nadat hij weer was afgeleid door andere zwemmende kinderen en weer aan het spelen ging, barstten we alsnog in lachen uit.

Zuigen aan het strand

Maar goed, we hadden het allemaal gedaan. We hadden allemaal het gif uit de wond gezogen bij ons kind – waar op het lijf dan ook. Zoals we ook in het openbaar aan billen ruiken om te kijken of er gepoept is. Zoals we ook met onze handen snot afvegen. En de vingers van onze kinderen aflikken als er een klodder mayonaise aan zit. Moeder K., die er ook bij was, vertelde vervolgens dat zij een keer aan de binnenkant van haar bovenbeen gestoken was. Haar man had die steek ook gewoon op het volle strand uitgezogen. Nou, daar had ik dus écht bij willen zijn!

Het bericht Blog Sophie: Schaamte verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Een paar jaar geleden besloot ik het helemaal anders te gaan doen. Ik wilde geen verjaardagsfeest meer waarop je alleen maar aan het rennen en vliegen bent, maar ging liever uit eten met een aantal vriendinnen. Het beviel goed, maar toch pakte ik het dit jaar toch wéér anders aan.

Ik ben op 3 augustus jarig. Dan is iedereen altijd op vakantie, maar erg vond ik dat niet. Zelfs als kind had ik er geen problemen mee; ik vond ik dat ik het gelukkigste kind ter wereld moest zijn. Voor de zomervakantie vierde ik mijn verjaardag op school en had een kinderfeestje. Op 3 augustus zelf waren we meestal in Frankrijk of Spanje, dus vierde ik het daar. En omdat mijn moeder maar acht dagen eerder jarig is dan ik, vierden we het bij terugkomst nog eens voor vrienden en familie.

Pas toen mijn vriendinnen en ik kinderen kregen, werd mijn verjaardag vieren lastiger. Sowieso waren ze meestal op vakantie, en zo niet, dan was het huis al snel te klein met al dat rondlopend kroost. Op een dag, terwijl ik weer eens de rozijntjes van de vloer af stond te krabben, was ik het zat. Ik besloot het jaar erop te gaan eten met alleen mijn vriendinnen. Het bleek een goed idee. Meestal plande ik ergens in september een etentje. Gezellig met alle meiden aan tafel bijkletsen, met extra voordeel dat ik thuis weg kon gaan voordat de kinderen op bed lagen.  Op 3 augustus kwamen dan wat familieleden en (schoon)ouders op bezoek. Keurig geregeld: toch nog twee feestjes.

Het ging een paar jaar goed, maar vorig jaar was niet zo’n succes. Ikzelf ben egoïstisch genoeg om te zeggen: ik heb een NU een etentje, dus ik ben weg. Maar andere moeders niet. Die moeten eerst zelf hun kinderen naar bed brengen, omdat ze anders niet gaan slapen. Of die moeten eerder naar huis omdat ze weer vroeg op moeten voor diezelfde kinderen. Dan denk ik bij mezelf: en die vaders dan? Mag mama niet een keer met vriendinnen weg?  Ik heb ook moeten leren om daarin egoïstisch te zijn. Jarenlang paste ik mijn agenda aan op die van GL, waardoor  ik veranderde in een gefrustreerd hoopje mens. Nu we een oppas hebben, kan ik ook op pad. Dat is best even wennen voor de man die op zondag het vlees snijdt, maar hij gunt het me van harte.

Dit jaar valt de vakantie hier in het zuiden vrij laat, waardoor ineens veel vrienden op mijn verjaardag niet op vakantie waren. Dus dacht ik: ik laat her en der vallen dat ik jarig ben en dan zie ik wel wie er komt. Niet mijn beste idee, want rond 17 uur zat ineens het hele huis vol. Ja, ik had wel wat taart en chips gehaald, maar op mee-eters had ik niet gerekend. Dus toog GL naar de friettent en trok ik wat blikken soep open om de onrustige menigte te voorzien van iets eetbaars. Tegelijkertijd liepen er ook nog een stuk of twintig kinderen rond die ook van voedsel en ranja voorzien moesten worden.

De dag erna moest ik concluderen dat het hartstikke leuk was geweest om het weer eens zo te vieren. Alleen toen ik achter kastjes toch weer half vergane stokbroodjes vond en klodders mayonaise van de tegels kon schrapen én ontdekte dat een van de kinderen diarree had gehad (gelukkig wel op de wc), dacht ik: volgend jaar toch maar eten. Is wel zo hygiënisch.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Borstvoeding
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Naaimachine
Dinoplaatjes
Schaamte

Het bericht Blog Sophie: Zomerverjaardag verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Ik denk dat iedere moeder het wel kent: die momenten dat jouw kind ineens laat zien dat al die slapeloze nachten niet voor niets zijn geweest. Dat de vrees dat je peuter uit zou groeien tot een psychopaat ongegrond bleek. En dat ze in staat blijken te zijn zonder souffleren ‘dankjewel’ te zeggen.

Op zo’n moment zwelt je borst op, zweven je voeten een paar centimeter boven de grond en straalt er een halo boven je hoofd. Wat een fantastische moeder ben je! Is het tóch gelukt. Die ene keer dat ze, na slechts één keer glijden, zonder te mopperen gewoon van de glijbaan komt en alle andere moeders je met open mond aanstaren. Ja, dan ben je de koningin te rijk.

Het kan ook anders. Bijvoorbeeld afgelopen weekend, toen ik A1 en A2 meenam naar vrienden van mijn ouders. Wij mogen deze zomer gebruikmaken van hun appartement en zodoende moest ik de sleutels ophalen. Dat wilden mijn twee meiden graag zien. Ze hadden er zin in.

Het was 15.00 uur. Zoals een goede moeder betaamt, liepen ze op dat moment nog in pyjama. Snel werd er van kleding gewisseld. Maar pas toen we in de auto zaten, bedacht ik me dat de vogelnestjes in hun haren, van het slapen die nacht, er nog in zaten.

Snel ging ik met mijn vingers door hun haren – hun boze kreten negerend – en probeerde daarna met wat speeksel wat lukraak geplaatste stiftstrepen van het gezicht te poetsen. Geen goed idee, daar ze er nogal baldadig van werden.

Eenmaal bij de vrienden van mijn ouders thuis hingen ze aan mijn rok. Wat schattig: ze waren verlegen. Er werd wat speelgoed op het gras gelegd en na enige minuten vertrokken ze aarzelend naar de tuin. Ik zuchtte opgelucht: ik kon nu even wat belangrijke dingen doornemen.

Het speelgoed had echter alle remmingen losgegooid. Na twee minuten spelen hoorde ik al gekrijs. A1 had A2 geduwd, want A2 had geprobeerd de speelgoedkoe uit de handen van A1 te trekken en ga zo maar verder. Ik suste de boel zo snel mogelijk en gaf ze een snoepje.

Weer kon ik het gesprek hervatten. Echter, ze hadden honger en kwamen dat luidkeels verkondigen. Daar hou ik niet zo van. Zeker niet als het een tactiek is om nog een snoepje te krijgen. Ze hadden gewoon gegeten voordat we vertrokken, dus echte honger kon het niet zijn.

Zo ging het nog even door en ik begon me aardig op te winden. Ja, ze waren ook moe en de vakantie was niet helemaal goed voor hun ritme, waardoor ze te laat sliepen en te vroeg wakker waren, maar toch.

Soms wil je gewoon even de blits maken met je kinderen. Zeker als het mensen betreft die jou al sinds je geboorte kennen en die al je strubbelingen hebben meegemaakt. Gewoon om te laten zien dat je in control bent. Dat het moeder zijn je goed afgaat.

Mijn twee kleine monsters hadden daar geen boodschap aan. Na een aantal terechtwijzingen begonnen ze elkaar daadwerkelijk de hersens in te slaan en was het tijd om heel snel te vertrekken. In de auto waren ze vervolgens weer poeslief. Uiteraard. Daar zijn het tenslotte monsters voor.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Borstvoeding
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Dinoplaatjes
Schaamte

Het bericht Blog Sophie: Even op bezoek… verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Ben je nu al wakker? Nee, we gaan nog niet op vakantie, het is vijf uur ’s nachts! Ga terug naar bed. O nee, nu heb je je zussen ook wakker gemaakt met je gegil. Hier, pak mama’s telefoon maar en ga samen filmpjes kijken. En niet te hard!

Hou op met op het bed te springen. Nee, papa is geen glijbaan, papa slaapt. Ja, hij wel ja. Vooruit, kom maar naar beneden dan. Ja, ik kom mee. Ja, ik kom echt. Trek niet aan mijn voeten, ik sta echt op. Ga maar alvast! O, is het traphekje nog dicht? Ja, ja, ik kom.

Nee, we gaan nog niet op vakantie. Het is half zeven! We vertrekken pas vanmiddag. Na de boterhammen, ja. En voor het avondeten. Heb je al wat speelgoed uitgezocht voor onderweg? Ga dat maar lekker doen. Nee, we nemen geen klei mee in het vliegtuig. En ook geen speelzand. Omdat dat niet kan. Omdat het dan een troep wordt. Welles! Omdat het niet mag van de piloot, oké. Dan mag jij als enige niet meevliegen. O, niet huilen lieverd, we nemen het wel mee in de koffer, oké?

O, hè hè, ben jij ook beneden. Heb je je spullen al gepakt? Hoezo nog niet? Jezus, jij hoeft maar één koffer te pakken en ik vier! Nee, natuurlijk neem ik geen vier koffers mee. Ik moet ze pakken voor mezelf en onze drie kinderen. Ja, dat is inderdaad zo gedaan, als ik eraan toe zou komen. Blijf jij nu beneden dan? Nou, voor de kinderen. Hoezo zijn ze boven?

Jezus jongens, moet dit nu? Zo kan ik jullie koffers toch niet pakken? Waar zijn de kleertjes die ik had klaargelegd? Hoezo in bed? Vadertje en moedertje spelen? Nou lekker dan, kan ik alles weer gaan opvouwen.

Leg terug! Ja, die broek nemen we wel mee. Sterker nog: die trek je aan. Nee, je kunt geen prinsessenjurk aandoen in het vliegtuig. Omdat dat niet handig is. Nietes. Omdat IK HET ZEG!

Hoezo hoef ik niet zo te schreeuwen? Als jij dan op die kinderen let. Ik wist wel dat ik gisteravond de koffers al had moeten pakken. Ja, jij zei dat we nog genoeg tijd zouden hebben. Jongens, leg mama’s ondergoed terug! Ook die witte! Ja, dat is een grote onderbroek ja. Mag ik op vakantie ook iets aan wat lekker zit? Nee, dat is ook niet sexy. Ik vraag aan jou toch ook niet een tanga aan te doen? Hoezo is dat nou ineens belachelijk?

Nou, hè hè, de koffers zijn gepakt. Wil jij ze nog even wegen? Hoezo zit er te veel in? Wie neemt er ook vijf paar schoenen mee op vakantie? Pak gewoon je slippers in zeg. Hè? Dat zijn mijn hoge hakken! Hoezo zitten die in jouw koffer? Maak het nou zeg, ik bepaal zelf wel welke schoenen ik draag. Welke? Nou, die Birkenstocks natuurlijk. En nee, dat is niet sexy nee. Hallo, ik heb ook vakantie.

Moet er nog iemand plassen? Nee? Zeker weten? Nou kom dan maar, de auto in. Naast elkaar ja. Nee, je kunt niet voorin. Omdat ik daar zit! Nog even een laatste check hoor. Wacht even, rijd even terug, staat het gas uit? Even controleren nog.

Hoezo moet je plassen? We zijn net onderweg! Ik heb het nog gevraagd. Nee, nu kunnen we niet meer omkeren, anders missen we het vliegtuig. Hoezo, waar is Muis? Heb je die niet meegenomen? Mama koopt wel een nieuwe knuffel op het vliegveld. O schat, niet huilen, we keren wel om.

Hier heb je Muis. Stil nu maar. Nee, ik ga niet nog meer knuffels pakken, jij hebt Minnie al. Hoezo moet Skye ook mee? Die verlies je alleen maar. Oké, oké, ik ren al.

Zo kunnen we nu eindelijk weg? Raar hè, zo’n leeg huis ineens. Leeg en stil. Erg stil. Euh…

Nou lieverds, geef mama maar een dikke kus. Veel plezier in Spanje! Niet huilen, papa is er toch ook nog? Mama haalt jullie over twee weken weer op. Ja, hallo zeg, ik heb ook vakantie! En die vier ik thuis. Alleen.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Borstvoeding
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Dinoplaatjes
Schaamte
Even op bezoek

Het bericht Blog Sophie: Vakantie verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Mijn oudste is zes geworden. Eindelijk. Nu mag ze naar groep 3. Meteen vond ze dat ze een bureau nodig had, want volgens haar zou het serieuze werk gaan beginnen. Ze is al zo groot. Het knuffelbare is er al bijna af.

Ik had verwacht dat ze nog wat langer klein zou blijven. Gewoon in doen en laten. Maar ergens in de afgelopen maanden is ze ineens Nickelodeon Junior ontgroeid en wil ze het liefst de hele dag muziekclips kijken.

Of ze vertrekt naar haar kamer, deur dicht, niemand is welkom. Mevrouw gaat namelijk dansen. Toegegeven: dat deed ik ook, maar toch niet op mijn zesde? Überhaupt was er nog geen MTV toen ik zo oud was.

Mijn kleine meid…ik heb het misschien wel gestimuleerd. Ik liet haar meekijken in de shopgids van H&M. Vond het zo schattig dat ze zo jong al een eigen stijl had, precies wist wat ze wilde. Maar nu heb ik niks meer te zeggen. Ze is wellicht iets te zelfstandig geworden. Bijdehand ook. Maar ze is nog maar zes!

Zesenhalf jaar, om precies te zijn. En ik kan er met mijn hoofd niet bij. Ik ben niet zo van de baby’s, dus het idee ‘ze lag voor mijn gevoel nog maar twee minuten geleden in mijn armen’ is niet aan mij besteed. Maar wel dat meisje van twee, later van vier en daarna van vijf jaar oud. Dat meisje dat mijn hand pakte, met me wilde huppelen, ging stoepkrijten en spelen met de knuffels.

Nu vertrekt ze naar haar kamer. Even kleuren in haar eentje. Aan haar nieuwe bureau. We hebben ook een multomap moeten kopen en een gymtas. En straks gaat ze alleen naar binnen. Hoef ik haar niet meer tot aan het klaslokaal te begeleiden en doet ze het allemaal zelf.

Ik heb er ook naar uit gekeken. En eerlijk gezegd dacht ik ook dat ik nog alle tijd had. Op haar negende zou ze wel wat zelfstandiger worden. Misschien zou ze dan zelfs al een beetje gaan puberen. Zou ze niet meer mijn hulp nodig hebben als ze iets aan een onbekende moest vragen.

En nu? We waren laatst in de Efteling en aten daar bij het pannenkoekenrestaurant. Ze regelde zelf een kleurplaat en kleurtjes en vroeg later zelfs de rekening. “En ja, mama wil pinnen.” Mijn oren klapperden. Nog geen drie maanden geleden probeerde ik het te stimuleren: “Je kunt het best zelf gaan vragen.” En nu heeft ze me bijna niet meer nodig.

Ik smeer mijn boterham zelf wel, mama. Ik kies mijn kleren uit. Mag ik alleen gaan fietsen? Nee mama, ik kan die appel zelf wel in stukjes snijden. Mama, zal ik de tafel dekken? Ik zet zelf mijn bord wel in de vaatwasser. Mag ik bij opa en oma gaan slapen? Ik pak zelf mijn koffertje wel.

Geweldig toch? Ja, óók, natuurlijk. Maar ergens mis ik dat meisje dat zich nog kon opkrullen op mijn schoot, verlegen mijn hand pakte en moest huilen als ze me ging missen. Ze is zesenhalf jaar, maar ze lijkt wel tien. Soms kruipt ze nog wel op schoot, hoor. Met haar lange benen. Nog een paar jaar en ze is groter dan ik.

Ik moet leren loslaten. Haar laten gaan in de wereld. Maar het liefste houd ik haar hand nog heel lang vast.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Borstvoeding
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
Even op bezoek

Het bericht Blog Sophie: Zes jaar verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Het was met een bijna satanistisch genoegen dat ik vanochtend de kamers van de drie draken binnen denderde en met een opzettelijk harde, vrolijke stem en veel bravoure de gordijnen openrukte. Zo, weten ze ook eens hoe dat voelt.

Alhoewel de vakanties in de andere regio’s allang voorbij zijn, mochten ze er hier vanochtend aan geloven. Zaterdag pas waren we teruggekomen uit Spanje, waar ze elke dag met gemak tot 23.00 uur opbleven. Aan de siësta wilden ze niet meedoen. Nee joh, er moest gezwommen en gespeeld worden. Voor slapen hadden ze geen tijd.

Gelukkig moesten we zaterdag vroeg op om onze vlucht te halen. We dachten dat we ze dan ’s avonds wel lekker vroeg op bed zouden krijgen. Natuurlijk bedacht het kroost toen wel dat ze toch maar een siësta gingen houden, waardoor we ’s avonds om 22.00 uur nog met stuiterende kinderen zaten, terwijl wij – door amper drie uur slaap – enorm naar ons bed verlangden.

Ze waren ook wel weer blij om terug te zijn. De hond ophalen was een klein hoogtepunt. Er werd volop geaaid en geknuffeld, totdat ze erachter kwamen dat ons kleine monster wel heel erg uit zijn bek stonk. Met de ramen open reden we naar huis. Het was natuurlijk ook wel fijn om weer met de lego te kunnen spelen en de verkleedjurken aan te kunnen doen. Terwijl ik de was sorteerde, zetten zij ons opgeruimde huis (dat doe je gewoon voordat je op vakantie gaat, toch?) in mum van tijd op stelten.

Op zondag zaten ze uren gebiologeerd naar het tv-scherm te staren. We hadden op vakantie alleen Spaanstalige tekenfilmseries kunnen kijken, dus moest er een grote dosis Paw Patrol en Dora & Friends worden ingehaald. Niet dat ze in Spanje een tekort hadden gehad aan digitaal aanbod. De tablet en het oude mobieltje van mama gingen gewoon mee. Dat was vooral fijn in de restaurants. De jongste keek op de draadloze dvd-speler naar Bumba, de middelste speelde Panda-spelletjes op de telefoon en de oudste zat met een koptelefoon op muziekclips te kijken. We kwamen ineens echt tot gesprekken.

Maar ja, het werd toch zondagavond. Die laatste avond van de vakantie. De oudste kreeg ineens een hysterische huilbui. Die ene rotfilm was op tv, met dat kind en die hond die dan buiten in de kou sterven. Het leverde een hoop tranen op. Iets te veel voor alleen een film eigenlijk. ’s Avonds kreeg ze ook nog buikpijn. Het is ook spannend: voor de eerste keer naar groep 3.

Het was wel een fijne bijkomstigheid dat hysterische huilbuien doorgaans leiden tot een heel diepe slaap. Haar twee jongere zussen echter vonden het nog lang geen bedtijd. Daar ging dus ook ónze laatste vakantieavond.

Na tien minuten seizoen 2 van Narcos hoorden we ineens nummer drie boven stommelen en huilen. Wat bleek: het geluid van de babyfoon had niet aangestaan. Ze slaapt sinds een tijdje in een juniorbed en had ontdekt dat ze daar uit kon én dus los kon gaan in onze slaapkamer. Op de een of andere manier had ze mijn zolen uit mijn schoenen weten te trekken en een feestje gevierd in de badkamer met een stuk of wat toiletrollen. Altijd fijn.

Doodmoe doken wij ons bed in en toen de wekker ging, was het best even moeilijk. Een kop koffie verder speelde er een sardonische glimlach om mijn mond. Het was hoog tijd om op te staan. Joelend kwam ik hun kamer binnen en begon op de bedden te springen terwijl ik zeer irritante liedjes zong. De gordijnen gingen open, de dekbedden werden met een ruk opengeslagen. Ja, lieve kinders, zo voelt dat nu voor mama ieder weekend. Nog een hele fijne dag vandaag!

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Zes jaar
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
Even op bezoek

Het bericht Blog Sophie: De scholen zijn begonnen! verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.