Jarenlang klaagde ik. Want ik had een man die veel weg was, waardoor ik niet weg kon. Of ik klaagde omdat ik het altijd zelf moest doen. Zo vaak alleen was. Gelukkig raakte ik toen net weer zwanger.

De zwangerschap van mijn derde dochter was eigenlijk best prima. Behalve dan dat ik halverwege in paniek raakte. Ik was op dat moment thuis en hyperventilerend lag ik dan op bed te denken: ik kom nooit meer aan werk.

Het project ‘thuismoeder’ was namelijk ook best wel mislukt. Ik had het zo graag willen zijn en ik had er ook een heel duidelijk beeld bij. Ik zou alle prakjes zelf bereiden. Ik zou in een bloemetjesschort jam maken van biologische kersen. Ik zou ’s morgens al een pan op het vuur zetten en iets (want wát precies wist ik niet precies. Dat zou ik vast wel uit een kookboek kunnen halen) de hele dag laten sudderen.

Ik zou knutselen en kleuren. En na school met een kopje thee klaarstaan om het kroost op schoot te verwelkomen en ik zou met mijn stralende lach, jaren vijftig-jurken en een perfect opgemaakt gezicht met tevens perfect kapsel, de perfecte moeder zijn.

Maar dat was ik niet.

Ik was de moeder die altijd moe was. Wiens kinderen verse prakjes weigerden en alleen maar Olvarit bliefden. Die dan wel jam zelf maakte, maar vervolgens de potten in de voorraadkast vergat, totdat ze een eigen leven gingen leiden. Koken werd iets om een hekel aan te hebben, omdat het tijd kostte en er altijd op dat moment wel één kind aan het krijsen was.

Knutselen en kleuren deden we niet. Kopjes thee wilden ze niet drinken en mijn haar, kleren en make-up schoten er vaak bij in. Want ik was moe. En zielig. Want ik was zo vaak alleen. En waar ik eerst mezelf gek maakte met het allemaal perfect te willen doen, bleef er uiteindelijk een onopgemaakt hoopje ellende over in een onopgeruimd huis, dat smachtte naar werk om maar even weer mezelf te kunnen zijn. Ja, dat viel even vies tegen.

Totdat het tot me doordrong: ik had het allemaal zelf in de hand. En ik hoefde niet voor de mening van de buitenwereld te leven. Als ik wilde werken, was dat prima. Ik geloof niet dat kinderen slechter worden van een werkende moeder, mits het allemaal goed geregeld wordt. En als ik een avond met vriendinnen weg wilde, moest ik gewoon een oppas hebben, in plaats van elke keer mijn eigen moeder te vragen.

En nu heb ik een geweldig leven. En ja, dat betekent dat ik soms iets te veel werk en de kinderen gaan protesteren. En dat ik te veel weg ben, en GL gaat mopperen. Dan is het tijd om aan de rem te trekken. Maar ik ga erop uit. Ik stap weer op dingen af. Ik heb geweldig werk, een superleuke stichting, fijne vriendinnen en drie onmisbare oppasmeisjes.

Het enige wat ik hoefde te doen, was mezelf een schop onder mijn kont geven. En de mening van anderen totaal niet interessant te vinden. Dus ja, op feestjes wordt er geginnegapt dat ons huis lekker rommelig is, maar het bezoek wordt er niet minder om. En ja, we eten niet altijd gezond, maar we bewegen wel genoeg. En ja, soms hangen we op de bank in plaats van heftig te knutselen, maar als ik dan bedolven word onder drie kleine, warme lijfjes denk ik: fuck de perfecte moeder. Mijn manier is voor mij de juiste manier. En een gelukkige mama heeft ook echt gelukkige kinderen!

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Zwemmen
Tanika
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes
Dag Sinterklaasje
Verliefd
Verhuizen
Enig kind
2 januari
Ontaarde moeder
Ploetermoeder
Kinderfeesthel

Het bericht Blog Sophie: Fuck de perfecte moeder verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Dat je denkt dat je best even de spullen in kunt pakken voor de vakantie als de jongste draak thuis is. En dat nu de muur van mijn werkkamer beschilderd is met long lasting lippenstift. Ja, dat dus.

De jongste wordt bijna drie. Je zou dus denken dat de streken zo ongeveer over zijn. Helaas. Er was een tijd dat ik niet eens boven een nieuw rompertje kon pakken voor deze Tevreden Poeper, of ze had de hagelslag al over de keukenvloer gestrooid. En die had ik echt wel goed opgeborgen.

Maar ze blijft maar spoken en ik word er knettergek van. Gisteren wilde ik heel even wat speelgoed inpakken voor onze naderende vakantie. Ik had het kleine monstertje voor de tv gezet met haar favoriete serie. Geruisloos is ze achter me door geslopen om met de lippenstift aan de slag te gaan.

Of die keer dat we gewoon aan tafel zaten. Om te eten. Niks speciaals. En dat ze de kolder in haar kop kreeg en haar bord als een frisbee door de kamer gooide. Gewoon, omdat het kon ofzo. Gelukkig aten we taco’s met rode saus en maïs. Eén grote kring achter haar kinderstoel vol etenswaren. Natuurlijk ook op het kleed. Echt. Ik heb wel twintig keer tot tien moeten tellen.

De laatste tijd gooit ze graag vloeistof van een beker in eh… Nou ja, alles waar een bodem in zit. Dat kan dus het speelgoedkeukentje zijn, of het gat in de kast waar alle kabels doorheen lopen. Echt, ik kom handen te kort voor dit kind.

En haar zussen vinden het ergerlijk genoeg alleen maar leuk. Soms wordt er geroepen, als ik aan het koken ben. ‘Knoei-alarm’, klinkt het dan van de bank. En dan heeft ons draakje weer een beker leeggegooid op de bank. Bij voorkeur trouwens een beker van haar zus met yoghurtdrank erin. Dat trekt zo lekker in de stof.

Maar de middelste dacht vanochtend ook: goh, laat ik mijn zusje eens opmaken met watervaste stift. Gewoon, omdat het kan. En nu ik dit zit te typen – en ik lieg dus niet – loopt het draakje met haar voeten over mijn bureau omdat ik de grote stofschaar heb weggelegd en ze dat niet kan verkroppen.

Ik vind het heerlijke kinderen hoor, maar wat ben ik blij dat de oudste al zeven is. Die kleedt zichzelf gewoon aan, pakt melk, smeert haar boterham. Kortom: daar heb ik dus eigenlijk niet zo veel last van. En dat is onaardig om te zeggen, maar ik hoef in ieder geval niet constant in de waakstand te staan.

Vorig jaar zeiden GL en ik tegen elkaar: nog maar een jaar en dan wordt ze vast rustiger. Nu zeggen we: nog maar een jaar en dan kan ze naar school. Rustiger zal ze niet worden, en stiller vast ook niet. We zijn het ook niet gewend: dit is ons eerste modderkind. De andere twee hadden wel streken, maar hielden niet van zand, gras of wat voor zooi dan ook.

Nee, onze draak ligt het liefste in de modder pissebedden te bestuderen. In de zandbak verandert ze zichzelf in een zandgebakje. Alles wat ik niet meteen opberg, weet ze te vinden en het maakt haar niet uit waar ze mee kleurt, als het maar resultaat heeft. En dus draagt het huis overal sporen van de jongste. Sommige uitwasbaar, sommige voor eeuwig. Allemaal in de categorie: later lachen we erom. Maar dat later zal best nog even duren….

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Zwemmen
Tanika
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Praten
Balletjes
Dag Sinterklaasje
Verliefd
Verhuizen
Enig kind
Fuck de perfecte moeder

Het bericht Blog Sophie: Omdat het kan verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

We dachten: laten we eens op vakantie gaan. Naar Zeeland en dan op een boerderij slapen. Dat is vast leuk voor de kinderen. Dachten wij.

Er zijn natuurlijk een hoop mensen die hun hand niet omdraaien voor het opzetten van een tent en het slapen in de vrije natuur. Op zich ben ik daar ook wel van. Ik herinner mij leuke weekenden Terschelling en heb ook warme herinneringen aan de camping waar ik vroeger met mijn ouders kwam. GL kreeg al jeuk van mijn verhalen.

Zo bestonden onze vakanties de afgelopen jaren vooral uit het slapen in een appartementje, of een kidsjungalow, in ieder geval iets met stenen en bedden op poten. Maar deze keer dachten we: laten we het gewoon doen. We gingen kamperen bij de boer. En onze oudste mocht zelfs een pony verzorgen. Ach, dacht ik: ik ben opgegroeid in een boerendorp… Wat kan er nou gebeuren?

Het was voor de kinderen echt een belevenis. Paarden mochten verzorgd worden (lekker de wintervacht borstelen bij een vrij sterke wind), er werd poep geschept, eieren geraapt en gevoerd. Kortom: voor de kinderen was het geweldig. Alhoewel ik er wel bij moet zeggen dat het poepscheppen niet van harte ging, maar hé, wie al jaren zeurt dat ze wil paardrijden, mag ook de schep weleens hanteren. (Opvallend: na de vakantie rept ze er niet meer zo vaak over).

’s Nachts sliepen we dus in een tent. Gelukkig hadden we net de week uitgekozen dat er nachtvorst werd voorspeld. Als we ’s morgens opstonden was de temperatuur in de tent 3 graden Celsius. Snel deden we dan het kacheltje aan, maar wat hadden we het gevoel dat we ‘lekker’ aan het afzien waren.

’s Middags scheen de zon, speelden de kinderen met de andere kinderen die daar ook aan het kamperen waren. Vriendschappen voor het leven werden gesloten en wij zaten voor de tent een boek te lezen (en af en toe plukten we dan onze jongste draak uit het kippenhok of weg bij de varkensstal).

’s Avonds deden wij de kachels uit, trokken joggingbroeken en truien aan, legden extra dekens over onze dekbedden en uiteindelijk sliepen we heerlijk, terwijl de wind aan onze tent rukte en de regen met bakken uit de hemel viel. We voelden ons echte kampeerders.

Totdat vriendin Vlaai een dagje kwam. Zij is een wereldvrouw, sliep in een ijshotel of in een yurt en trok met een budget van 35 euro door Nieuw-Zeeland. Na het zien van de tent barstte ze in lachen uit. Een tent? Vooruit, er was een tentdoek, maar we hadden bedden op poten en zelfs een badkamer met wc en douche!

En die kou ’s nachts? Daar kon je je gewoon op kleden hoor. Hadden we nooit van thermokleding gehoord? Sjonge jonge, als dít al kamperen was… Beteuterd keken GL en ik elkaar aan. We hadden het best een stap voorwaarts gevonden. Terug naar de natuur. Lekker veel buiten zijn. De kinderen leren over het leven op de boerderij. En ja, ook al was het dan een luxe tent, het was wél een tent. Er is dus nog best hoop voor ons!

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Zwemmen
Tanika
Zieke opa
Help!
Voor één dag papa
Omdat het kan
Balletjes
Dag Sinterklaasje
Verliefd
Verhuizen
Enig kind
Fuck de perfecte moeder

Het bericht Blog Sophie: Kamperen verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Onze eigen blogger Sophie Fleur komt met een theaterstuk! Gebaseerd op haar columns voor VIVA Mama schreef zij samen met regisseuse Petra Kagchelland het stuk ‘Het is maar een fase’ dat herkenbaar is voor moeders met humor.

Sophie en Petra kwamen elkaar tegen op het kinderdagverblijf en het klikte meteen. Er ontstond een creatieve samenwerking: het schrijven van een theatervoorstelling gebaseerd op haar columns voor VIVA Mama. En nu is het zover: op 16 en 17 juni is het stuk ‘Het is maar een fase’ te zien in Theater PERRON-3.

‘Het is maar een fase’ gaat over Ceciel (Katarina Justic), zwanger van haar eerste kind. Ze heeft hoge verwachtingen en kleine angsten. Gelukkig is daar buurvrouw Sjanet (Marije Idema), moeder van drie kinderen. Die kent het klappen van de zweep wel. Sjanet is ook al eeuwen getrouwd en mist de spanning van het begin en die leuke vent op het schoolplein besteedt ineens wel heel veel aandacht aan haar. En dan is er Thea (Mieke Klomp), de moeder van Ceciel, die eigenlijk helemaal niet zo zit te wachten op de rol van oma.

Het is maar een fase is op 16 en 17 juni te zien in Theater PERRON-3. Tickets kun je hier bestellen of via 073-850 7550. 

Lees hier de laatste columns van Sophie:

Kamperen
Omdat het kan
Balletjes
Verliefd
Verhuizen
Enig kind
Fuck de perfecte moeder

Het bericht VIVA Mama’s blogger Sophie komt met eigen theaterstuk ‘Het is maar een fase’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Ik keek er eigenlijk wel naar uit: deze zomervakantie blijven we lekker thuis. Zes weken qualitytime! Totdat de meivakantie een week te lang bleek te duren…

Vandaag is het de laatste dag van de meivakantie en ik bid al drie dagen om het verlossende geluid van de wekker. Morgen mogen ze weer naar school en echt, ik heb zowaar zelf ook heel erg veel zin om weer aan het werk te gaan.

Twee weken, wat een onzin eigenlijk. Eén  week is meer dan genoeg. Het kost ook nog eens bakken met geld. Eén week kamperen bij de boer, nou dan is het goed dat het vakantiegeld in mei wordt gestort. Maar ja, toen was er nóg een week.

Eerst waren ze allemaal nog blij. De zussen die ze normaal gesproken op schooldagen het liefst in een ondiepe kist met slot stoppen, blijken op vakantie best leuk gezelschap te zijn. Lekker samen spelen, naar de speeltuin, kleuren, spelletje doen, met z’n allen in één bed slapen. Goh, dan zijn twee zussen best fijn.

De tweede week is er niets meer van die liefde over. Dan begint het vechten om de minitablet – ook al zijn er genoeg oude telefoons volgepompt met spelletjes – want ze willen allemaal nét die ene. Woorden gebruiken is ook veel te vermoeiend. Het is veel effectiever om gewoon óp de ander te gaan zitten.

Dat resulteert weer in gejammer en een gevecht, en dat gaat dan een paar uur lang door, totdat ik mezelf in een hoekje van het huis terugvind met het bloed onder mijn nagels en een zenuwtrekje onder mijn linkeroog.

Hup in de auto, even die kinderen uitlaten. Waar gaan we heen? Een binnen- of buitenspeeltuin? Een pretpark? Een zwembad? De eerste keer wordt het inderdaad een pretpark. De jongste wordt onder toeziend oog thuisgelaten en de twee A’tjes kunnen hun lol op. Mama ook, want we gaan naar de Julianatoren, want daar mogen ze gewoon los lopen en kan mama – jammer genoeg in de stromende regen – proberen drie liter koffie naar binnen te werken om de terugreis te overleven.

Zo’n pretpark is eenmalig, want kom: ook al neem je zes treeën pakjes low-sugar-drinken mee, ze willen toch altijd net dat ene Julia-drankje en de poffertjes, terwijl de broodjes maar door moeders verslonden worden. En op het moment dat je ze thuis weer in de knoop op de grond vindt (“ze ademde in mijn gezicht!”), wordt het een zwembad.

Het nadeel van een zwembad is het badhokje, waar we met vier man in geperst staan, maar het grote voordeel is dat ze van zwemmen lekker doodmoe worden. Thuis was er eindelijk eens geen strijd bij het naar bed gaan.

En dan is na al die verwennerij de vakantie nóg niet voorbij. En verlangt eigenlijk iedereen weer naar het ritme van school en werk, alhoewel niemand dat hardop zal zeggen natuurlijk. Huiverend kijk ik uit naar de zomervakantie. Zes weken zijn ze vrij, wat dus vijf weken te lang is. Hmm, misschien heeft oma een bed (of drie) vrij. Mogen ze lekker daar elkaar gaan slopen.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Zwemmen
Tanika
Voor één dag papa
Omdat het kan
Verhuizen
Enig kind
Fuck de perfecte moeder
Kamperen

Het bericht Blog Sophie: Vakantie verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Bij de eerste zonnestralen begint A1 al te zeuren dat ze op slippers naar school wil. En ook A2 wil dan per se geen lange mouwen meer aan. Dat ze blauw zien van de kou, is niet belangrijk. Dat ze hip zijn, dát is wat telt.

Had ik er vroeger op mijn zevende een notie van hoe ik eruit zag? Volgens mij niet. Ik vond vrijwel alles prima, als het maar geen jurken waren (of jassen waar de kindjes in Afrika héél blij mee zouden zijn – stuur het lekker op dan!).

Mijn oudste van 7 is er wél mee bezig. Altijd al. Toen ze zo’n 2,5 jaar oud was, besloot ze dat ze zelf wel combinaties uit kon kiezen. En dat kon ze overigens verrassend goed. Vandaar ook dat ze al snel mee mocht kijken als de H&M-gids binnenkwam. Ze ging dan niet voor dat ene shirtje hier en dat andere jurkje daar, maar koos heuse ensembles uit, tot en met een riem en haarband aan toe.

De middelste van 4,5 jaar wil ook graag zelluf kiezen. Alleen kiest het arme kind vaak kleren uit die of heel erg vloeken of beter tot z’n recht komen in de verkleedkist. Het is dus ’s morgens nog wel eens een strijd. En ja, ze wil altijd een rok aan. Of een jurk. Altijd. Het liefst één met ruches en kant. In het roze. Ieuw.

De jongste was vrij gemakkelijk aan te kleden. Bovendien had ze ook niet veel te kiezen met twee zussen boven haar. Maar nu, net NU, komt ze ineens met een eigen mening. En ze vindt de kleren van de oudere zussen dus ‘nie leu’.

De jongste C3 wil niets te maken hebben met Disney-figuren. Dus dat haar oudere zus juist ALLES van ‘Frozen’ aan wilde en de hele kast dus vol ligt met Elsa-shirtjes en –jurken, is gewoon een beetje jammer. Ook Minnie Mouse en de My little pony’s vindt ze stom. Nee, zij wil shirtjes met poesjes erop, of een giraffe, of vlinders of kortom… Niets van wat er al ligt.

En echt, het is heel oneerlijk, maar ik vind het dus een beetje zonde om nieuwe kleren voor de derde meid te kopen. Want na een half jaar is ze er ongeveer al uitgegroeid en dan zit ik met een zak vol kleren met vlekken (ze moet zich ook altijd volsmeren). Toch moet ik er nu aan geloven. Net nu A1 een groeispurt heeft gehad en ineens niets meer past van vorig jaar.

Op vakantie togen we vrolijk naar de H&M. Ja sorry, maar ik ben dol op kleurtjes en printjes (en blijkbaar ook op kinderarbeid, maar dat terzijde). A1 is ineens van de lange jurken (“het kan me niet schelen dat het drie graden is, mama, want Lizzy mag vandaag ook haar lange jurk aan!”) en dus wil A2 die ook (ja, die ja, de brokkenpiloot die altijd valt – handig dan zo’n jurk). C3 kwam met tijgerprints aanzetten.

Vandaag werden de schoolfoto’s gemaakt. A1 koos voor een off shoulder shirt met een hippe witte short. A2 wilde dat kopiëren en koos voor een oversized shirt met panters erop en een hip, kort spijkerbroekje (wat dus door het shirt niet eens te zien is). C3 wilde – gewoon omdat het maandagochtend was – in haar pyjama naar school en gilde de buurt bij elkaar omdat haar haren echt een keer gekamd moesten worden. En toen moesten ze nog lachend op de foto. Ik houd mijn hart vast.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Zwemmen
Tanika
Voor één dag papa
Omdat het kan
Verhuizen
Enig kind
Fuck de perfecte moeder
Kamperen
Vakantie

Het bericht Blog Sophie: Schoolfoto’s verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Een navelstreng doorknippen heeft een doel: zo, nu kan je lijfje het zelf. Maar soms is die geestelijke verbinding maar moeilijk los te laten.

Waren het glorieuze momenten? Niet bepaald. Half stoned van de ruggenprik bij nummer één, high van de adrenaline bij nummer twee en bij nummer drie was ik gewoon compleet van het pad af. Natuurlijk kreeg ik het mee. U mag de navelstreng doorknippen, meneer GL, waarop hij met een groen gelaat terug in de stoel zakte.

U mag de navelstreng doorknippen, meneer GL, maar wacht nog even, want als u hier uw vinger houdt, voelt u nog een hartslag. Het was genoeg om hem weer te vloeren. Pas bij de derde hield hij zich overeind, wat goed was omdat ik me nodig aan iemand vast moest klampen.

Stonden we er bij stil? Nee, het glorieuze moment was de bevalling zelf. Dat ik eindelijk mijn kindje kon zien. Mijn prachtige dochter, mijn trots, mijn allerliefste, keer op keer. Het doorknippen van de navelstreng was slechts formaliteit.

En toch zeggen we dan: nu kun je het zelf. Logisch ook: het lijfje is doorgaans af, kan het voortaan zelf. Wij, ouders, brengen alles op gang, van borstvoeding tot flesvoeding, van verschonen tot badderen en natuurlijk van eindeloos knuffelen en vasthouden, maar de tien vingertjes en teentjes, de blaas, nieren, het hart en de longen kunnen het nu zonder mama’s fysieke band. Daarentegen is de emotionele band iets heel anders.

Díe navelstreng wordt niet doorgeknipt, nee die gaat rafelen. Voor het eerst naar het kinderdagverblijf/peuterspeelzaal/kleuterklas… En hup, daar gaat het eerste touwtje. Zes, zeven, acht jaar… Ik wil lange jurken aan en een doorschijnend truitje en oh ja, ik háát ‘Frozen’… Weer een rafel erbij. Negen, tien, elf, mama, je bent al een beetje stom, twaalf, dertien, veertien: mama, je bent ontzettend stom, rafeltje na rafeltje.

We lopen er achteraan. Laten steeds meer los. Ja, je mag zelf naar school fietsen. Je mag met vriendinnen de stad in. Je mag gaan stappen. We doen het, omdat we weten dat het hoort, maar van binnen voelt het helemaal niet zo fijn. Waarom ben je nu al zo groot met je 1 meter 30? En je schoenmaat 32? Waarom blijf je niet klein en waarom wil je niet meer knuffelen? Om dan ineens, zo maar, toch weer dat grote meisjeslijf op je schoot te vinden, dat al zo veel zelf kan, maar toch soms ook klein wil zijn.

En daar gaat ze weer, op de fiets, de haren los. Altijd verliefd of onderweg. Altijd spelend, kleurend, genietend van het leven. En dan plotseling: mama, is er oorlog tussen Turkije en Syrië? En weer een rafeltje laat los.

Ik wil dat mijn dochters de wereld ontdekken. Dat ze het leven vieren. Er alles uithalen wat er in zit. Dromen najagen en wensen vervullen. Maar het liefste ben ik er zelf altijd bij. Als een fly on the wall. Niet zichtbaar, maar wel in de buurt. Om, als het dan toch nodig is, die troostende schouder te zijn. Ook al zijn we tegen die tijd al helemaal uitgerafeld.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Zwemmen
Tanika
Voor één dag papa
Omdat het kan
Verhuizen
Enig kind
Fuck de perfecte moeder
Kamperen
Vakantie

Het bericht Blog Sophie: Navelstreng verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Niet werken jij papa, zei de jongste en ze stak vermanend een vinger op. Vandaag mocht papa geen belangrijke dingen doen. Of nou ja, wél Vaiana kijken en dat is natuurlijk ook van belang.

Drie jaar werkte GL in Brussel. Hij had het erg naar zijn zin. Wat hadden we het uitvoerig besproken in de dagen dat hij nadacht over deze baan. Maar het zou wel loslopen. Hij mocht ook wel een dag of twee thuis werken, waardoor hij ook eens een keer ’s avonds aan tafel zou zitten.

En zo ging het. Op maandag nog met het gezin eten en dan ging papa met de meiden op stok. Middenin de nacht ging de wekker om voor drie dagen naar Brussel te gaan. Prima. Geen punt. Verstand op nul en blik op oneindig. Het was nu eenmaal zo.

Natuurlijk klaagden de kinderen. Laat thuis zijn is iets anders dan helemaal niet thuiskomen. Maar vooruit, ze mochten om de beurt bij mama in het grote bed (vooral omdat mama dat fijner vond) en dat was eigenlijk best fijn.

Totdat ineens, een paar weken terug, alles veranderde. En er een baan bleek te zijn in Amsterdam. Denk na, klaagde ik, nu werk je nog een dag thuis, straks vertrek je voor de files en ben je na de files terug! Dan zien we je helemaal niet meer!

Die angst maakte al snel plaats voor andere gedachten: hij zou ’s avonds wel thuiskomen. En ’s morgens ook een keer na de files kunnen vertrekken. Wie weet zat het er zelfs in dat we een keer samen konden ontbijten.

En – niet onbelangrijk – hij zou ook vrij kunnen nemen tijdens de schoolvakanties! Steeds meer merkte ik dat ik er tegenop begon te zien als hij weer naar Brussel vertrok. Alsof ik nu pas toegaf aan mezelf dat het best lastig was geweest de afgelopen jaren.

Dat ik ’s avonds zat te bunkeren op de bank, omdat ik toch maar alleen was. Dat ik daardoor in één jaar zeven kilo ben aangekomen. Dat ik voor alles altijd een oppas nodig had. En dat ik er voor mijn gevoel alleen voor stond. Een gevoel dat niet helemaal reëel was, maar wel ontzettend op me drukte.

Het was best pittig met drie kleine kinderen. Zeker omdat hij twee weken na de bevalling van nummer drie in Brussel aan de slag ging. Toegegeven, er waren ook voordelen: ik heb ontelbare vrouwenseries kunnen verslinden en eh… Nou ja, dat was dan ook best een groot voordeel.

Afgelopen week was hij twee dagen vrij, tegelijk met de kinderen. Ze hingen aan zijn benen, zaten op zijn schoot en kropen op zijn nek. Papa was twee dagen helemaal van hun! Wat een feest was dat! En dus moest papa, die eigenlijk nog best wat dingen te doen had, twaalf keer Vaiana kijken, zwemmen in het mini-zwembadje in de tuin, de al fietsende kinderen nogmaals leren fietsen en moest hij ze naar bed brengen. Ik heb twee boeken uit kunnen lezen.

Ik verheug me nu al op de vakantie!

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Tanika
Voor één dag papa
Omdat het kan
Verhuizen
Enig kind
Fuck de perfecte moeder
Kamperen
Vakantie

Het bericht Blog Sophie: Papa verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Ooit liep ik elke dag op hakken. Hoog, hoger, hoogst. Als ik moest werken, een avondje uitging of gewoon een dag thuis was. Gewoon, omdat het kon.

Maar ja, ik moest zo nodig zwanger raken en een labiel bekken ontwikkelen. Nadat ik daar flink aan had gewerkt, bleken mijn voeten groter. Of nou ja, platter. Hobbitvoeten, noem ik ze soms liefkozend. Doorgezakte, brede poten.

En nu staan ze op zolder. De prachtige hakken die ik – soms na lang sparen – mocht kopen. Rode, zwarte, oranje, bruine, turquoise hakken. Sommige heb ik amper gedragen, want op de dure was ik natuurlijk extra zuinig. En ja, er waren er ook bij waarbij ik na een minuut of tien blauwe tenen kreeg, maar dat gaf ik natuurlijk niet toe.

De hoge hakken werden eerst lagere hoge hakken. Dat moest ik dan al snel bekopen met rugpijn. Dus de hakken werden nog lager, totdat het uiteindelijk sneakers werden. Lekker makkelijk en het loopt heerlijk.

Toen ik begin twintig was, moest ik daar niet aan denken. Ik had één paar sneakers, voor lange wandelingen. Als ik op stedentrip ging – of op vakantie – liep ik op hakken. Hooguit op slippers als het echt heel warm was. Door platte schoenen te dragen was ik kleiner en leek ik dikker.

Nu, op mijn zwaarst ooit, loop ik dus wel op sneakers. Als ik in de spiegel kijk, denk ik: gelukkig heb ik goede kleren, want dik blijf ik. Het comfort werd ergens belangrijker dan mijn uiterlijk. De laatste jaren maak ik me zelfs minder op dan tien jaar geleden – en vind ik het eigenlijk nog beter staan ook.

Toch bloedde mijn hart elke keer een beetje als ik op zolder kwam. Wat zijn ze nog steeds mooi. Soms probeerde ik – tegen beter weten in – mijn voeten erin te wurmen om me vervolgens af te vragen of het amputeren van een kleine teen werkelijk grote gevolgen zou hebben.

Een aantal heb ik weggegeven. Ook met pijn in het hart. Schoenen die ik echt nooit meer aan zou kunnen trekken. Hakken die – ook al liet ik die kleine teen amputeren – nog altijd te smal zouden zijn. Ik denk dat er best vrouwen zijn, die dat kunnen begrijpen.

Een paar weken terug vond ik een paar dat ik ooit in Spanje had gekocht. Met kloppend hart schoof ik de hakken aan mijn voeten en ging staan. Hmm, dat ging best goed. Na twee uur lopen, verging ik natuurlijk van de pijn. Zeven jaar niet op hakken lopen, doet natuurlijk alle eerder gedane moeite teniet.

Ik hield vol. En mijn kleine teen ook. En ja, laatst ging ik zelfs op stap met hakken aan. Toegegeven op de terugweg was het meer strompelen, maar het was gelukt! Soms heb ik ze zelfs aan op het schoolplein – en ja, dan kijken de moeders me vaak een beetje bevreemd aan. Is dat nou nodig, zie je ze dan denken.

Nee, nodig niet. Sterker nog: sneakers zitten nog altijd fijner. Maar hé, ooit maakte het me dunner. Ooit voelde ik me vrouwelijker met. Ik ben dol op hoge hakken. Jammer genoeg zit mijn kleine teen er nog steeds aan. De hakken op zolder blijven daar dus voorlopig nog even staan…

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Tanika
Voor één dag papa
Omdat het kan
Verhuizen
Enig kind
Fuck de perfecte moeder
Kamperen
Vakantie
Papa

Het bericht Blog Sophie: ‘Je ziet schoolpleinmoeders denken: zijn die hoge hakken echt nodig?’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Of ik wilde helpen tijdens de sportdag? Natuurlijk! Vooral omdat ik de kleuters mocht schminken. Maar ja, dat spreek je ergens in maart af en nu was het ineens zover in een hele drukke week…

Doen we even: een theatervoorstelling schrijven, de repetities bijwonen, scenario aanpassen, goodiebags regelen en meer van dat soort dingen. Dat ik na twee voorstellingen totaal kapot zou zijn, had ik gek genoeg niet meegerekend. En dat we een paar dagen later met het gezin weg zouden gaan en dat ik nog even moest werken, had ik ook al niet goed ingeschat. Oh ja, en dan hielp ik nog mee tijdens de sportdag. Vanaf een uur of negen tot een uur of twee ’s middags kinderen schminken, die dan natuurlijk om 14.00 uur ook uit waren en mee naar huis gingen. Het zweet brak me uit. Hoe ging ik dit in godsnaam doen?

Dat heb ik vaker hoor, dat het zweet me uitbreekt. Meestal zo rond een uur of vier ’s middags, als ik me realiseer dat ik de afspraak bij de fysiotherapeut/logopedist/tandarts ben vergeten. Je kent dat gevoel vast wel… Die adrenalinestoot in de buik, gevolgd door klotsende oksels en een immens schuldgevoel, vaak met wat-ben-ik-dom-gevoelens erbij.

Het overkomt me de laatste tijd nog weleens. Ik ben blijkbaar te druk in mijn hoofd. Ook nu staat er in koeienletters FYSIO op mijn hand, maar nog dacht ik om tien over twee vanmiddag niet: goh, laat ik nu maar naar mijn afspraak bij de fysiotherapeut vertrekken. Om gek van te worden.

Maar ondanks die drukte in het hoofd, kwam het toch nog goed. De sportdag werd wegens de warmte afgelast. Dat was dus helemaal niet erg. De kinderen mochten nu op school met water spelen, dus of we een waterpistool of iets dergelijks mee wilden geven. Kinderen uiteraard hyper. Waar ze normaal niet in hun kleren te schreeuwen zijn, hadden ze zich meteen na het ontwaken aangekleed. Jeej, watergevechten op school. Natuurlijk wilden ze net dat ene waterpistooltje hebben, wat ik nergens kon vinden.

’s Morgens was het ook al behoorlijk warm, dus met zweetsnor dook ik de schuur in om dat vermaledijde geweertje te zoeken, wat uiteindelijk een waterpistool met opslag bleek te zijn van Paw Patrol. We waren net op tijd op school.

’s Middags mocht ik twee oververhitte kinderen ophalen. Terwijl ze gewoon  na het buitenspelen, binnen een film hadden gekeken. En oh ja, ze waren ook nog helemaal droog. Nee, dat met water spelen was toch niet helemaal bevallen. Iemand anders natspuiten wel, maar zelf nat worden was NIET LEUK. Wat een watjes, dacht ik stiekem bij mezelf.

Een dag later zouden we vertrekken. Ik had al bijna alles klaar. GL controleerde nog even alle gegevens en schoot vervolgens kei hard in de lach. We vertrekken overmorgen pas, glunderde hij om mijn geblunder. Ik ben, geloof ik, nog nooit zo blij geweest een dag later op vakantie te gaan. Maar mijn hersenen wil ik na de vakantie graag weer terug.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Tanika
Voor één dag papa
Omdat het kan
Verhuizen
Enig kind
Fuck de perfecte moeder
Kamperen
Vakantie
Papa
Hoge hakken

Het bericht Blog Sophie: ‘Natgespoten worden vonden ze niet leuk. Wat een watjes, dacht ik bij mezelf’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Nu de jongste drie jaar is, vonden wij het wel tijd voor zindelijkheidstraining. De Vrolijke Sloper zelf had er nog niet echt iets over gezegd, maar toch wilden we het proberen. Wie weet…

Met twee dochters boven haar, wist ik natuurlijk ook wel dat ze er zelf aan toe moest zijn. En met die twee ging het al niet zonder slag of stoot. Vooral ’s nachts zindelijk worden was vrij moeilijk. Zo moeilijk dat ik met de oudste bij een kinderbekkenfysiotherapeut terecht kwam.

Ze was nog maar vijf jaar, maar schaamde zich zo ontzettend voor de luier dat ze mocht gaan trainen (“mama, op school zeggen ze dat ik de enige ben die nog een luier draag.” Serieus: je hart breekt). Het ging fantastisch. Nummer 2, de Brokkenpiloot, is 4,5 jaar en ook ’s nachts nog niet droog. We maken haar wakker, maar vaak is het dan al te laat. Ach, we blijven proberen.

En nummer drie. Ach, die taande er nog niet naar, maar ze had ineens een droge luier ’s morgens. En als we haar dan op het potje zetten, onder het mom: het zou zo maar kunnen, plaste ze keurig. En dat ging elke ochtend wel goed. Twee keer plaste ze in haar broek. Eén keer had ze een diarree-aanval op de bank (wat best een beetje jammer was).

En vervolgens gingen we op vakantie. Gingen we nu echt een potje meenemen dat vliegtuig in? Of zou een strandemmer ook wel gaan? Voor de zekerheid namen we toch maar een pak luiers mee.

Terwijl ze thuis nog veelal plaste op ons commando, zei ze in het vliegtuig ineens: ik moet plassen. En jawel…ook op een wc ging dat dus goed. We waren best een beetje trots.

Ik wilde haar het liefste meteen zonder luier laten lopen, maar GL vond het toch te spannend. Dit was ook de eerste keer natuurlijk dat hij dat zindelijkheidsproces van dichtbij meemaakte. De andere keren was hij gewoon aan het werk geweest.

Dus ook met het zwemmen, ging de zwemluier aan. Het zou maar gebeuren dat er ineens drie drollen in het bad drijven. Nee, dat was een brug te ver.

Stom dat je zo op zekerheid gokt, terwijl je best wat meer vertrouwen in je kind mag hebben. Want wat bleek? Ze plaste niet alleen op de wc, ze ging er ook gewoon op poepen. En ’s nachts bleven de luiers maar droog. De laatste dagen mocht ze dus gewoon zonder zwemluier zwemmen.

En eenmaal thuis ging het ook goed. Zo goed dat ik het aandurfde om die luier ’s nachts uit te laten.  En verhip: het bed bleef droog. De avond erna toch weer een luier aan, omdat ze niet veel had geplast. En wéér was deze droog. Gek is dat hè, dat nu het zo anders gaat dan bij haar zussen, je toch onzeker blijft.

De Vrolijke Sloper is gewoon zindelijk. Eigenlijk was ze er eerder aan toe dan wij dachten. Zelf vindt ze het niet zo bijzonder. De stickerkaart interesseert haar dan ook niets. Zij doet gewoon wat ze moet doen. Was het allemaal maar zo gemakkelijk.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Tanika
Voor één dag papa
Omdat het kan
Verhuizen
Enig kind
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag

Het bericht Blog Sophie: ‘Het zou maar gebeuren dat er ineens drie drollen in het bad drijven’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Gewoon even zitten, spelen met de kinderen of ’s avonds een boek lezen. Een tijdje in het niets staren, het speelgoed uitzoeken en de zakken oude kleding wegbrengen. Wanneer maak ik eens tijd voor ruimte in mijn hoofd?

Hier in het zuiden hebben we nog een week te gaan voor de zomervakantie, maar mijn agenda staat nog vol. Zaken moeten nu eenmaal afgerond worden, vind ik, anders blijf ik maar onrustig. Er zijn nog vele werktaken, maar mijn hoofd loopt pas echt over door alle dingen die zijn blijven liggen.

Het speelgoed uitzoeken bijvoorbeeld. Er staan nog steeds bakken met babyspeelgoed, terwijl de Vrolijke Sloper inmiddels drie jaar is geworden. Ook heb ik een bak met prullaria: de McDonald’s Happy Meal Speeltjes, popjes uit een suprise-ei en allerlei andere dingen die op de een of andere manier nog niet in de prullenbak zijn beland.

En ik wil een systeem. De auto’s bij de auto’s, of is het beter om per leeftijd te sorteren? En wat heeft de middelste eigenlijk voor speelgoed voor zichzelf? Ze wil alleen maar wat haar grote zus ook heeft. Lego Friends dus, maar het in elkaar zetten lukt nog altijd niet. Moet ik een hoekje maken voor haar, of levert dat weer jaloezie van haar zussen op? Eh… ja.

Misschien moet ik wat speelgoed op zolder neerzetten. En dan afwisselen. Dat doen blijkbaar alle moeders. Maar de zolder moet ook nog flink opgeruimd worden. Dat is dan maar de eerste taak.

O ja en het fotoboek van 2016 moet ik ook nog maken. Niet dat dit in mijn agenda staat, maar wel in één van de talloze notitieboekjes waar onmogelijke to-do lijstjes in staan. De schuur mag ook wel wat leger. Mijn kledingkast idem, of bewaar ik toch maar al die te kleine kleren voor het geval dat het me nog wel lukt om af te vallen?

En wat ik uitscheurde om later te lezen. Wanneer lees ik het nog als ik het opgeborgen heb? Misschien toch nog een leuk moodbord maken? Het materiaal heb ik gewoon liggen, maar mijn muren zijn helaas op. Of… als ik nu die ene kast verzet?

Deze dingen plan ik altijd in de vakantie, want in een werkweek kom ik er niet aan toe. Dus staat de agenda in juli en augustus ook alweer vol. Wat ik altijd vergeet, als ik aan het plannen sla, is dat de kinderen gewoon thuis zijn in de vakantie. En die hebben helemaal geen zin zich te gedragen als mama boven de zolder aan het opruimen is.

Toch hoop ik elke keer weer – en zo ook de komende vakantie – dat het me gaat lukken. Misschien dat ze een keer bij opa en oma kunnen gaan slapen. Of gaan spelen. Eigenlijk houdt het in, bedenk ik me nu, dat ik niet alleen mijn agenda vol zet, maar ook die van de kinderen. Oh en dan vergeet ik nog het belangrijkste. Had ik al gezegd dat ik óók nog leuke dingen wil gaan doen met deze kinderen?

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Tanika
Voor één dag papa
Omdat het kan
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag

Het bericht Blog Sophie: ‘Mijn kledingkast moet worden opgeruimd. Of zal ik het toch bewaren voor als ik nog wat afval?’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Het is inmiddels drie jaar geleden dat de Sloper werd geboren. Drie jaar waarin het vooral doorzetten was, hard werken en weinig slapen. Een huis dat verwilderde, de administratie groeide in bergen rondom het bureau. Dat ik het volhield was alleen maar te danken aan één happy pil per dag.

Achteraf is het best te begrijpen dat het even te veel werd. Maar toen ik in die periode zat, baalde ik vooral van mezelf. Ik had drie kinderen gewild en ook nog eens gekregen. Waarom kreeg ik dan een paniekaanval in de Ikea en dacht ik de hele dag alleen maar: Ik. Kan. Dit. Niet.

Het beeld van een postnatale depressie is vaak hysterischer dan de waarheid. Ik wilde mijn eigen kinderen namelijk niets aandoen en ik verstopte de Sloper ook niet in een doos in de garage. Ik wilde gewoon weg. En daar praatte ik niet over. Dat was eigenlijk pas echt gek voor iemand die doorgaans alles meteen op tafel gooit.

Ik had gewoon niks te zeggen. Ook niet tegen de psycholoog die ik op aanraden van de huisarts én GL raadpleegde, toen ik heel zachtjes had gefluisterd dat het heel erg zou zijn als er iets met de Sloper zou gebeuren, echt heel erg, maar dat het dan toch wel iets rustiger zou worden in huis.

Ik had gegokt en verloren. Zo voelde het. Ik met mijn grote bek, ik zat hier gigantisch te falen. De opmerkingen van anderen, hielpen ook niet echt: ‘Jij wilde toch drie kinderen?’. Klopt. Dus eigen schuld, dikke bult.

Terugkijkend was het al met al niet zo gek. GL, die twee weken na de geboorte in Brussel ging werken en er vaak bleef slapen. Ouders die op vakantie waren. Zomervakantie, dus geen sociaal vangnet, maar wel de andere twee kinderen thuis. En het verpletterende gevoel dat ik voor alles en iedereen in mijn eentje verantwoordelijk was. Daar knapt een mens niet van op. Wél van de juiste happy pills die ik na een half jaar worstelen eindelijk durfde te aanvaarden van de huisarts.

Nu zijn we qua pillen ruim twee jaar verder. Als ik er al open over ben, is de eerste vraag: ‘En wanneer stop je ermee?’ Nou, eh, ik wil er dus helemaal niet mee stoppen. Een andere vraag: ‘Ik wil zo graag eens meemaken hoe je zonder die pillen bent.’

Nou, als we even de absolute domheid van zo’n opmerking opzij leggen, zou ik kunnen zeggen dat ik in ieder geval een stuk slanker zou zijn. Tien kilo zeg maar, want mijn eetlust is enorm toegenomen – en mijn strijd tegen die kilo’s overigens ook.

Maar even serieus: hoe ik zou zijn zonder die pillen? Ik lach nog net zo hard als eerst, maar ik huil minder. Ik ben nog steeds zo uitbundig als drie jaar terug, maar ik ben rustiger als het op woede-aanvallen aankomt. Oh ja, en ik wil niet meer iedere dag onder mijn bed kruipen in de hoop dat het allemaal doorgaat zonder mij. Dat is best een vooruitgang, lijkt me. En dat voor het eerst in mijn leven.

Het zou fijn zijn, vind ik, als we – net als ik moest doen – kunnen accepteren dat er gewoon sommige mensen zijn voor wie het leven een last is, ook al lachen ze de hele dag. Dat het lijkt alsof ze alles durven, omdat niemand de paniekaanvallen ziet. Bergen energie heb ik, sinds ik niet meer bang hoef te zijn voor alles. De creativiteit loopt de spuigaten uit, nu ik mezelf niet meer de hele dag naar beneden praat. En ik ben een betere moeder – vaak toch de graadmeter.

Dus ja, het is inmiddels drie jaar geleden dat ik dacht gek te worden. Maar het is zeker 25 jaar geleden dat ik begon met vechten tegen mezelf. Tegen mijn gedachten, gevoelens, het zijn van mijzelf en alle depressies die daarbij hoorden. Dus nee, ik stop niet met mijn happy pills. Ik kies voor het leven.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Tanika
Voor één dag papa
Omdat het kan
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag

Het bericht Blog Sophie: ‘Van het gevoel dat ik voor alles verantwoordelijk ben, knap ik niet op. Wel van de happy pills van de dokter’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

We hebben alweer bijna een jarige. Of nou ja, het duurt nog twee maanden, maar de geluksvogel mag haar verjaardag tegelijk met die van mij vieren. Dus is het weer tijd voor een lijstje.

Wat moet het jaren terug gemakkelijk zijn geweest: Maartje wil graag een tol, een kleurboek en een pop. Toen ik jong was, begon het voor het bezoek al iets lastiger te worden, maar het was nog best te doen. Ik wilde graag een Barbie en een My Little Pony of een boek. Easy dus.

Maar nu…  Nu probeer ik mijn 91-jarige oma uit te leggen dat de Brokkenpiloot graag met Num Noms speelt. Of met de Shopkins. En als dat niet lukt, dat de hatchimals ook goed zijn. Vaak zeg ik dan maar: een vriendenboekje is altijd leuk (om me vervolgens te realiseren dat die dan wel van de Trolls moet zijn of van Princess Mimi).

Niet alleen mijn oma heeft er moeite mee. Ook mijn moeder krabt zich soms achter de oren. Doe maar een knuffel met die glitterogen, probeer ik, om het wat makkelijker te maken. En als dat niet lukt, vindt ze ook alles leuk van Frozen, Paw Patrol en de Pinypons. De watte? Eh…

Mijn moeder heeft het opgegeven. Ze koopt gewoon iets wat zij leuk vindt. Ik merk ook dat ze dat hele commerciële tekenfilmgedoe ook niet zo leuk vindt. Frozen is nog tot daaraan toe, maar nu de Brokkenpiloot ook heel erg fan is van Vaiana, gaat het gewoon te ver. Kíjk die film dan een keer, zeg ik wanhopig, waarop mijn ouders met hun ogen draaien en nog een wijntje nemen.

Je hebt moeders die hun kinderen alleen Zappelin voorschotelen. Wel zo overzichtelijk. Maar bij ons zijn ze ook weer helemaal weg van Shimmer and Shine. Gelukkig is dat ook doorgedrongen tot H&M, zodat mijn moeder eventueel heel gemakkelijk een jurkje met de twee geestjes kan kopen.

Kleren vinden ze niet leuk hoor, zegt ze dan gepikeerd, weet je nog dat ik laatst met kleren kwam en ze er niks aan vonden, omdat ze liever speelgoed hadden gehad? Eh… Ja, dat weet ik nog. Daar geneer ik me ook een beetje voor. We stimuleren eerlijkheid bij de kinderen, maar moeten nog aan het werk met tact. Dat hebben ze nog niet echt door.

Echter, een shirt met een tekenfilmfiguur is geen kleding, dat is ook een soort speelgoed. En ja, ik ben ook zo’n moeder van wie de kinderen in de meest felgekleurde outfits rondlopen. Ik wil geen mini-me’s, of die keurige kleertjes van de Zara. Nee, ik wil felroze met Elsa erop en felblauwe Vaiana-shirts. Als die er waren geweest, toen ik klein was… Nou dan had ik het wel geweten.

Je zou zeggen: dan geef je die Shopkins en Num Noms toch zelf? Nou, mevrouw wil ook een skelter. Ja, ze weet wel wat ze vraagt. Past ook nog best hier in de tuin, naast de fietsen, de driewielers en de loopmotors. En nee, ik hoef haar natuurlijk niet alles te geven wat ze vraagt.

Maar als middelste valt ze er een beetje tussen. Ze speelt eigenlijk of met het speelgoed van haar grote zus of met de autogarage van haar jongere zus. En die skelter is echt een eigen idee. Gelukkig is er marktplaats.

En voor al het overige: geef maar gewoon een bon. Kan ze zelf Pinyponnetjes, Shimmer en Shines en Num Noms gaan shoppen. Dat lijkt me voor iedereen beter.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Tanika
Voor één dag papa
Omdat het kan
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Happy pills

Het bericht Blog Sophie: ‘We stimuleren eerlijkheid bij de kinderen, maar moeten nog werken aan hun tact’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Vrouwenvoetbal: zelfs als ze winnen, is het nog niet goed genoeg in de ogen van sommige mannelijke voetballiefhebbers. Goh, hoe zou dat nou komen?

De afgelopen dagen was ik bijzonder geïnteresseerd in de meningen van mannen die het maar niks vonden, die voetballende vrouwen. Ik begreep dat niet zo. Wat dat betreft was de timing van de Sire ‘jongens-moeten-jongens-dingen-doen-reclame’ ook lekker getimed.

Ooit waren alle kinderen op straat te vinden. De meiden met de zweeptol en de jongens met de wat lompe haktol. De meisjes met het elastiek en de jongens met de voetbal. Lekker overzichtelijk ook. Maar tegenwoordig moeten jongens weer jongens zijn, ook al zijn ze gelijk aan meisjes. En net op dat moment blazen voetballende vrouwen de heren van het erepodium. Bam!

Mannen die voetbal niet als spelletje zien, maar als bloedserieuze aangelegenheid, vonden het vrouwenvoetbal te traag. Het was niet van hoog niveau. Er was te weinig agressie. Het hele toernooi geen rode kaart! Dan wist je het toch al?

Ik knikte en probeerde me in te leven in het gedachtegoed van deze voetbalminnende mannen. Deze kerels van staal, die vroeger vast – net als in de reclame van Sire – hun scheten bij een vuurtje lieten, speren gooiden en nu nog steeds het liefst het vlees naar de grot slepen.

En dan keek ik weer een wedstrijd van de dames en snapte ik er nog minder van. Ik dacht: wat een verademing. Ik kan mannen met de griep al niet uitstaan – laat staan verzorgen – dus als er mannen van vele miljoenen huilie huilie gaan doen op het veld omdat er iemand op hun lange tenen is gaan staan, haak ik gewoon af.

En dan dat commentaar na de wedstrijd: eerlijk, uit het hart, in plaats van ‘eh….ja, natuurlijk willen we eh….graag ons eigen eh…. spel spelen, maar eh…we stonden eh…natuurlijk….eh……’ Oh, lekker interessant. Nee, dan hoor je toch liever: ‘dit was echt fantastisch. In de rust staat het 2-2, lekker effe kletsen in de kleedkamer, we zeiden gewoon: meiden we moeten er weer tegenaan. En ik kreeg veel ruimte, degene die tegenover mij stond was ook best wel bang.’

Je kunt iets kapot professionaliseren. Gooi er een hoop (onverdiend) geld tegenaan, geef iedereen een mediatraining of tien en uiteindelijk kijk je naar een inhoudsloze pot voetbal, waarbij het enige doel, namelijk winnen van de tegenstander, niet bereikt wordt.

Een discussie voeren of het niveau te laag is, op het moment dat die geweldige vrouwen met het goud in handen staan, is eigenlijk al een beetje huilie huilie. Überhaupt een discussie voeren over het niveau, dat in de eredivisie begint met een schamele 600 euro per maand, neigt een beetje naar kutnijd.

Prima, als mannen liever naar mannenvoetbal kijken. Goed dat Sire jongens weer jongens wil laten zijn. Maar stop dan met huilen en ga weer doen waar je goed in bent. Scheten laten bij een vuurtje bijvoorbeeld.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Tanika
Voor één dag papa
Omdat het kan
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills

Het bericht Blog Sophie: ‘Tijdens het kijken naar de voetballende dames dacht ik: wat een verademing’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

De jongste mocht eigenlijk weleens van haar speen af. Zeker omdat ze best wat beter mocht gaan praten. Elke keer als we het voorstelden, welden er dikke tranen op. Dus stelden we het maar uit.

‘Maar de babyfeetjes hebben ook een speentje nodig en jij bent toch al een grote meid?’, zei ik de afgelopen weken tegen de Vrolijke Sloper. Ze gaf geen kik, hield haar speentje extra stevig vast, terwijl haar lipje gevaarlijk begon te trillen. Maar ja, aan de andere kant was ze alweer drie jaar. En als we het nu niet deden, wanneer dan? Als ze naar de kleuterschool ging? Of de speentjes aan Sinterklaas meegeven in december?

Bij de middelste ging het eigenlijk vrij rap. Het was net Pasen geweest en een vriendin vertelde dat ze de speentjes van haar zoon aan de paashaas had meegegeven. Ze hadden een tasje met speentjes aan de deurklink gehangen en bij thuiskomst was het tasje weg, maar hing er een superlief knuffeltje voor in de plaats.

Nu had de middelste al een knuffel, want wat is er nu fijner dan tutten en tegelijkertijd het oortje van de knuffel tegen je neus wrijven? Nou, dat bedoel ik. Wij besloten om toch maar door te zetten en de speentjes aan de speentjesfee te geven. De babyfeetjes hadden namelijk geen speen en ze moesten zo huilen. Ssst… hoor je dat? Je hoort het zelfs hier.

Nou, ze is al zo gevoelig van aard, dus dat kwam wel aan. De speentjes gingen in een doosje, in een tasje en bij terugkomst van een bezoekje aan de speeltuin, hing er een nieuw knuffeltje aan de klink. Eén nacht was het moeilijk, daarna ging het meteen erg goed. Wel brak het bijna mijn hart, toen ze een paar weken later ziek werd en huilend van koorts vroeg om haar tutje. Maar om mezelf te beschermen, had ik de speentjes ook echt weggegooid.

Met het oortje van haar knuffel over haar neus wrijven, doet ze helaas niet meer. Sterker nog: de knuffel was al snel haar lievelingskonijn niet meer. In plaats daarvan wilde ze ineens Beanies, knuffels met die glitterogen. Waar ze ook weinig mee doet, overigens.

Met de jongste was ik inmiddels zo ver dat ze alle tutjes, behalve één, al in een doosje had gedaan. Ze had ze nog allemaal even uitgeprobeerd en uiteindelijk bleef de roze over. Elke dag probeerde ik haar voor te bereiden op het definitieve afscheid. Want ze was toch al een grote meid? Zijzelf was het daar totaal niet mee eens. ‘Ik ben babymeid’, zei ze dan.

Tot ik vanmiddag op het lumineuze idee kwam om het háár eens te vragen, waar de spenen naartoe moesten. ‘Naar de dierentuin,’ antwoordde ze meteen. Naar de babyzebra en de babypanda. En even later deed ze moedig ook het laatste tutje in het doosje. Zo. Dag tutjes, veel plezier in de dierentuin, en ze zwaaide met een brede glimlach op haar gezicht.

Stom. Ik had het best kunnen weten. Onze jongste geeft geen moer om feetjes, elfjes, Prinses Pardijn en de hele roze mikmak. Geef haar maar racewagens, ijsberen en panda’s. Nu is ze even met papa een boodschap doen. Ik heb de speentjes op de post gedaan. Als ze straks thuiskomt, staat er een mooie handpoppanda op haar te wachten. En nu maar hopen dat ze het meende…

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Tanika
Voor één dag papa
Omdat het kan
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal

Het bericht Blog Sophie: ‘Elke dag probeerde ik haar voor te bereiden op het definitieve afscheid van haar speen’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Lieve Enzo,

Vandaag leerde ik je kennen. Iets te laat, dat wel. Mijn dochter kent je namelijk al veel langer. Wij vonden haar eigenlijk te jong voor je. Ik bedoel: 7 jaar en nu al vloggers kijken? En ze ging ineens ook vloeken. Dat moest wel met elkaar te maken hebben.

We spraken haar erop aan. Ze mocht pas naar je kijken, als ze een stuk ouder was. ‘Ja, maar mama,’ zei ze, ‘Enzo Knol zegt alleen maar holy shit hoor.’ Ik dacht: sure. Vloeken is namelijk heel gemakkelijk. Eerlijk gezegd doe ik het ook nogal vaak. Jaren terug maakte ik een afspraak met mezelf. Als ik kinderen zou krijgen, zou ik geen curry of chips gaan zeggen. Dan kon ik meteen achter een raam gaan zitten kwijlen. Infantiel vloeken is dat. Te erg voor woorden.

Maar ja, nu heb ik kinderen én hebben we een potjandriedubbeltjespot, waar centjes ingaan als er gevloekt wordt. De bedoeling is dat we daarvan leuke dingen gaan doen. Je begrijpt dat ik zelf die uitjes betaal. Toch neemt mijn dochter mijn gevloek niet over. Nee, ze heeft het over kak (ook zo’n absurd scheldwoord) en kutjong (voornamelijk naar haar jongere zussen). Niet heel gezellig, maar er wordt nog niet gefuckt gelukkig.

Gisteren kwam ze aan mijn bureau staan, terwijl ik even aan het werk was. ‘Mama,’ vroeg ze, ‘kunnen we even op Google naar Spanje zoeken. Dat doet Enzo Knol ook.’ Joh, dacht ik: ben je dan ook nog educatief?

Vandaag ging ik eindelijk eens naar je kijken. Ik had het eerder moeten doen. Zo ongeveer een paar weken geleden, voor mijn dochter je ontdekte. Natuurlijk kende ik je naam wel, maar verder… ik ben 38 jaar. Toen ik zeven was… nou ja, je begrijpt vast wat ik bedoel.

Eerst zag ik je in een zwembad springen, middenin de nacht. In Griekenland, gok ik. Daarna ging ik zoeken op #blog 1 en niet veel later typte ik op google ‘eerst vlog met Dee’. Ineens wilde ik alles van je weten. Ik keek je eerste blog en dacht… oh, man wat schattig. Wat blogs en veel gefuck verder, begon ik toch een beetje te twijfelen aan het pedagogische niveau. Niet dat jij je daarvan wat aan moet trekken, want daarom vlog je niet toch?

Kortom, een uur of drie later had ik wel wat geleerd. Namelijk dat je handdoeken best twee keer kunt gebruiken, dat je niet drinkt en in je laatste vlog beduidend minder vloekt. En blijkbaar zoek je op Google naar Spanje, maar dat vlog heb ik niet kunnen vinden (ik raakte een beetje ontmoedigd dat er zo veel vlogs verschenen bij het zoeken naar ‘Enzo Knol Spanje’.

Van mij mag ze wel naar je kijken. Ze is tenslotte bijna acht, volgens RTL Late Night het begin van je doelgroep. En, nu wil ze zelf ook gaan vloggen.  ‘Hallo jongens en meisjes,’ zegt ze dan in een denkbeeldige camera, ‘vandaag gaan we met de LEGO spelen.’

Als ze acht jaar wordt, mag ze van mij gaan beginnen. Onder toezicht en met de duidelijke toevoeging dat niet iedereen het leuk zal vinden. Laat haar tot die tijd maar naar je kijken. En vanaf vandaag, kijk ik lekker mee!

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal

Het bericht Blog Sophie: Lieve Enzo verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

De vlag was al van tevoren gestreken. Na zes weken kinderstemmetjes in mijn oren, verlangde ik volop naar die eerste schooldag. Maar ineens was het ook wel weer erg stil.

Gelukkig heb ik dochters die er ontzettend veel zin in hadden, die eerste dag na de vakantie. Oudste dochter (Prinses op de Erwt) had het er al twee weken over. Wat zou ze haar vriendinnen gaan knuffelen. Hoewel we van tevoren altijd zeggen dat we heus wel af gaan spreken en dat we echt naar de camping zullen komen, blijkt de vakantie sneller voorbij dan voorzien. Dus had ze haar vriendinnen dus ook echt zes weken niet gezien.

Middelste dochter (Brokkenpiloot) is vanaf vandaag oudste kleuter. Ik hoop dat dat wat bij zal dragen aan haar zelfvertrouwen, want vorig jaar kroop ze het liefste in me als de schooldag weer begon. En dat terwijl ze thuis een clowntje is. Ach, grote kleuters zijn ook best spannend. Zeker als je ook nog verliefd bent op zo’n oudste kleuter, die heel graag af wil spreken. De Brokkenpiloot durfde niet, want daar werd ze heel verlegen van. En bovendien had haar vriendje ook nog een oudere broer… Oh de horror!

Vanmorgen ging de wekker lekker vroeg. Ik wilde goed voorbereid zijn. Vandaag is de eerste dag van school, maar óók de eerste dag van het continurooster, wat wil zeggen dat ze voortaan hun bammetjes op school gaan eten.

Omdat ik meer hobby’s dan tijd heb, had ik al een Dutch Bento Workshop gevolgd. Super leuk: een broodtrommel vullen met eens wat anders dan twee boterhammen. Ik stond vanochtend dus een trommel met verschillende vakjes te vullen. Snoeptomaatjes hier, boterham in blokjes daar, soepstengeltje in stukjes en een stukje worst voor de leuk. Ja, dat ga ik vast alle schooldagen volhouden.

Behalve dan dat de meiden hun vriendinnen weer zouden zien, had ik helemaal niet stilgestaan bij die eerste schooldag. Dat het iets speciaals zou zijn, zeg maar. Wel droomde ik vannacht dat ik er aan het einde van het schooljaar achterkwam, dat ik de verjaardag van de Brokkenpiloot was vergeten te vieren. Stress alom.

Iets later dan gehoopt, maar gelukkig nog steeds op tijd, vertrokken we naar school. Het was een drukte van jewelste. Alle ouders gingen mee naar binnen. Dat was best een verrassing. Zeker voor de Prinses, want die moest vorig jaar al alleen naar haar klas. Maar vandaag mocht het: eerste schooldag, snap je.

Ik zette de Brokkenpiloot af in de kleuterklas – wat wonderbaarlijk goed ging – en toog naar de eerste verdieping. Moeders én vaders stonden daar verzameld om het nieuwe klaslokaal te bekijken, een extra knuffel te geven én om foto’s te maken. Toen voelde ik me wel een sukkel.

GL was allang naar zijn werk vertrokken. Mijn telefoon annex fototoestel had ik thuis laten liggen. En daar zat de Prinses, in haar nieuwe klas te stralen. Het was dus wel een dingetje, die overgang van groep 3 naar groep 4. Meer nog dan in hetzelfde klaslokaal ineens de oudste kleuter zijn.

Ik gaf haar nog maar een extra knuffel, terwijl ik jaloers keek naar alle verzamelde papa’s. Gelukkig hoef ik nog maar een jaar te wachten op een nieuwe start. En die vlag? Die hangt nog even uit ‘uit’.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal

Het bericht Blog Sophie: Eerste schooldag verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Terwijl de kranten afgelopen weken bol stonden van het grote schisma tussen school en ouders op het gebied van gezonde voeding, startte bij ons op school het continurooster voor het eerst. Mét regels op het gebied van broodtrommels en tussendoortjes.

Het had blijkbaar al jaren in de schoolgids gestaan: geschikt voor de lunch vinden wij bijvoorbeeld volkorenbrood of bruin brood, besmeerd met zachte halvarine of margarine uit een kuipje. Eventueel als variatie: volkoren knäckebröd, roggebrood of mueslibol. Geschikt als beleg is 20+ of 30+ (smeer)kaas, ei, hüttenkäse, light zuivelspread, notenpasta of pindakaas zonder toegevoegd zout of suiker.

Maar nu op deze eerste maandag van het schooljaar, stond het ineens in de nieuwsbrief – waardoor school dus meteen kon checken hoe goed de schoolgids eigenlijk gelezen wordt. Er was reuring alom. Zoete pakjes drinken met veel suiker, nee, daar waren de ouders het al over eens: dat was niet verstandig. Hüttenkäse en bruin brood was wel even wennen én voer voor discussie.

En zo was het afgelopen week ook in het nieuws: waar start de verantwoordelijkheid van school en waar houdt die van de ouders op? Kinderen kwamen verontrust thuis met vragen over de hoeveelheid suiker en zout in zoet- en vleeswaren. Mocht cervelaat nu wel of niet? Mocht vruchtenhagel wel of alleen notenpasta zonder toegevoegde suiker?

Daarvan kregen de ouders weer bultjes, want in de huidige tijd wil je liever niet dat dochters zich vooral bezighouden met de hoeveelheid suiker in broodbeleg, in plaats van met de Barbie’s spelen. Dus ontstond er commotie. En eerlijk is eerlijk: ook ik was verontwaardigd.

Had ik verdorie net een workshop Dutch Bento Lunch gevolgd, waarbij je leert (of zelf verzint) hoe de vulling van broodtrommels zo aantrekkelijk mogelijk wordt gemaakt – voelde ik me daarin ineens beperkt. En ging ik nadenken over wat ik de kinderen meegaf.

Twee bruine boterhammen, één met zoet en één met hartig. Variërend van gerookte kipfilet tot ‘spikkeltjesworst’ zoals salami enzovoort hier genoemd wordt. Vaak voor de ene dochter wat cherrytomaatjes erbij en voor de andere dochter komkommer. Echter, soms ook een paar kleine schijfjes worst – indien ze een wrap met sla en smeerkaas (20+!) mee naar school nam. En soms zelfs een soepstengel in stukjes met een beetje smeerkaas om in te dippen.

Was ik nou zo slecht bezig? Of viel het allemaal wel mee? Het is een discussie in mijn hoofd, waar ik niet helemaal uit kom. Als ouder ben ik verplicht mijn kinderen gezond op te voeden, vind ik. De vraag is: wat is gezond? Is het gezonder als ik een boterham met hagelslag mee geef naar school, of is een minder vette lunch beter dan snoep ná school?

En in hoeverre heeft school daar iets mee te maken? Kijk, mijn kinderen lusten gewoon water en drinken het ook, dus die discussie is hier niet gaande. Maar is halvarine gezonder dan roomboter? Is light zuivelspread beter dan gerookte kipfilet?

En dat is het punt. Zo lang er nog volop discussie is over wat echt gezond is, moet school zich daar maar niet aan wagen – hoe goed de bedoelingen ook zijn. Chips, snoep en koek gaan niet mee naar school en zou thuis ook met mate gegeven moeten worden. Voor de rest is het voor de ouders al moeilijk genoeg. Zeker als de kinderen niet alles zo maar eten.

En verder moeten wij als ouders die schoolgids maar eens goed lezen. Dan zijn we ook niet zo verbolgen als school bevestigt waar het al jaren voor pleit.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal
Eerste schooldag 

Het bericht Blog Sophie: ‘Het is een discussie in mijn hoofd, waar ik niet helemaal uit kom’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Zondag bevond ik me opeens tussen honderdvijftig bloedserieuze vrouwen. En dat terwijl er ook een heel shopgebeuren aanwezig was. Je begrijpt: ik was bij een bingo!

Als middelbare scholier had ik tekenen in mijn pakket. Een lachertje volgens mijn klasgenoten, zeker toen ik ook nog in staat bleek voldoendes te halen.

Nee, ik kon niet goed tekenen. Ik kende wel veel trucjes. Een projector en lichtbak kunnen veel doen, evenals een tomeloze inzet en een berg aan kunstwerken. En oh, wat vond ik het leuk. Dat is erg hè, dat je iets heel erg leuk vindt, maar het eigenlijk niet kunt.

Ik bleef tekenen, ook lang na de middelbare school. Met Youtube-filmpjes, met de veelzeggende naam How to draw for kids. Ja, hoogdravend werk moet je van mij niet verwachten en ik doe het vooral omdat ik het zo leuk vind.

Ineens was daar het handletteren. Geweldig vond ik het. Echter, voor iemand die in groep 8 nog met een schrijfschriftje moest schrijven om haar abominabele handschrift te verbeteren, best een uitdaging. Maar kom: ook ik zou en moest het kunnen.

Natuurlijk ging ik ook voor de bijl waar het benodigdheden betrof. Ik kwam ineens terecht in een kleurenwereld voor volwassenen. Stiften met alcohol, stiften met een brush als punt (penseel) – waar mijn vingers meteen van in een kramp schoten – potloden die zijdezacht kleuren en vooral dat er dus verschillende soorten fineliners bestaan.

Mijn leven werd er een stuk leuker door. Vooral door het bullet journaling dat ik sinds kort ontdekt heb. Lekker een eigen agenda vullen, een to do list maken, gewoontes bijhouden. Heerlijk! Dus kon het ook niet anders, of ik was te vinden op de eerste, echte Handlettering Bingo Dag!

Eerlijk is eerlijk, ik had nog nooit als volwassene aan een bingo meegedaan. Het bleek nog best aanpoten. Maar de prijzen (denk aan een online kalligrafiecursus, een set boeken over brushletters, een set fineliners, uitgumbare stiften) logen er niet om. Dus zat ik net als die andere honderdvijftig vrouwen over mijn bingovellen gebogen.

Er waren dus vrouwen die gewoon een bingostift hadden. En als er door een vrouw ‘bingo’ werd geroepen, keek de rest vol ongeloof op, om vervolgens verbijsterd naar hun bingokaart te kijken. Hoezo zij? Naarmate de prijzen groter werden, werd het gekreun ook steeds luider als er iemand prijs had. Nee, leuk voor je hoor. Echt.

Aan onze tafel werd er na een paar rondes al gefluisterd: ‘waarom naar de sportschool gaan, als je ook kunt bingoën?’ De hartslag was hoger dan na een bootcamp van een uur. Ik had er zelf niet veel van verwacht, maar ik was zo blij als een klein kind toen ik vijf streepjes op één rij had. Piepend bracht ik uit: ‘volgens mij heb ik bingo!’ En dat hoorde dus iedereen. Grmpf.

Echt, ik ben om. Bingoën is het helemaal, vooral in combinatie met handlettering. Als je honderdvijftig vrouwen aan het kreunen krijgt omdat je een set tombo-stiften verloot, heb je het echt gemaakt. Ik heb me ziek gelachen, de ribben uit mijn lijf geshopt en voor de komende 20 jaar genoeg spullen om boeken vol te schrijven, tekenen en brushletteren (indien dat me nog ooit gaat lukken).

Inmiddels speur ik de lokale krantjes af voor andere bingo-avonden. Het is bijna nog leuker dan seks!

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal
Eerste schooldag

Het bericht Blog Sophie: ‘Waarom naar de sportschool gaan, als je ook kunt bingoën?’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.