Hormonen en veranderingen: het is meestal geen goede combinatie. Helaas ontkom je er na de bevalling niet aan, want terwijl de hormonen door je lijf gieren, verandert er veel in je leven na de komst van een kind. Ze zeggen dat ontzwangeren negen maanden duurt. Haha!

Onze jongste is nu twee jaar en drie maanden en vanochtend zei ik tegen GL: nu pas voel ik me weer echt mezelf. De afgelopen twee jaar ben ik door een rollercoaster gegaan. Zo was ik postnataal al niet helemaal stabiel en moest ik verschillende fases door om weer mezelf te worden.

De komst van de eerste was natuurlijk de grootste verandering. Dat ik na moest denken over wanneer ik moest douchen en wanneer ik boodschappen kon doen, greep me naar de keel. Weg vrijheid, hallo verantwoordelijkheid. Het duurde even voordat ik erin slaagde om voor 17 uur aangekleed te zijn. Maar toen ik dat eenmaal onder de knie had, viel de rest ook wel mee.

De komst van de tweede was een makkie. Ikzelf was ook een stuk fitter. Een bevalling met 56 uur zonder slaap, een ruggenprik, weeënopwekkers en een vacuümpomp legt het toch af tegen bevallen zonder pijnstilling. En ja, ik mag dat zeggen.

Na de tweede sprong ik zowat mijn bed uit om te gaan douchen. Ik was helder, ik was fit, ik was de koningin te rijk. Ik was bevallen. Ik had het zelf gedaan. Bam! Ik was een oervrouw! Ik was een superwoman! De adrenalinekick duurde de eerste weken voort. De was ophangen op de tweede kraamdag? Geen probleem. Ik kon de hele wereld aan.

Je zou dus zeggen dat ik bij nummer drie wist wat me te doen stond. Gewoon doorpuffen, zeg maar. Echter, tijdens die bevalling kwam de ware ik naar boven. Want eigenlijk ben ik nogal paniekerig van aard en hou ik van controle. Nu werd ik ingeleid, dus had ik voor mijn gevoel al vanaf het begin een achterstand. Niemand wist wat er ging gebeuren en of ik nu of pas over twee dagen zou bevallen.

Toen de bevalling eindelijk op gang kwam, ging het helemaal fout. Ik wilde niet bevallen, ik wilde naar huis, ik wilde geen vreemde verloskundige, ik wilde niet… enzovoort. Terwijl het buiten kijf stond dat ik hoe dan ook met een baby het ziekenhuis zou verlaten. Uiteindelijk smeekte ik om pijnstilling en kreeg ik een prik in mijn bil. Keurig. Paniek uit, roesje aan en vervolgens was ik nog twee dagen van de kaart. Ik vergat steeds dat ik bevallen was. Niet goed voor het moedergevoel.

Dat ontaarde gevoel duurde nog wel even. En ik was mezelf ook een beetje kwijt. Was ik nu alleen nog moeder? Maar ho even, ik was ook nog gewoon een individu! En dat individu had enorm veel behoefte om óók gezien te worden. Ik moest eruit! Op stap bijvoorbeeld. Lekker even doorzakken.

De periode daarna was mijn haar aan de beurt. Knalrood, nee toch paars, nee toch kort. Ja, inderdaad: ik koos voor een kort pittig kapsel. Ik was stoer, ik was vrij, ik was niet alleen moeder, ik was echt gewoon vet cool. Dus kon er ook nog wel een tatoeage op mijn onderarm bij.

Gisteren trok ik de plakstrips met het gekleurde nephaar eruit. Vandaag begin ik met lijnen (na twee jaar mijn onvrede weg eten). Eindelijk ben ik weer wat rustiger. Mijn haar laat ik groeien en kleur ik alleen nog maar bij (grijze haren zijn niet sexy). En nou ja, die tattoo is eigenlijk best wel mooi.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Zes jaar
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!

Het bericht Blog Sophie: Tatoeage verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

O jongens, wat zijn we gelukkig en gezegend. Getrouwd, een mooi huis, drie geweldige kinderen. Ook om me heen loopt iedereen over van dankbaarheid en geluk. Toch strandt één op de drie huwelijken. En ik weet precies waar dat door komt: kleine kinderen en te weinig slaap.

Toen ik zwanger was van de eerste, wisten GL en ik het zeker: onze kinderen zouden niet bij ons in bed slapen. Want dan kwam je er nooit meer vanaf. Nu zouden we wel meer dingen niet doen. Eten voor de tv bijvoorbeeld, en als gezin gezellig aan tafel de dag doornemen. Ja, als je zwanger bent van de eerste weet je ook niet beter.

Het maakt niet uit wat voor regels je maakt, wat voor heerlijkheden je nastreeft. Na de zwangerschap maken we gewoon tijd voor sex, hoor. Als ik bevallen ben, ga ik lekker vaak sporten om weer slank te worden. Na de komst van de baby, blijf ik wel gewoon werken.

Natuurlijk zijn we het allemaal van plan. En een hele hoop vrouwen lukt het ook. Maar er zijn ook eigenlijk maar twee soorten moeders: zij die wel slapen en zij die niet slapen. En ik behoor nu al een tijdje tot die laatste groep.

Te weinig slaap is dodelijk. Zowel voor jou als persoon als voor je relatie, en het is tevens de beste saboteur van alle goede voornemens. Na nachten heldhaftig het kind weer terug in bed leggen en daardoor zelf niet slapen, gaven wij het ook op. Kruip er maar bij. Dan slapen we tenminste nog een paar uur.

Een vriendin van me had het ook helemaal gehad. Elke nacht kropen er kinderen bij haar in bed. Toen ze ten einde raad haar jongste liet huilen, bleek die oorontsteking te hebben. Dat gaf haar zo’n schuldgevoel dat ze nu gewoon bij haar in bed mogen. Wel heeft ze een derde bed gekocht, gewoon voor naast het tweepersoons. Hebben ze in elk geval meer ruimte.

We doen maar wat. Rommelen wat aan. Geven elkaar dienst. Mopperen. Denken aan slapen zoals een volger van een koolhydraatvrij dieet (ik) denkt aan brood. Voor sex moet je doorgaans wakker blijven, dus dat zit er helaas ook niet in.

En we verzinnen goede voornemens. Komende week ga ik sporten. Die week zijn er uiteraard twee ziek. Vanavond ga ik lekker lang weg met een vriendin. Dan zijn ze natuurlijk om kwart voor vijf wakker. Morgen begin ik met mijn dieet. Om vervolgens maar twee uur te slapen en ’s ochtends zonder erbij na te denken een reep chocola als ontbijt te nemen.

Goed, het zijn tropenjaren (waar zijn het strand en de cocktail?) en we strompelen gewoon door. Deze nacht was vrij redelijk, zeggen we tegen elkaar, want we hebben vijf uur aan één stuk geslapen. Is er dan niets aan te doen? In ons geval wel. We hopen dat binnenkort de keelamandelen eruit mogen bij de jongste, de sloper die nu wat minder vrolijk is. Tot die tijd lopen we op onze tenen, vloeken we en zondigen we.

Ach, als ze het huis uit gaan halen we het wel weer in. En hopelijk ook samen.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Tatoeage
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!

Het bericht Blog Sophie: De sloper verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Het was eigenlijk vooral mijn moeder die het niet meer aan kon zien. Nu kan mijn moeder wel meer niet aanzien in mijn huis. Het vele speelgoed bijvoorbeeld, of het onopgeruimde aanrecht. Dus als ik wil gaan opruimen, komt ze met opgestroopte mouwen naar me toe.

Onze middelste werd vier. Tijd om het huis aan kant te krijgen. Wat dat betreft zitten we vrij goed met vijf verjaardagen in het jaar. Voor de rest is iedereen er aan gewend dat er standaard een wasmand in de kamer staat.

Ruimte in ons hoofd

De grootste doorn in mijn moeders oog was de tuin. Er stond te veel in. Maar ja, zo gaat dat als je maanden op je tandvlees loopt. Dan hebben schone onderbroeken de prioriteit. Waar we voorheen elk jaar de tegels afspoten, de planten snoeiden en veel aandacht besteedden aan een uitnodigende tuin, hielden we het dit jaar bij lukraak wat zomergoed de tuin in smijten.
Mijn moeder had zelfs haar werkkleding aangetrokken. Terwijl ik luciferhoutjes tussen mijn oogleden stak, had zij in mum van tijd de zandbak geleegd en schoongemaakt, een houten huisje afgebroken en de moestuin verwijderd. GL en ik keken onze ogen uit. Jee, wat hadden we eigenlijk een fijne tuin! Met alles wat mijn moeder verwijderde, kwam er meer ruimte in het zicht én in ons hoofd.

Het allermooiste was echter dat GL nu ineens wel overstag ging. Waar ik al maanden zeurde om het afbreken van vermolmde plantenbakken en hij me heldhaftig tegenstand bood omdat het ‘zonde’ was, mocht mijn moeder gewoon overal de bijl in zetten. Dat bood perspectief voor de toekomst.

In de zak van Max

Binnen een paar uur zagen we het gras weer, konden we zonder obstakels bij de droogmolen komen en in onze loungehoek zitten zonder dat er takken over ons heen vielen. Mijn moeder, dat begrijp je, viel oneindige dankbaarheid ten deel.
De dag erna was ik nog altijd zo onder de indruk dat ik met drie vuilniszakken de speelkamer in ging. Alles waar niet mee werd gespeeld, ging in de zak voor de armere kinderen. Alles wat half kapot was, ging weg. Dat ruimde nog eens lekker op. Gelukkig waren de kinderen druk bezig met het gekregen nieuwe speelgoed en zagen ze niet dat al hun dierbare half opgevreten knuffels (door de hond, niet door een kind) in de vuilniszak verdwenen.

Gemiste genen

Het was niet alleen omdat ik last had van opruimwoede, maar ook omdat het gekregen speelgoed voor de verjaardag gewoon niet meer in de kamer paste. En dan moet Sinterklaas nog komen. Gelukkig heb ik daar een pedagogische oplossing voor. Elk jaar in november mogen de kinderen zelf in de speelkamer speelgoed uitzoeken voor de speelgoedbank. Dat compenseert dan lekker mama’s koopzieke gedrag.

En als de kinderen klaar zijn, vraag ik mijn moeder nog een keer. Ik weet zeker dat ze daar heel veel zin in heeft. Toen ik klein was, stond ze ook al met de vuilniszak klaar als ik weer eens niet opgeruimd had. Toch jammer dat ik dat partijtje genen niet heb meegekregen. Dat had een hoop gedoe gescheeld!

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Tatoeage
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!
De sloper

Het bericht Blog Sophie: Moeders verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Opa ligt in het ziekenhuis. Er was iets niet goed met zijn hart. Maar wat vertel ik aan de meiden? Wat mogen ze weten en wat is nog te eng? Het is nog niet duidelijk wanneer opa weer naar huis mag. Vooral de oudste heeft het er moeilijk mee.

We wisten het van tevoren. De aders rondom mijn vaders hart waren niet meer zo goed en er zaten wat vernauwingen. Op vrijdag werden we gebeld, dat hij zich maandag moest melden in het ziekenhuis. Op dinsdag zou hij geopereerd worden.

De operatie ging gelukkig voorspoedig. Diezelfde dag nog ging ik met mijn moeder en broertje even kijken. Hij lag nog in diepe slaap. Al met al geen prettig gezicht met tienduizend draden aan zijn lijf, een beademingsapparaat en wat er nog meer bij komt kijken.

De dag erna kwam hij pas bij. Dat was normaal. Ook was hij een beetje verward, maar al snel kon hij weer grapjes maken, zoals het opa betaamt. Oudste dochter A1 wilde graag naar opa toe, maar dat hielden we nog even tegen. We wilden a) dat mijn vader het zelf aan zou kunnen en b) dat ze er niet te erg van zou schrikken.

‘Ook al is ze nog maar zes, ze lijkt te begrijpen dat het is zoals het is’

Mijn moeder had me een foto gestuurd, waarop mijn vader slapend te zien was. A1 ging daar al compleet van over de zeik. Huilen, want het was zo zielig voor opa. Huilen, want ze miste hem zo. Maar ja, als ze hem slapend al zo zielig vond, wat dan als hij wakker was met al die toeters en bellen aan zijn lijf?

Gisteren kwam er een complicatie bij. Een longontsteking. Niet fijn na zo’n zware operatie en ja, toen wilde opa zelf de kinderen graag zien. Ik probeerde mijn A’tjes voor te bereiden. De Vrolijke Sloper 2.0 liet ik voor de zekerheid (en de veiligheid t.b.v. andere patiënten) maar thuis. Opa had tenslotte een grote wond op zijn been, een grote blauwe plek op zijn arm en niet te vergeten: een hele rits aan hechtingen op zijn borst.

A1 kwam binnen en dook een stoel in. Dichterbij durfde ze niet te komen. De middelste, A2, vond het echter geen punt. Ze gaf opa een handje en kletste honderduit. Zij zag nog niet wat haar oudere zus wel zag: een behoorlijk zieke opa.

’s Avonds in bed had ze er nog buikpijn van, zei ze. Er kwamen weer een paar tranen. Ik heb maar verteld dat opa op de beste plek is, waar ze hem beter kunnen maken. En dat hij wel erg ziek is, maar dat hij vast weer snel beter wordt.

Ze accepteerde het, ondanks de twijfel die ik op haar gezicht zag. Want ook al is ze nog maar zes, ze lijkt te begrijpen dat het is zoals het is. En dus zou ik willen dat ze net zo jong was als haar zus. Vier jaar en onbevangen. Nog geen weet van zorgen en verdriet.

We hopen en steken kaarsjes op. Hopelijk komt opa snel weer thuis.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Tatoeage
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders

Het bericht Blog Sophie: Zieke opa verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

En ineens mocht opa naar huis. De vlag ging uit, de fles wijn open. Een dag later stond ik echter alweer met bibberende knieën in het ziekenhuis. Onze jongste, de Vrolijke Sloper 2.0,  moest zich melden voor het verwijderen van haar keelamandelen. En ik hield het niet meer.

Van tevoren dacht ik: dit is een belangrijke gebeurtenis. Hierover is een blog te schrijven. Maar lees en huiver…

Je denkt op de dag van de operatie: gewoon even deze dag door. Doorzetten nu. Straks is het beter. Over een week is ook de keelpijn weg. Veel drinken, ijsjes geven, omkopen met speelgoed of onder lichtelijke dwang. Goed de pijnstillers geven en dan is het vast weer rustig in huis.

Tja. Nou. Het was ook nogal druk. Opa in het ziekenhuis, nummer 2 net gestart op de kleuterschool, vele slapeloze nachten, nummer drie veel en vroeg wakker. Op een gegeven moment doen make-up, gekamde haren en schone kleren er gewoon niet meer toe. Dan ben je al blij dat je nog wakker op het schoolplein staat. Dus ik verlangde naar rust.

Gisteravond kwamen we thuis uit het ziekenhuis. De operatie was prima gegaan. Onze Vrolijke Sloper had zich er best vrolijk doorheen geslagen. Maar ja, toen kwamen de A’tjes thuis van de BSO (school had natuurlijk een studiedag op de dag van de operatie). En met name A2 is gewoon niet te houden.

Waar ik van tevoren dacht: ik ga een blog schrijven over de operatie van de jongste, wist ik vanochtend: dat gaat dus niet gebeuren. Want ook iemand die over mamaperikelen blogt heeft soms gewoon even advies nodig.

A2 gaat sinds 26 september naar de kleuterschool. Ze keek er al een jaar naar uit. En nu is ze ineens een heel ander kind. Krijsen als ze naar school moet, maar als de dag voorbij is, komt ze huppelend het schoolgebouw uit.

Krijsen doet ze sowieso wel vaak de laatste tijd. Als ze niet wil lopen, maar gedragen wil worden. Als ze niet op mijn telefoon mag spelen om vijf uur in de nacht. Eigenlijk elke keer als ze haar zin niet krijgt. Vooral ’s nachts is dat leuk, want dan maakt ze haar zussen wakker en zit ik om kwart over vijf beneden met drie chagrijnige en vermoeide kinderen.

Vanochtend moest A2 ook naar school. Vriendin L. kwam haar halen, omdat ik thuis bleef bij de Vrolijke Sloper. Een half uur voordat ze opgehaald werd, was het al krijsen. Ze wilde niet. En ik wilde niet toegeven. In de houdgreep zette ik haar in de auto. Ze was zo overstuur dat ze op het dashboard klom omdat ze naar mij toe wilde. Mijn moederhart brak in duizend stukken. Had ik haar niet thuis moeten laten? Nee, want haar jongste zus verdiende nu even alle aandacht. Was ik een verschrikkelijke moeder? Schuldgevoel streed met standvastigheid.

Een kwartiertje later stond vriendin L. weer voor de deur. Ze wilde me nog even een hart onder de riem steken. Hoewel ze A2 onder haar arm de klas in had moeten nemen, verdween het gegil en gekrijs bij toverslag toen ze eenmaal bij de juf op schoot zat.

Even later ging een andere vriendin kijken en zat A2 vrolijk te spelen. Het is uitproberen, zeiden de vriendinnen eensgezind. Maar ja, zó ver gaan? Met zo’n verdriet naar school en met veel blijdschap weer naar huis? Is dat wel normaal? Dus… hebben jullie dit ook gehad? En gaat het over?

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Tatoeage
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders
Zieke opa

Het bericht Blog Sophie: Help! verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Als ik een dag zou mogen ruilen met iemand, dan zou ik graag een man willen zijn. Specifieker: een vader. En dan niet een met een papadag, maar een fulltime werkende vent. Ik denk dat ik dan vast niet meer zo moe zou zijn.

Toegegeven: het werk in combinatie met de vermoeidheid zorgen ervoor dat ons huis niet altijd spic en span is. Daarvoor moet er namelijk eerst opgeruimd worden en dat lukt al niet tussen alle bedrijven door. Bovendien hang ik – omdat dat mij beter uitkomt – de filosofie aan dat je het speelgoed maar beter kunt laten staan, dan op kunt bergen, omdat ze er elke dag weer mee spelen.

Maar mijn man vindt het allemaal niet zo prettig. Hij heeft liever een opgeruimd huis als hij na een drukke werkdag thuiskomt. Iets waar mijn moeder het ook mee eens is. Nu ga ik altijd het huis opruimen als mijn moeder komt (bij navraag blijken ongeveer al mijn vriendinnen dat te doen), want dat is beter voor de verstandhouding.

‘Als ik het echt niet red, wil hij ook wel een wasje doen’

Mijn moeder vindt dat een man die zo hard werkt als de mijne, niets meer in het huishouden hoeft te doen. Ik ben het daar niet mee eens. Nu doet hij ook wel het een en ander. Wij noemen: het vuilnis, het oud papier en als ik het echt niet red, wil hij ook een wasje doen en de stofzuiger pakken.

Desalniettemin houdt hij zich verre van de keukenorganisatie en het opruimsysteem dat ik in het leven heb geroepen. Dus wast hij wel een pan af, maar zet hij deze niet terug in de pannenla. Met het argument dat ik dat beter kan. Hij klaagt over de troep, maar ruimt deze niet op, want ik weet beter dan hij waar alles staat.

En eigenlijk is dat natuurlijk heel slim. Kennis is macht, zegt men, maar kennis betekent ook vooral meer werk. Het lijkt me daarom heerlijk om een dag een vader te zijn. Bij het wakker worden, ga ik dan naar beneden met de kinderen, waar ze naar hartenlust mogen spelen en sjouwen. Ondertussen ga ik gewoon even lekker het krantje lezen.

Dan aankleden en ik als vader voer geen discussie, want ik ben toch kleurenblind en als ze een rok over een joggingbroek aan willen trekken, vind ik dat prima. Willen ze tussendoor een paar koeken, dan juich ik dat toe, want een koek eten betekent voor mij weer vijf minuten de krant lezen.

Ik breng ze vervolgens iets te laat naar school, wat niemand erg vindt, omdat ik een vader ben die fulltime werkt én tijd maakt om de kinderen naar school te brengen. Ah, wat lief (alhoewel…toen hij een andere moeder tegen haar kind hoorde roepen: “We zijn zelfs later dan de papa van A1!” vond hij dat toch iets minder leuk). Daarna ga ik naar huis, weer de krant lezen. Vooruit: de vaatwasser ruim ik uit – niet in, want dat kunnen moeders natuurlijk beter.

Ik denk niet aan de gymles, niet aan de foto’s waar ze op het kinderdagverblijf om vroegen, niet aan de schoolbiebboeken die terug moeten (is dat vandaag dan?) en ga ook niet mee met de boswandeling voor de kleuters, want ik werk nu eenmaal fulltime.

En ja, omdat ik ook niet hoef te denken aan het zijn van overblijfmoeder, niet in de sponsorcommissie zit van school, niet mezelf opgeef om vrijwillig te schminken, niet de organisatie van de keuken begrijp, niet denk aan de boodschappen die gedaan moeten worden of de oppas die geregeld moet worden, heb ik elke avond zin in sex. Ja, dat vader zijn, lijkt me wel iets.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Tatoeage
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders
Zieke opa
Help!

Het bericht Blog Sophie: Voor één dag papa verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Onlangs lieten we onze jongste dochter van 2,5 jaar onderzoeken bij Kentalis, het instituut voor mensen met een taal- of spraakstoornis en die doof en/of slechthorend zijn. Onze dochter zegt namelijk nog geen boe of bah, en dat traject kennen we inmiddels.

A1 doorliep de vroegbehandeling bij Kentalis. Haar hersens hadden moeite de klanken in haar hoofd om te zetten naar verbale klanken. Na een half jaar ging het zo goed dat ze naar een reguliere peuterspeelzaal kon en inmiddels kletst ze de oren van mijn hoofd. Niet alleen haar spraak verbeterde trouwens, maar ook haar zelfvertrouwen. En dat was me wel wat waard.

Waar A1 in elk geval nog een eigen taal had ontwikkeld, zei A2 gewoon niets. Toen ze anderhalf was zei ze voor het eerst papa, toen ze twee was voor het eerst mama. Haar keelamandelen werden verwijderd en dat bleek de oplossing: ineens leerde ze praten.

Ik was natuurlijk wel nerveus. Dat krijg je nu eenmaal, denk ik. Voordat A1 erheen ging, had ik nog nooit van Kentalis gehoord. Nee, het enige wat ik hoorde was: praten leren ze vanzelf. Maar ja, dat ging bij A1 dus niet. Dus had ze hulp nodig. Daardoor was ik bij haar zussen natuurlijk extra alert.

De zorgen over A2 waren onterecht. Je zou dus denken dat ik inmiddels wel relaxter ben geworden. Maar nee, want ook de jongste, C3, praat dus amper. En daarbij: ik merk dezelfde kleine spraakprobleempjes op die haar oudste zus ook had. Dus zat ik weer bij het consultatiebureau om hulp te vragen.

C3 bleek een dubbele oorontsteking te hebben, kreeg buisjes en onlangs werden ook haar keelamandelen verwijderd. De voorwaarden om te leren praten zijn er, maar ik maak me gewoon weer zorgen. En daarom gingen we dus wéér naar Kentalis. De route erheen is wat sneller gemaakt als je er al eens bent geweest. En ja, C3 bleek inderdaad een achterstand te hebben.

Toch is het lastig. Een vriendin van me zei: ze is nog zo jong! En dat klopt, ze is nog geen 2,5 jaar. Ze heeft nog tijd genoeg om te leren praten. En de vraag blijft altijd: laat je het kind het zelf oplossen of zet je de troepen in? Het advies is om in elk geval te beginnen met logopedie.

We hebben goede ervaringen met Kentalis. Onze oudste dochter is er opgebloeid. Maar C3 is een ander kind. Zij heeft totaal geen last van schaamte. Waar A1 haar mond hield als haar iets gevraagd werd – en ik als haar tolk fungeerde (leg maar eens uit dat de letter N voor haar vliegtuig betekent) – gilt C3 gewoon totdat ze krijgt wat ze wilt.

Natuurlijk is ze gefrustreerd, maar is niet ieder kind dat als hij of zij niet duidelijk kan maken wat hij of zij bedoelt? Bij alle drie verlangde ik naar de eerste woordjes. Naar het eerste liedje dat ze zongen. Ik heb gebruld toen ik A1 met 3,5 jaar voor het eerst hoorde zingen. Eindelijk vormden de woorden in haar hoofd een geluid uit haar mond. En ze stopte toen ook met gillen. Voor C3 ligt er nu ook een traject klaar. Een half jaar logopedie en dan weer een onderzoek. Ik hoop dat het zich vanzelf oplost. Zo niet, dan zetten we toch de troepen in.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Tatoeage
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa

Het bericht Blog Sophie: Praten verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Je hebt mensen die weleens last hebben van verbale diarree. Daar ben ik er één van. Ik schrijf veel, maar ik praat nog meer. Vaak ook over dingen waar mensen eigenlijk niets mee te maken hebben. Sterker nog: over dingen die ze niet eens willen weten!

Zo reed ik laatst mijn dochters naar school, toen ik… Ja, en nu stok ik toch even. Het opschrijven is iets heel anders dan het eruit gooien tegen andere moeders op het schoolplein. Maar goed, ik ga ervan uit dat de meeste lezers van dit blog ook een watermeloen door een sleutelgat hebben geperst, en daarvan de gevolgen weten. Daarmee bedoel ik overigens niet het kind op zich.

Dus: ik reed laatst mijn dochters naar school. En ondanks dat mijn moeder vroeger zei dat vrouwen nooit een windje laten, werd het mij te machtig. Ik volg al een tijdje een dieet waardoor mijn volledige stoelgang op slot slaat (zie je: verbale diarree), maar waardoor ik… laten we zeggen… nogal aan het detoxen ben. Mét geluid.

Terwijl mijn dochters heel schattig samen aan het zingen waren (let it go, let it goooooo), werden ze even later bijna omver geblazen door hun moeder, die even moest ontluchten. Maar dat was het niet alleen. Ik had tóch even moeten plassen voordat ik de auto inging. Ja, inderdaad, er kwam iets mee. Maar goed, alle vrouwen die ooit trampoline hebben gesprongen na de bevalling, weten wat ik bedoel.

Meteen sjorde ik mijn broek op mijn heupen. Het was potverdorie de eerste dag dat ik deze broek droeg (in een maat kleiner dus hè!) en ik wilde ‘m eigenlijk nog wel even aanhouden. Mijn dochters kwamen niet meer bij, waardoor er bij mij een donkerbruin vermoeden rees over wat ze in het kringgesprek zouden vertellen. Op school joeg ik ze dus snel naar binnen om vervolgens op het schoolplein tegen iedereen die het maar wilde horen vertelde wat er zojuist in de auto was gebeurd.

Dat dat gelukkig niet voor niets was (een paar uur later vroeg de ene moeder aan de andere: waarom vertelt Sophie dat allemaal? Waarom moet ik dat weten?), bleek toen een moeder zei: heb je dan geen balletjes? Ik stond versteld. Balletjes? Zaten we echt op dezelfde golflengte? De enige balletjes die ik voor me zag, waren die aan het touwtje. Ja, die voor erotisch genot.

Maar zo erg was het nog niet met mij gesteld, want de moeder bleek dus inderdaad die balletjes te bedoelen. Ja, zo zei ze, als je die inbrengt, loop je vanzelf met je benen tegen elkaar en train je dus je bekkenbodemspieren. Een vriendin van haar moest daar een tijdje mee rondlopen van haar fysiotherapeut. Zien jullie nu trouwens ook die fysio voor je? Groot, gespierd, in de olie, tangaslip aan… Sorry, dat terzijde.

Binnenkort heb ik geheel toevallig een erotische party. Komt dat even mooi uit. Kan ik mooi wat balletjes aanschaffen. Ik vind het namelijk hilarisch dat erotische balletjes kunnen helpen tegen zoiets a-seksueels als urineverlies.

Binnenkort zien de moeders me dus met dichtgeknepen benen over het schoolplein lopen. En dat is dus het voordeel van verbale diarree: ik hoef niemand meer uit te leggen waaróm ik zo loop.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Tatoeage
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten

Het bericht Blog Sophie: Balletjes verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Oh, ik had er zelf ook zo’n zin in. Die weken voor pakjesavond. Buiten heerlijk guur weer en binnen is het warm. De schoen zetten en liedjes zingen en die verraste snoetjes ‘s morgens bij het ontbijt. Eh, ontbijt? Doe maar midden in de nacht.

Raar dat je bepaalde dingen gewoon vergeet. Zoals hoeveel pijn het deed om te bevallen. Dat je daar voor de tweede, derde of zelfs vierde keer ligt te puffen en denkt: oh ja, dit was het. En dat je vervolgens uitscheurt tot aan je wervelkolom en achteraf zegt: peulenschil hoor.

Zo was het ook met Sinterklaas. Ik had alleen het fijne onthouden. De verlanglijstjes maken, de voorpret, het Sinterklaasjournaal, de aankomst van de Sint in Nederland en in het dorp. Het knutselen van Pieten voor op het raam, het maken van mijters voor de kinderen.

En ja, dat is nog steeds heel leuk. Met een dochter van 6,5 en een dochter van 4 (de jongste is 2, die zal het een worst wezen, zolang ze maar kilo’s pepernoten kan eten) is het ook echt feest. De oudste begrijpt alles en slaat geen journaal over. De middelste is vooral geïnteresseerd in de schoencadeautjes en zoekt telkens bevestiging: “Sinterklaas is toch heel lief, hè mama?”

Maar toch, soms denk ik: wat een onzin allemaal. Hoe leuk het ook is om die kinderen te zien gloeien: het kan niet goed voor de gezondheid zijn. De eerste nacht dat ze hun schoen mochten zetten, was de oudste om 04.30 uur wakker. Ja, laat dat eens even doordringen. Het duurde bij mij ook een half uur.

Vervolgens heeft de oudste ook telkens huilbuien in bed. Want hoe hard ze haar best ook doet, ze kan niet 24 uur per dag lief zijn. Ze moet gewoon af en toe ruziemaken met haar zus. Een keer op de tafel slaan als een tekening niet lukt. En nu hoort de Luisterpiet dat allemaal. Paniek, paniek, paniek!

En dan vanavond. Alle meiden in bad. De middelste overstuur. Dat heeft ze vaker als ze iets te veel prikkels heeft gehad. Vanmiddag mochten we de Sint in ons dorp verwelkomen. Dat leverde zo veel emoties op (angst, blijdschap, paniek) dat het in bad finaal misging. Van de weersomstuit begonnen de andere twee ook maar keihard te huilen. Ik had zin om zelf net zo hard mee te doen.

En dan duurt het nog twee weken. Veertien dagen waarin ze elke dag hun schoen willen zetten, al staat er op de Sintkalender dat het alleen op woensdag en zaterdag mag. Elke ochtend toch heel vroeg al willen kijken of Sint niet stiekem is geweest.

En dan die schoencadeautjes, ook zoiets. Ik kreeg vroeger wel eens wat chocolade, maar vaker een mandarijn. Moet ik nu mee aankomen. “Ja, maar Storm heeft een kei groot cadeau in zijn schoen gekregen.” Hallo zeg. Een schoencadeautje is toch geen groot cadeau? Het moet toch in de schoen passen? Maar daar zijn ook mijn eigen kinderen het niet mee eens.

Dus zingen we het (letterlijk) nog even uit. Kan ik niet wachten tot het eindelijk pakjesavond is. Dan heb ik weer een jaar rust. Alhoewel, de oudste vroeg laatst of de kerstman ook zou komen. Nou nee, dit jaar niet. Hij zit vast op de Noordpool en blijft daar nog heel lang zitten.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Tatoeage
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes

Het bericht Blog Sophie: Dag Sinterklaasje verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Oh wat was ze verliefd. Zo erg was het nog nooit geweest. Mijn oudste dochter was helemaal hoteldebotel op vriendje Luuk. En terecht, want hij is een leuk kind. De hele klas was ervan op de hoogte. Die twee gaan met elkaar. Mijn dochter zelf riep dingen als: “Mijn hartje gaat klop-klop als ik hem zie.” Ik werd er zelf helemaal verliefd van. Nu heeft A1 sowieso niet te klagen. Ze was bij de peuters al verliefd. En ook bij de kleuters had ze vriendjes. Dit in tegenstelling tot haar kleinere zus, die jongens wel leuk vindt, totdat ze een kusje willen. Dat vindt ze vies. Maar A1 liep hand in hand, gaf kusjes op de wang. Soms moesten we haar een beetje afremmen, want ze kon zo’n arme jongen helemaal bedelven onder haar liefde.

Maar met Luuk was het andere koek. Nu was het niet gewoon zeggen dat ze verliefd was, maar ze voelde het ook echt. Ze had vlinders in de buik. Ze kon er niet van slapen en zong liedjes in bad: “Ik ben zoohoo verliefd op Luuk.”  Ze liet het er niet bij zitten. Ze liet Luuk het huis zien waar ze later wil gaan wonen: een kast van een huis natuurlijk, én het staat namelijk tegenover de dierenarts, wat ze wil worden. Vindt ze heel praktisch: dan hoeft ze de straat maar over te steken naar haar werk. Ze had ook al verteld dat ze tien honden wilde. Luuk bekeek het van de economische kant: dan moesten er ook tien hokken komen en ook voor tien honden voer. Ze besloten het bij één hond te houden, voorlopig. En als de baby (!) dan wat groter was, konden ze altijd nog meer honden kopen. Wij als moeders zwijmelden ook mee. Moesten lachen om de tientallen tekeningen waar A1 L mee bedolf. Lagen op de grond van het lachen als ze weer eens hun toekomst gingen bespreken. We voelden ons ook al helemaal thuis in de rol van schoonmoeder. Ja, dat zou best goed gaan komen.

Maar afgelopen maandag kwam A1 uit school met de mededeling dat Luuk nu verliefd was op Linda. Ze was er niet echt rouwig om, maar ík was wel in shock! Linda?! Dat kan helemaal niet, riep ik uit, want Linda heeft al verkering met Leo! Oh, daar had A1 niet aan gedacht. De dag erna liep ik naar de moeder van Linda. Want dit kon natuurlijk niet. Dat vond zij ook, en ze had tegen haar dochter gezegd dat je niet zo maar het vriendje van een ander mocht afpakken. Maar ja, blijkbaar waren ze toch verliefd. De moeder van Luuk stelde thuis vragen. Waarom had hij het uitgemaakt? En zelf ging ik ook even met A1 om de tafel zitten. Vond ze het niet erg dan?

Nee, A1 vond het niet erg. Ze was nu namelijk verliefd op Linde (niet te verwarren met LindA). En dat vond ze eigenlijk best fijn. Het enige wat ze zich afvroeg, was wie er dan in het ziekenhuis moest liggen. Zou zij of Linde de baby gaan krijgen? Ik stelde voor dat ze het ook om de beurt konden doen. En A1 huppelde vrolijk het huis door. Dát zou ze gaan doen. Luuk was alweer vergeten.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Tatoeage
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes
Dag Sinterklaasje

Het bericht Blog Sophie: Verliefd verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Je wordt er de laatste tijd mee doodgegooid. Je kunt geen Linda of Volkskrant Magazine meer openslaan of er wordt in geschreven dat vrouwen gewoon meer sex moeten hebben. Geen sex, oftewel pikstraf, betekent namelijk het einde van je relatie.

Nou, zo lust ik er nog wel tien. Of liever geeneen. Het ís zorgelijk dat echtparen en langdurige partners minder sex hebben dan pakweg vijftig jaar terug. Maar kom op, toen kwam de pastoor ook nog informeren of er misschien – God verhoede het! – voorbehoedsmiddelen werden gebruikt. Althans hier in Brabant wel.

En ja, het is een huwelijkse plicht, maar laten we even wel wezen. GL en ik hadden afgelopen vrijdag ruzie om de was. Ja, je leest het goed. Hij heeft nu eenmaal een moeder die altijd alles op orde heeft. Die om zes uur opstaat om te stofzuigen en om één minuut over acht al naar de bakker is geweest.

Tja, en dan is hij een vrouw getrouwd die niet goed in het huishouden is. Die het wel wíl, maar die het gewoon niet ziet. Hij is net zijn moeder. Talloze gesprekken worden onderbroken, omdat hij iets op de vloer ziet liggen en dat acuut moet opruimen. Ik ben in staat om er eerst een stuk of twintig keer overheen te stappen.

Ik deed overigens altijd de was. Sterker nog: toen ik bij GL introk stond daar niet eens een wasmachine. Dat had een man zoals hij niet nodig. Hij sleepte het vlees naar de grot en de kleren naar zijn moeder.  Maar ja, ik ben opgegroeid met een kokende en stofzuigende vader. Een papa die het absoluut geen moeite vond als hij tampons mee moest nemen en die gewoon aan het voeteneinde stond, toen ik geboren werd (niet zoals collega’s van GL tegen hem fluisterden: blijf maar aan het hoofdeinde staan, want dat beeld vergeet je nooit meer). Mijn vader is kortom een echte man – in mijn ogen. Geëmancipeerd en mans genoeg om zich daar niet voor te schamen.

Dus toen GL afgelopen vrijdagavond boos werd omdat ik weer eens vergeten was de was uit de machine te halen, dacht ik: pikstraf? Ja, natuurlijk! Sjouw het vlees maar naar de grot en ben tegelijkertijd mans genoeg om je boxershorts uit de wasmand te vissen als ik weer eens achterloop. Maar houd in godsnaam op met zeiken.

Om in mannentermen te blijven: daar krijgen wij acuut een slappe van. Doe het zelf maar eens: kinderen, werk, sporten, boodschappen, koken, opruimen, stofzuigen, wassen en opvouwen (strijken is zoooo 2012 – toen ik nog twee kinderen had). En dan heb ik het nog niet over het oefenen van woordjes met de een, oefenen van zinnen met de tweede en ook nog qualitytime erin frotten. Nee, hoor mama bakt gerust cakejes met jullie, terwijl er nog was in de wasmachine zit.

Dus ja, pikstraf. Pikstraf omdat jullie net vrouwen zijn geworden. Omdat jullie denken te weten hoe het beter kan. Omdat jullie niet zien hoe geweldig we eigenlijk zijn met alles wat we wél doen. Word dus weer een man en dan worden wij ook weer een vrouw. Mét zin.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Tatoeage
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes
Dag Sinterklaasje
Verliefd

Het bericht Blog Sophie: Pikstraf verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Soms ben je als moeder zo enthousiast dat je helemaal niet in de gaten hebt dat sommige dingen voor de kinderen gewoon eng zijn. Zo ook de verhuizing naar een nieuwe school. Dat hakte er best in.

Eerst dacht ik nog: ach het is december. En door de komst van de Sint zijn ze sowieso al drie weken a) van slag; b) hyper; c) bang; d) strontvervelend. En ja, dan is de goedheiligman weg en komt Kerstmis er alweer aan. Boom zetten, bijna vakantie… dat heeft nu eenmaal z’n weerslag op dat kleine grut.

Echter, bij ons wordt er óók verhuisd van school. Of liever gezegd: de school verhuist. Na een heel lange tijd (echt jaren), werd dit jaar eindelijk begonnen met de bouw van een nieuwe school. Heel fijn, omdat het oude gebouw niet meer aan de eisen voldeed. Het was er of te warm of te koud en hier en daar wilde het nog wel eens lekken.

Onze oudste dochter kwam daar in oktober 2013 bij de peuters terecht en groeide door naar nu groep 3. Mij maakte dat oude gebouw niks uit. Ik genoot van alle tekeningen in de gang, de restjes plakband op het raam en de gigantische lokalen, zoals ze in de jaren zeventig nog werden gebouwd. Het gevoel van een dorpsschool kreeg ik als ik er binnenliep, ook al snapte ik heus wel dat het voor de docenten minder fijn werken was. We hebben daar als ouders nooit iets van gemerkt en de kinderen eigenlijk nog minder.

Dit schooljaar begon met de mededeling dat de nieuwe school rond kerst klaar zou zijn. En de laatste weken zag je aan alles dat het nu echt stond te gebeuren. Dozen in de gang, steeds legere lokalen en natuurlijk een wandeling naar de nieuwe school.

Onze middelste, A2, was behoorlijk van slag. Ze had veel last van buikpijn. Nu heerste er ook buikgriep, dus weet ik het daaraan. En ik maar vrolijk vertellen over die nieuwe school en vragen of ze er ook zo’n zin in hadden. Antwoord kreeg ik niet. Ik liet het maar waaien. Tot afgelopen week. In de kleuterklas was het onrustig. Mijn zindelijke dochter plaste prompt in haar maillot. En met haar vier anderen. Er waren ook kleuters die huilend de school verlieten: ik wil helemaal niet naar de oude school!

Mijn oudste dochter kon alleen nog maar communiceren in schreeuwtaal. Alles net een volume hoger. Ze waren druk. Er werd gestoeid. En er moest er altijd weer een brullen. Ook de oudste wilde thuisblijven. Eveneens met buikpijn. Terwijl ze deze week maar drie dagen naar school hoefden, omdat er op donderdag wordt verhuisd.

Het is voor mij iets om bij stil te staan. Ik ben dol op veranderingen. Dol op alles wat nieuw is. Maar kinderen zijn niet zo. Die houden van structuur, van orde en van duidelijkheid. Gelukkig is de nieuwe school fantastisch en zullen ze snel wennen. De komende twee weken praten we er hier thuis niet over. De maand was al spannend genoeg.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Tatoeage
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes
Dag Sinterklaasje
Verliefd
Pikstraf

Het bericht Blog Sophie: Verhuizen verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Wat keken we ernaar uit: vakantie. Lekker met het hele gezin bij elkaar. Maar, als het dan eenmaal zover is, weten we ook weer waarom we graag werken.

Zo had ik er weinig trek in om met de rest van Nederland naar een indoorspeeltuin te gaan. Er is een grens aan wat mensen qua decibel kunnen verdragen. Toch deden we het natuurlijk. Want net als honden, moeten kinderen er ook elke dag even uit.

GL en ik hadden allebei vakantie. Wat betekende dat er ook wat klusjes in huis gedaan moesten worden. De kinderen konden zich tot op zekere hoogte prima vermaken, maar van binnen zitten én met alles zusjes op hun lip, werd het soms toch wat minder gezellig.

Daarom ging oudste dochter A1 twee nachten bij oma slapen. Heerlijk vond ze dat. Even rust. Ik kan me dat niet zo goed voorstellen. Tot mijn twaalfde was ik enig kind en droomde ik van een huis vol broertjes en zusjes. Nog steeds zoek ik de gezelligheid op en nodig ik het liefst iedereen bij mij thuis uit. Maar daar kan onze oudste dus niet zo goed tegen.

Het zit blijkbaar in de familie. Mijn oma was ook de oudste thuis en zij zat het liefste bij haar oma. Mijn tante deed hetzelfde. Dat gedoe met die jongere zussen en broertjes. Nee, dan hadden ze liever de fulltime aandacht van oma.

Ja, A1 is ook even de enige geweest, maar dat was maar tweeënhalf jaar. Maakt dat dan zo’n verschil? Nou…ja dus. Ik kan haar geen groter plezier doen dan met z’n tweetjes ergens op af te gaan. Ze heeft het er met haar zes jaar al over om samen met mij een paar dagen naar Spanje te gaan of een nachtje in het Eftelinghotel door te brengen – ja, ook niet de goedkoopste ideeën dus.

De andere twee meiden willen juist het liefste met de hele familie gaan. Toegegeven, ook A2 kan ervan genieten om met mij alleen boodschappen te doen bijvoorbeeld, maar liever nog moet iedereen mee. En C3 wil gewoon mee, omdat ze als jongste nu eenmaal overal bij wil zijn, ook al is dat voor ons niet altijd even handig.

Inmiddels is er een week voorbij. De teugels hebben we wat laten vieren, de kinderen gaan iets later naar bed en wij kunnen ineens uitslapen tot acht uur. Wij hebben dus echt vakantie. Maar A1 begint zich alweer te ergeren. Trekt negatieve aandacht. Doet naar tegen haar zusjes. Ze is er gewoon klaar mee.

Maar hoe ga je met de een wel wat doen en met de ander niet? Gelijke monniken, gelijke kappen, toch? Dus als ik met A1 ergens naar toe ga, wil ik dat ook met A2 doen, wat de jaloezie alleen maar erger maakt. Toch zal onze oudste moeten leren dat ze niet de enige is. En moeten wij haar tegelijkertijd het gevoel geven dat haar zusjes niet belangrijker zijn dan zij.

Opvoeden blijft een uitdaging. Zeker in deze vakantie, als de dagen kort zijn en de nachten lang, de indoor speelparadijzen vol en het uitlaten van de kinderen niet altijd vanzelfsprekend is.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Tatoeage
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes
Dag Sinterklaasje
Verliefd
Verhuizen

Het bericht Blog Sophie: Enig kind verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Dat is het hè, met die kleine nachtbrakers. Jarenlang ben je er aan gewend dat je eruit moet. Dat de een huilt en de ander eng droomt en dat de derde gewoon zonder een reden elke nacht wakker wordt en dan niet meer wil gaan slapen.

Je vervloekt het, maar op een bepaald moment accepteer je het maar. Dan maar bij je in bed, dan kun je tenminste nog een paar uur slapen. Al heb je wel ondervonden dat drie kinderen niet past. Ook niet als je met het hoofd bij het voeteinde gaat liggen.

En dan is het vakantie. En je snapt niet wat er gebeurt, maar ineens blijken ze te kunnen slapen. Je maakt nachten van negen à tien uur, omdat je nog wel gewend bent vroeg naar bed te gaan. De eerste keer dat het gebeurt, zeg je: ‘Dat was geluk hebben!’ Tegen de tijd dat je vijf nachten door hebt kunnen slapen, ben je er al aan gewend. Het is dus toch gelukt: de kinderen slapen door.

En dan is het Nieuwjaar en gaat iedereen op rare tijden naar bed en vrees je toch die ochtend van 1 januari waar je na anderhalf uur slaap het bezoek aan je schoonouders moet volbrengen.  Maar nee! Het moment dat je op de wekker kijkt: totale euforie. Het is 10 uur! En je bent als eerste wakker! De vlag gaat uit.

High van geluk en stoned van extase ga je die avond gewoon wat later naar bed. Het is toch vakantie en de kinderen zullen morgen ook nog wel langer slapen. En dan is er ineens een kind wakker om kwart voor drie ’s nachts. Niet zoals normaal: even bij je liggen en het ronkt verder. Nee, gewoon klaarwakker. Liedjes, wiegen, sussen, mopperen… niets helpt en dus ga je om half vier naar beneden met een krijsend kind dat voor het gemak ook haar zus wakker heeft gemaakt.

Natuurlijk val je dan van de laatste drie treden en loop je dagen rond met een blauwe teen. Je probeert met een fles lauwe pap de slaap weer aan te wakkeren bij je kroost, maar die loopt inmiddels zingend en hossend door de kamer. Zelf val je zo’n twee seconden op de bank in slaap om daarna wakker gekatapulteerd te worden door die lieve dochters die vanaf de kast op je springen.

Om 7 uur geef je het op en ga je naar boven om de kleren te pakken. Dertig seconden later kom je beneden en ruik je iets vreemds. In de keuken ligt een notitieboek op het fornuis te fikken. De vlammen slaan eruit. Je gooit de kleren neer, denkt snel na en handelt vervolgens adequaat door manlief uit bed te gillen. Hij blust het vuur en je gaat op onderzoek uit.

Blijkt dat het beveiligde gasfornuis toch aan kan gaan als er een tweejarige peuter op gaat liggen draaien. We waren achteraf heel blij dat er een opengeslagen notitieboek op lag. Anders was haar pyjama en vervolgens… Nee, niet aan denken.

Diezelfde dag presteert diezelfde peuter het nog om met haar hoofd tegen een buitenmuur te knotsen, waardoor ze er op 2 januari een prachtig blauw ei bij heeft. En jij? Jij gaat vervolgens weer vroeg naar bed. Ook 2017 wordt bikkelen.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Tatoeage
Buisjes
Zindelijk
Nachtje weg
Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes
Dag Sinterklaasje
Verliefd
Verhuizen
Enig kind

Het bericht Blog Sophie: 2 januari verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Ik ben geen ontaarde moeder en ik help graag op school. Zo. In tegenstelling tot berichten in de media afgelopen week, kom ik tot de verbazingwekkende ontdekking dat ik het nog niet eens zo slecht doe.

Ik ben namelijk nooit zo’n moederfiguur geweest. Toen ik twaalf was, werd mijn broertje geboren. Mijn moeder had verwacht dat ik het super zou vinden om voor hem te zorgen. Dat had zij ook gedaan met haar tien jaar jongere tweelingbroertjes. Nou, ik vond het niet meteen heel leuk. Had ik eindelijk een broertje, deed hij niets anders dan slapen, zure melk spugen en poepluiers produceren.

Ook later, toen ik op een leeftijd kwam dat mensen in mijn omgeving kinderen kregen, kon ik er eigenlijk niks mee. Pas toen de kinderen de leeftijd van een jaar of 4 bereikten, kwam het kind in me los. Daarvoor, nee, baby’s zijn niet echt mijn ding.

Daarom was ik best verbaasd toen bleek dat ik toch wel uit de voeten kon met mijn eigen kroost. En alhoewel ik mezelf best een waardeloze moeder vond in het begin, heb ik blije kinderen voortgebracht. Ja, die onzekerheid, ik wilde het zo graag goed doen.

Ik zou alleen maar verse groente- en fruithapjes maken. Bleken die van mij alleen maar Olvarit te lusten. Ik zou ze amper tv laten kijken – wat overigens lukte bij de eerste – en nu jankt de derde al als ze niet op de iPad mag. Ik zou elke avond gebalanceerde maaltijden bereiden, maar nu GL in het buitenland werkt, komt de klad er nogal in.

Onze middelste is inmiddels vier en kleedt zichzelf nog niet aan. Kan ook nog niet fietsen zonder zijwieltjes. De jongste loopt nog met een tut rond en krijgt nog pap als ontbijt (en de middelste wil eigenlijk ook niets liever, iets wat ik probeer te negeren om 6.30 uur ’s morgens, maar dat lukt niet altijd. En ja, ook voor de oudste heb ik minder tijd. Ze wordt over een paar weken zeven jaar en kan haar veters nog niet strikken.

Daarover voelde ik me een ontaarde moeder. Want het kan nu eenmaal beter. Maar de test die ik invulde op Vrouw liet me zien dat het veel erger kan. En toen dit weekend een blog verscheen van tekstschrijver Hanneke Mijnster, die geen zin heeft om te helpen op school, kon ik mezelf pas echt een schouderklopje geven.

Ik wil niet pretenderen dat ik het beter doe dan andere ouders. In mijn eigen ogen schort er nog wel wat aan. En ik wil al helemaal geen commentaar geven op andere moeders. Hanneke schrijft simpelweg op wat veel moeders denken. Maar toch, maar toch… mij gaf het een goed gevoel.

We hebben allemaal een idee van hoe we het gaan doen als we moeder worden. Ik wilde, naast alle verantwoorde zaken, helpen op school. Het heeft me veel gebracht. Vriendinnen voor het leven, meer kennis van de school en de vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen, meer begrip voor de docenten en een betere band met mijn eigen kroost.

Heb ik er altijd zin in? Nee, natuurlijk niet. Soms zou ik mijn vrije tijd ook graag anders benutten. Het is gewoon iets om af te vinken op de lange lijst Doe-Ik-Het-Goed-Als-Moeder. En dat is het me wel waard.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Zomerverjaardag
Vakantie
Schaamte
De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes
Dag Sinterklaasje
Verliefd
Verhuizen
Enig kind
2 januari

Het bericht Blog Sophie: Ontaarde moeder verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Vorige week schreef ik nog trots dat ik geen ploetermoeder was. Nee, eigenlijk was ik best tevreden met hoe ik het deed. Dat was vragen om problemen.

Omdat ik op freelance basis werk, moet ik het meeste werk verrichten op tijden dat ik natuurlijk net geen opvang heb. Gelukkig zijn er dan altijd moeders van school die bijspringen. Afgelopen week moest ik ’s morgens vroeg op een afspraak zijn en bracht vriendin Y. mijn kinderen naar school.

’s Middags stond ik bij de kleuteruitgang te wachten, terwijl mijn oudste dochter bij een andere deur (want: groep 3) naar buiten kwam. In plaats van dat ze mij ging zoeken – ik had al twintig keer gezegd dat ze naar de kleuteringang moest komen – liep ze recht op vriendin Y. af en vroeg: ‘Mag ik afspreken?’

Ik hoorde het ’s avonds, toen we zaten te kaarten. Mijn eerste reactie was een verbijsterde uitroep (NEE!), compleet met opengesperde ogen en een hand voor mijn open mond geslagen. Was het inmiddels zo erg dat mijn dochter er niet eens meer van uitging dat ik haar op zou komen halen?

Mijn tweede reactie was natuurlijk: wie stonden er bij toen ze dat vroeg? Er volgde een hele opsomming en het schaamrood stond op mijn kaken. Het was natuurlijk hetzelfde groepje moeders dat altijd ruim voor school begint al klaarstaat met het kroost. Ik ben – met een beetje geluk – een nanoseconde voor de bel gaat op het schoolplein. En dan word ik altijd een beetje uitgelachen.

Misschien was mijn dochter gewoon in de war, omdat Y. haar ’s morgens ook had gebracht. Kan natuurlijk. Maar dan nog voelde het als een glasscherf in het hart. Ik hoorde er te staan. Of ze hoorde er in ieder geval van uit te gaan dat ik er zou zijn.

Zoals met de meeste dingen, stond dit niet op zichzelf. Zo was er een discussie over de kookspreekbeurt die er in groep 3 moest worden gehouden. Ja, mompelde ik hardop (fout!), ik moest inderdaad thuis nog even nakijken, wanneer A1 die spreekbeurt zou hebben. Vanmorgen kwam een moeder op me aflopen. Of ik het al nagekeken had. Nee dus, weer vergeten. Gelukkig had zij het wel op de lijst opgezocht: A1 had op 18 januari een spreekbeurt moeten houden. Oeps.

De afgelopen week was ik alle dagen te laat. Werkelijk alle dagen. Gewoon omdat we ons versliepen (één keer), we schoenen kwijt waren (één keer), ik plotseling naar de wc moest (dat gaat echt voor) en om eigenlijk geen enkele reden, behalve dat we gewoon niet op tijd waren. De juf had tegen A1 gezegd dat ze wel erg vaak te laat was. Au. Schuldgevoel.

Mijn hoofd zit te vol. Toch is dat geen excuus om zo erg de mist in te gaan. Zeker niet, toen we deze week ook nog de gymtas vergaten en de juf wéér een opmerking maakte (we gaan eens even bijhouden, wanneer je je tas vergeet). We zijn de gymtas het hele schooljaar nog maar één keer eerder vergeten, maar op een gegeven moment heb je een naam. Kom dáár nog maar eens vanaf.

Er zit dus niks anders op. Om mijn kinderen weer in een goed blaadje te krijgen, zal ik door het stof moeten. Of liever gezegd door de neten. Ik krijg er serieus kokhalsneigingen van en zal voortvarend van start gaan met plastic handschoenen, een mutsje en een mondkapje. Er is maar één ding dat ik kan doen om het weer goed te maken: ik word luizenmoeder.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes
Dag Sinterklaasje
Verliefd
Verhuizen
Enig kind
2 januari
Ontaarde moeder

Het bericht Blog Sophie: Ploetermoeder verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Ik keek om me heen en zag ineens drie honden rondlopen met een stuk of tien kinderen er gillend achteraan. Ja, we hadden een feestje.

Er was een tijd dat ik alles uit de kast haalde als ik een feestje mocht organiseren. Het liefste zette ik een springkussen in de brandgang, maar dat mag niet van GL. Dus beperkte ik het tot zelfgemaakte taarten, salades, soep, snoepzakjes en bladerdeeghapjes. Ik heb zelfs een keer, toen ik hoogzwanger was, voor 36 man staan koken. Ja, ik was volkomen gestoord.

Inmiddels zijn er drie kinderen. En niet alleen bij ons heeft er een toename in kleingoed plaatsgevonden. Als we nu een feestje geven, loopt er driedubbel veel kroost rond. Niet erg, want hier kan best veel.

Dit jaar is het absurd druk. Zowel voor GL als voor mij. Dus op vrijdagochtend kreeg ik ineens een hartverzakking toen ik op de agenda zag staan dat ik nog maar één dag had voor het verjaardagsfeest van A1 en GL. Nu is er blijkbaar een Duits spreekwoord (dat vertelde mijn geëmigreerde onkel) dat luidt: Feier nie deinem Geburtsdag vor. Oftewel: het brengt ongeluk als je een feestje viert voordat de mensen daadwerkelijk jarig zijn. Nou, dat zou wel meevallen dacht ik.

Boodschappen werden besteld, net als de taarten, en in plaats van zorgvuldig een soep te bereiden, kwakten we een soeppakket in de pan, in de hoop dat het later iets vloeibaars zou worden. Zo ging het ook met de rest. Zelfs de snoepzakjes kocht ik kant-en-klaar.

Ergens die zaterdagmiddag dacht ik: eigenlijk is het met een kinderfeest net als bij een bevalling. Als het eenmaal achter de rug is, vergeet je heel snel wat voor hel het was. Terwijl wij zelf maar één hond hebben, liepen er op een gegeven moment dus drie rond. Gevolgd door tien hyperactieve kinderen. Gevolgd door zes hyperactieve tieners. Gevolgd door halfdronken vaders, omdat de moeders onder de afzuigkap stonden.

GL liep de benen onder zijn lijf vandaan. Een wijntje hier, een stuk taart daar, een plak leverworst of een zorgvuldig door Johma bereide salade. En ik zat vooral in een hoekje. Ik had al de hele week hoofdpijn gehad, vrijdagavond kreeg ik de bibbers en zaterdagochtend koorts.

Moesten we het niet afzeggen? Bij de gedachte alleen al, wierp A1 zichzelf hysterisch krijsend op de grond (de genen van mama). En ook GL baalde, want: ook zijn feest. Dus met een heleboel paracetamol en een hoop gepraat op afstand, was het best te doen.

De kinderen waren zo blij met het speelgoed, dat ik de zondag gelukkig slapend door kon brengen. Op een gegeven moment werd ik zelfs vergezeld door een klein hoopje mens. Een nogal heet hoopje. Laten we hopen dat de gasten nog wel blaken van gezondheid.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

De scholen zijn weer begonnen!
De sloper
Moeders
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes
Dag Sinterklaasje
Verliefd
Verhuizen
Enig kind
2 januari
Ontaarde moeder
Ploetermoeder

Het bericht Blog Sophie: Kinderfeesthel verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Dat het hoog tijd werd om weer te gaan sporten bleek wel toen ik al spierpijn kreeg van het stofzuigen. En eerlijk gezegd had ik er zelfs ook wel zin in. Vol goede moed besloot ik een uurtje te gaan sporten met een personal trainer. Stom.

Natuurlijk was ik wel een beetje zenuwachtig. Daarbij was ik ook een beetje dik geworden. Eind vorig jaar was ik nog voortvarend van start gegaan met een koolhydraatvrij dieet. De eerste weken ging het goed, de kilo’s vlogen eraf. Maar mijn motivatie werd rap minder toen de kilo’s er steeds moeizamer af gingen.

Het gevolg was dat ik nadat ik op de weegschaal had gestaan, een klein feestje hield. Ik propte mezelf vol met koolhydraten. En de dag erna ook. En de dag daarna ook nog. Pas een dag voor het weegmoment, ging ik ineens weer streng vasten. Dat werkte natuurlijk niet.

Sporten had ik ook al een tijd niet gedaan. Ik wist gewoon niet wat ik wilde. Werd het weer salsa, met elke week een oppas in huis? Nee, te veel gedoe. Werd het aquafit? Ja, dat leek me wel iets, maar na drie keer (en een abonnement verder) bleek dat ik op dinsdagochtend andere prioriteiten had (iets met koffie drinken).

Nu ben ik van mezelf niet gezegend met lange benen of een snel verbrandingssysteem en ik begon echt weer een beetje dicht te slibben. Tijd voor het echte werk dus. Ik nam contact op met dé personal trainer van het dorp. In zijn eentje houdt hij ongeveer al mijn vriendinnen fit, dus het leek me wel iets.

Ik haalde mijn sportbroek uit de mottenballen, viste ergens een ruimvallend shirtje uit en toog met kloppend hart naar de sportschool. We begonnen rustig, even op de fiets. Daarna mocht ik planken, squatten, opdrukken en trappen tegen een boksbal. Ik was al volledig kapot, toen hij zei: goed, dat was de warming-up, nu gaan we echt beginnen.

Natuurlijk liet ik me niet kennen. En ik had het voordeel dat er nog wel wat spieren onder al dat spek zaten. En eerlijk is eerlijk: het voelde best lekker om volledig los te gaan. Na 45 minuten mocht ik weer op de fiets voor de coolingdown. Ik droop inmiddels van het zweet en mijn hart zat ergens in mijn linkeroor, maar dat mocht de pret niet drukken: I did it!

De dag erna was ik iets minder blij. Dat squatten was mijn benen niet in de koude kleren gaan zitten. Dat ik net hersteld was van een buikgriep ook niet, want acuut was ik weer ziek. De dag daarna kwam pas de echte pijn. Mijn buikspieren protesteerden heftig bij elke nies, elke lachbui, elk gebuk en elk getil. Pas na vier dagen kon ik pas weer een beetje fatsoenlijk gaan zitten.

Werkt dat demotiverend? Nee! Ooit kon ik lachend 100 keer een buikspieroefening doen. Ooit kon ik fluitend squatten. En dat gaat verdorie nu weer lukken. Niet met een personal trainer, want dat is toch best prijzig. Wel met de groepsles. Het is tijd om de strijd aan te gaan. Alweer ja. Maar deze keer haal ik gewoon geen M&M’s in huis. Dan moet het vast gaan lukken!

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes
Dag Sinterklaasje
Verliefd
Verhuizen
Enig kind
2 januari
Ontaarde moeder
Ploetermoeder
Kinderfeesthel

Het bericht Blog Sophie: Spierpijn verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Soms ontmoet je iemand, al is het maar in het voorbijgaan. Iemand met wie je amper drie woorden spreekt. Iemand die je ziet van afstand, maar tegelijkertijd haar kracht voelt van dichtbij. Dat had ik, toen ik Tanika ontmoette.

Het werk van een freelancer is vooral leuk, vind ik zelf. Vooruit: het zijn niet altijd de meest gunstige tijden dat je ergens op moet komen draven en het is vaak hollen of stilstaan, maar je komt nog eens ergens.

Zo mocht ik afgelopen zaterdag verslag doen van een gemaskerd bal. Dat zorgde bij mij van tevoren voor allerlei jeukende bultjes. Want, ondanks mijn beroep, vind ik het doodeng om ergens alleen naar binnen te gaan waar ik niemand ken. En het wordt nog erger als ik verkleed ergens naar binnen moet gaan waar ik niemand ken. Ik ben net Bridget Jones: volkomen overdressed.

Zaterdag was ik voor het eerst nogal underdressed. Bij een gemaskerd bal horen natuurlijk maskers, maar ook prachtige jurken (of op z’n minst een galajurk). Nu had ik geen galajurk – of zoals GL me er subtiel op wees: jammer dat je er niet meer in past. Omdat er ook geen tijd was om er een te kopen dan wel te huren, vond ik uiteindelijk een lange, blauwe zomerjurk. Ik moest het er maar mee doen.

Bij binnenkomst was ik blij dat ik er als verslaggever was – die horen niet op te vallen. Werkelijk de prachtigste creaties kwamen voorbij. Jurken met vleugels bijvoorbeeld, of van die echte Markiezen jurken. Bol, vol draperieën en edelsteentjes en veren. Zelfs de mannen leken recht van het bal van Lodewijk XVI te zijn weggelopen. Heerlijk als iedereen zich aan de dresscode houdt! En dan heb ik het nog niet gehad over de maskers. Wat een prachtig: van kant, tot veren, van goud tot glitter.

Middelpunt van de avond was Tanika de Koning. Een jonge vrouw van 25 jaar, die door een spierziekte aan haar bed gekluisterd is. Al jaren leeft ze haar leven vanuit haar slaapkamer. De tijd brengt ze door met het ontwerpen van prachtige couture, het tekenen van weergaloze kunstwerken en – zoals de laatste maanden – het bedenken van een gemaskerd bal.

Het was een liefdadigheidsbal, georganiseerd door Tanika vanuit haar bed, om ervoor te zorgen dat de Wishambulance blijft rijden. Dat Tanika (en ook andere jongeren met een spierziekte) eens wat meer van de wereld zien dan hun eigen slaapkamer.

Het was een weergaloze avond met dansgroepen, zoals een Bollywooddans. Er was zang (zoals ‘The voice of Holland’-zangeres Sanne Mallant) en er was een modeshow. De creaties van Tanika maakten echt indruk. De ene nog prachtiger dan de andere, van lange jurken tot een super mooie Lady Gaga-jurk.

Er werd ook volop gedanst door het aanwezige publiek. En daar lag Tanika, in haar bed. Niet meer in staat om te dansen, terwijl ze dat als kind volop deed. Ik sprak haar en haar kracht vulde me tot in mijn tenen. Soms ontmoet je gewoon mensen waarvoor je zonder aarzelen het goede wilt doen. En Tanika is zo’n persoon. Ik hoop dat ze sponsors krijgt. Dat mensen een tankbeurt gaan betalen. Want zo’n mooie jonge vrouw, verdient het om de wereld te zien. En wij… Wij horen dankbaar te zijn dat we haar die kans geven.

stichtingtanika.nl

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Spierpijn
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes
Dag Sinterklaasje
Verliefd
Verhuizen
Enig kind
2 januari
Ontaarde moeder
Ploetermoeder
Kinderfeesthel

Het bericht Blog Sophie: Tanika verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Het leuke aan Facebook is dat ik herinneringen van mezelf te zien krijg. Zo zag ik dit weekend ineens een oud blog verschijnen over de eerste zwemles van A1.

Het is maar goed dat sommige herinneringen slijten, want toen ik het twee jaar oude blog las, kwam er allerlei oud zeer naar boven. De eerste zwemles was namelijk niet zo denderend. Als in: ‘als je nu niet onder water gaat jongedame, moet je het voor straf nog tien keer doen.’ En ja, A1 had dus watervrees.

We wisselden van zwemschool en het duurde een half jaar voordat onze oudste dochter haar angst had overwonnen en van watergewenning door mocht naar het oefenen voor diploma A. Gelukkig was ze toen ook niet echt bang meer en dook en sprong ze in het water.

We moesten wel blijven oefenen met haar. Haar lenigheid zorgde ervoor dat de arm- en beenslagen niet sloten zoals dat moest en een potloodsprong (een kaarsrechte sprong in het water) kreeg ze ook niet onder de knie. Dat ging gewoon veel fijner met twee benen wijd.

De laatste weken was het spannend, want ze had het laatste badje bereikt. Eindelijk zou ze af mogen zwemmen, maar wat bleek? Als enige in haar groepje mocht ze nog niet op. A1 zwom de schoolslag namelijk op haar eigen manier. De benen wijd, sluiten, dan nog even zwemmen als bij de borstcrawl en vervolgens pas de benen wijd. Nee, een diploma A is geen peulenschil.

Weer oefenden we, of eigenlijk vooral ik. Op zaterdagochtend 8.00 uur zat ik met mijn neus tegen het glas geplakt om te zien of onze oefeningen vruchten afwierpen. En daar zag ik haar weer met benen wijd de potloodsprong doen. A1 was inmiddels dol op zwemmen dus al dat extra oefenen vond ze helemaal niet erg. Wel toen ik haar – op advies van de zwemjuf – moest vertellen dat ze niet op zou mogen voor A.

Een meisje van zeven wil niet meer zo huilen als een kleuter. Een meisje van zeven is stoer. En toch zag ik tranen opbollen in die grote blauwe ogen. Ze had zó haar best gedaan en nog mocht ze niet op? We bleven oefenen, zo beloofde ik haar en zo geschiedde.

Afgelopen zaterdag zat ik weer eens met mijn neus tegen het glas. En ineens sprong A1 kaarsrecht het water in. Terwijl ik zat te joelen (en er meerdere ouders een beetje ongerust mijn kant op keken), kreeg mijn dochter twee dikke opgestoken duimen van de zwemjuf.

Even later toonde ze trots een papiertje waarop stond dat ze mocht afzwemmen. Ik heb mijn dochter zelden zo blij gezien. Meteen werd de familie gebeld. Komende zaterdag om 8.00 uur mag ze op voor haar diploma. Mijn moeder moest even slikken van de tijd, maar natuurlijk is ze erbij. Het cadeautje (Lego Elves) is al gekocht en ik zit zelfs te denken over een doos met tompoezen.

Tegelijkertijd nam de middelste, A2, een ander vel mee naar huis. Nog maar net 4 jaar, maar ze zat wel alvast op watergewenning. Ik had gedacht: laten we vroeg beginnen. Ondanks dat ze vijf lessen miste vanwege een fikse oorontsteking, stak ze trots een diploma omhoog. Ze heeft watergewenning gehaald en mag gaan zwemmen voor A. Er zit een groot verschil tussen die twee meiden, maar mijn trots is er niet minder om!

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Spierpijn
Tanika
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes
Dag Sinterklaasje
Verliefd
Verhuizen
Enig kind
2 januari
Ontaarde moeder
Ploetermoeder
Kinderfeesthel

Het bericht Blog Sophie: Zwemmen verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.