De vlag was al van tevoren gestreken. Na zes weken kinderstemmetjes in mijn oren, verlangde ik volop naar die eerste schooldag. Maar ineens was het ook wel weer erg stil.

Gelukkig heb ik dochters die er ontzettend veel zin in hadden, die eerste dag na de vakantie. Oudste dochter (Prinses op de Erwt) had het er al twee weken over. Wat zou ze haar vriendinnen gaan knuffelen. Hoewel we van tevoren altijd zeggen dat we heus wel af gaan spreken en dat we echt naar de camping zullen komen, blijkt de vakantie sneller voorbij dan voorzien. Dus had ze haar vriendinnen dus ook echt zes weken niet gezien.

Middelste dochter (Brokkenpiloot) is vanaf vandaag oudste kleuter. Ik hoop dat dat wat bij zal dragen aan haar zelfvertrouwen, want vorig jaar kroop ze het liefste in me als de schooldag weer begon. En dat terwijl ze thuis een clowntje is. Ach, grote kleuters zijn ook best spannend. Zeker als je ook nog verliefd bent op zo’n oudste kleuter, die heel graag af wil spreken. De Brokkenpiloot durfde niet, want daar werd ze heel verlegen van. En bovendien had haar vriendje ook nog een oudere broer… Oh de horror!

Vanmorgen ging de wekker lekker vroeg. Ik wilde goed voorbereid zijn. Vandaag is de eerste dag van school, maar óók de eerste dag van het continurooster, wat wil zeggen dat ze voortaan hun bammetjes op school gaan eten.

Omdat ik meer hobby’s dan tijd heb, had ik al een Dutch Bento Workshop gevolgd. Super leuk: een broodtrommel vullen met eens wat anders dan twee boterhammen. Ik stond vanochtend dus een trommel met verschillende vakjes te vullen. Snoeptomaatjes hier, boterham in blokjes daar, soepstengeltje in stukjes en een stukje worst voor de leuk. Ja, dat ga ik vast alle schooldagen volhouden.

Behalve dan dat de meiden hun vriendinnen weer zouden zien, had ik helemaal niet stilgestaan bij die eerste schooldag. Dat het iets speciaals zou zijn, zeg maar. Wel droomde ik vannacht dat ik er aan het einde van het schooljaar achterkwam, dat ik de verjaardag van de Brokkenpiloot was vergeten te vieren. Stress alom.

Iets later dan gehoopt, maar gelukkig nog steeds op tijd, vertrokken we naar school. Het was een drukte van jewelste. Alle ouders gingen mee naar binnen. Dat was best een verrassing. Zeker voor de Prinses, want die moest vorig jaar al alleen naar haar klas. Maar vandaag mocht het: eerste schooldag, snap je.

Ik zette de Brokkenpiloot af in de kleuterklas – wat wonderbaarlijk goed ging – en toog naar de eerste verdieping. Moeders én vaders stonden daar verzameld om het nieuwe klaslokaal te bekijken, een extra knuffel te geven én om foto’s te maken. Toen voelde ik me wel een sukkel.

GL was allang naar zijn werk vertrokken. Mijn telefoon annex fototoestel had ik thuis laten liggen. En daar zat de Prinses, in haar nieuwe klas te stralen. Het was dus wel een dingetje, die overgang van groep 3 naar groep 4. Meer nog dan in hetzelfde klaslokaal ineens de oudste kleuter zijn.

Ik gaf haar nog maar een extra knuffel, terwijl ik jaloers keek naar alle verzamelde papa’s. Gelukkig hoef ik nog maar een jaar te wachten op een nieuwe start. En die vlag? Die hangt nog even uit ‘uit’.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal

Het bericht Blog Sophie: Eerste schooldag verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Terwijl de kranten afgelopen weken bol stonden van het grote schisma tussen school en ouders op het gebied van gezonde voeding, startte bij ons op school het continurooster voor het eerst. Mét regels op het gebied van broodtrommels en tussendoortjes.

Het had blijkbaar al jaren in de schoolgids gestaan: geschikt voor de lunch vinden wij bijvoorbeeld volkorenbrood of bruin brood, besmeerd met zachte halvarine of margarine uit een kuipje. Eventueel als variatie: volkoren knäckebröd, roggebrood of mueslibol. Geschikt als beleg is 20+ of 30+ (smeer)kaas, ei, hüttenkäse, light zuivelspread, notenpasta of pindakaas zonder toegevoegd zout of suiker.

Maar nu op deze eerste maandag van het schooljaar, stond het ineens in de nieuwsbrief – waardoor school dus meteen kon checken hoe goed de schoolgids eigenlijk gelezen wordt. Er was reuring alom. Zoete pakjes drinken met veel suiker, nee, daar waren de ouders het al over eens: dat was niet verstandig. Hüttenkäse en bruin brood was wel even wennen én voer voor discussie.

En zo was het afgelopen week ook in het nieuws: waar start de verantwoordelijkheid van school en waar houdt die van de ouders op? Kinderen kwamen verontrust thuis met vragen over de hoeveelheid suiker en zout in zoet- en vleeswaren. Mocht cervelaat nu wel of niet? Mocht vruchtenhagel wel of alleen notenpasta zonder toegevoegde suiker?

Daarvan kregen de ouders weer bultjes, want in de huidige tijd wil je liever niet dat dochters zich vooral bezighouden met de hoeveelheid suiker in broodbeleg, in plaats van met de Barbie’s spelen. Dus ontstond er commotie. En eerlijk is eerlijk: ook ik was verontwaardigd.

Had ik verdorie net een workshop Dutch Bento Lunch gevolgd, waarbij je leert (of zelf verzint) hoe de vulling van broodtrommels zo aantrekkelijk mogelijk wordt gemaakt – voelde ik me daarin ineens beperkt. En ging ik nadenken over wat ik de kinderen meegaf.

Twee bruine boterhammen, één met zoet en één met hartig. Variërend van gerookte kipfilet tot ‘spikkeltjesworst’ zoals salami enzovoort hier genoemd wordt. Vaak voor de ene dochter wat cherrytomaatjes erbij en voor de andere dochter komkommer. Echter, soms ook een paar kleine schijfjes worst – indien ze een wrap met sla en smeerkaas (20+!) mee naar school nam. En soms zelfs een soepstengel in stukjes met een beetje smeerkaas om in te dippen.

Was ik nou zo slecht bezig? Of viel het allemaal wel mee? Het is een discussie in mijn hoofd, waar ik niet helemaal uit kom. Als ouder ben ik verplicht mijn kinderen gezond op te voeden, vind ik. De vraag is: wat is gezond? Is het gezonder als ik een boterham met hagelslag mee geef naar school, of is een minder vette lunch beter dan snoep ná school?

En in hoeverre heeft school daar iets mee te maken? Kijk, mijn kinderen lusten gewoon water en drinken het ook, dus die discussie is hier niet gaande. Maar is halvarine gezonder dan roomboter? Is light zuivelspread beter dan gerookte kipfilet?

En dat is het punt. Zo lang er nog volop discussie is over wat echt gezond is, moet school zich daar maar niet aan wagen – hoe goed de bedoelingen ook zijn. Chips, snoep en koek gaan niet mee naar school en zou thuis ook met mate gegeven moeten worden. Voor de rest is het voor de ouders al moeilijk genoeg. Zeker als de kinderen niet alles zo maar eten.

En verder moeten wij als ouders die schoolgids maar eens goed lezen. Dan zijn we ook niet zo verbolgen als school bevestigt waar het al jaren voor pleit.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal
Eerste schooldag 

Het bericht Blog Sophie: ‘Het is een discussie in mijn hoofd, waar ik niet helemaal uit kom’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Zondag bevond ik me opeens tussen honderdvijftig bloedserieuze vrouwen. En dat terwijl er ook een heel shopgebeuren aanwezig was. Je begrijpt: ik was bij een bingo!

Als middelbare scholier had ik tekenen in mijn pakket. Een lachertje volgens mijn klasgenoten, zeker toen ik ook nog in staat bleek voldoendes te halen.

Nee, ik kon niet goed tekenen. Ik kende wel veel trucjes. Een projector en lichtbak kunnen veel doen, evenals een tomeloze inzet en een berg aan kunstwerken. En oh, wat vond ik het leuk. Dat is erg hè, dat je iets heel erg leuk vindt, maar het eigenlijk niet kunt.

Ik bleef tekenen, ook lang na de middelbare school. Met Youtube-filmpjes, met de veelzeggende naam How to draw for kids. Ja, hoogdravend werk moet je van mij niet verwachten en ik doe het vooral omdat ik het zo leuk vind.

Ineens was daar het handletteren. Geweldig vond ik het. Echter, voor iemand die in groep 8 nog met een schrijfschriftje moest schrijven om haar abominabele handschrift te verbeteren, best een uitdaging. Maar kom: ook ik zou en moest het kunnen.

Natuurlijk ging ik ook voor de bijl waar het benodigdheden betrof. Ik kwam ineens terecht in een kleurenwereld voor volwassenen. Stiften met alcohol, stiften met een brush als punt (penseel) – waar mijn vingers meteen van in een kramp schoten – potloden die zijdezacht kleuren en vooral dat er dus verschillende soorten fineliners bestaan.

Mijn leven werd er een stuk leuker door. Vooral door het bullet journaling dat ik sinds kort ontdekt heb. Lekker een eigen agenda vullen, een to do list maken, gewoontes bijhouden. Heerlijk! Dus kon het ook niet anders, of ik was te vinden op de eerste, echte Handlettering Bingo Dag!

Eerlijk is eerlijk, ik had nog nooit als volwassene aan een bingo meegedaan. Het bleek nog best aanpoten. Maar de prijzen (denk aan een online kalligrafiecursus, een set boeken over brushletters, een set fineliners, uitgumbare stiften) logen er niet om. Dus zat ik net als die andere honderdvijftig vrouwen over mijn bingovellen gebogen.

Er waren dus vrouwen die gewoon een bingostift hadden. En als er door een vrouw ‘bingo’ werd geroepen, keek de rest vol ongeloof op, om vervolgens verbijsterd naar hun bingokaart te kijken. Hoezo zij? Naarmate de prijzen groter werden, werd het gekreun ook steeds luider als er iemand prijs had. Nee, leuk voor je hoor. Echt.

Aan onze tafel werd er na een paar rondes al gefluisterd: ‘waarom naar de sportschool gaan, als je ook kunt bingoën?’ De hartslag was hoger dan na een bootcamp van een uur. Ik had er zelf niet veel van verwacht, maar ik was zo blij als een klein kind toen ik vijf streepjes op één rij had. Piepend bracht ik uit: ‘volgens mij heb ik bingo!’ En dat hoorde dus iedereen. Grmpf.

Echt, ik ben om. Bingoën is het helemaal, vooral in combinatie met handlettering. Als je honderdvijftig vrouwen aan het kreunen krijgt omdat je een set tombo-stiften verloot, heb je het echt gemaakt. Ik heb me ziek gelachen, de ribben uit mijn lijf geshopt en voor de komende 20 jaar genoeg spullen om boeken vol te schrijven, tekenen en brushletteren (indien dat me nog ooit gaat lukken).

Inmiddels speur ik de lokale krantjes af voor andere bingo-avonden. Het is bijna nog leuker dan seks!

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal
Eerste schooldag

Het bericht Blog Sophie: ‘Waarom naar de sportschool gaan, als je ook kunt bingoën?’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal
Eerste schooldag

Het bericht Blog Sophie: ‘We nemen het soms iets te letterlijk in de familie’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Omdat ik redelijk uitgesproken ben, denken mensen vaak dat ik de broek aanheb thuis. Dat zou zo kunnen zijn, maar mijn man was toch echt de baas in mijn buik.

Met donkere haren en bruine ogen, kreeg ik twee blonde dochters met ultrablauwe ogen. Zodat caissières zeiden: lekker een dagje aan het oppassen? Gelukkig heb ik drie dochters en één daarvan heeft in ieder geval bruine ogen. Voor de rest is ze eigenlijk een vreemde eend in de bijt.

Haar zussen zijn onverstoorbare wezens. Een strafstoeltje, time-out traptrede… Het maakte hun niet bijzonder veel uit. Stoïcijns ondergingen ze hun straf – als ze me tenminste niet eerst uitlachten. Het zijn de dochters van hun vader. Niet snel van hun stuk, veel bezig in het hoofd en dol op slapen.

En dan hebben we nummer 2, de middelste, die met haar uiterlijk én innerlijk compleet anders is. Als zij op haar kop krijgt, is ze compleet van slag. Tranen met tuiten, meteen een ‘sorry, ik zal het nooit meer doen’, en van het strafstoeltje wierp ze zich zo dramatisch af dat we ons zorgen maakte over haar gezondheid.

Ze is extravert, als ze zich op haar gemak voelt. Hard huilen, hard lachen. Zijn er mensen bij, dan is het een grijs muisje dat zich verstopt achter moeders benen. Ook nu ze vijf jaar is. Op school vertoont ze vooral sociaal wenselijk gedrag – het idee dat de juf boos op haar kan worden, zorgt er soms voor dat ze niet kan slapen.

Het resulteert natuurlijk in te veel bescherming van mijn kant. Zo gevoelig, zo makkelijk gekwetst, wil ik haar behoeden voor de grote boze wereld. Tegelijkertijd erger ik me soms. Kom op, zet door, niet zo bang zijn.

Het zorgt ervoor dat alle leuke dingen in een kinderwereld eng worden. Een kinderfeestje is niet leuk, maar spannend (totdat ik weg ben en het alsnog een leuke dag wordt), school is niet gezellig maar eng, turnles of wat dan ook, is niet leuk maar iets om angstig van te worden. En ik denk: ontdek die wereld. Ga er eens op af. Het valt altijd mee.

Over ruim een half jaar mag ze starten in groep 3. Ik houd mijn hart vast. Terwijl alle oudste kleuters geheel zelfstandig de klas binnenlopen, moet ik haar handjes nog steeds van mijn been afpellen en haar in de klas op een stoel zetten.

Afspreken met andere kinderen is iets waar ze een tijdlang vertrouwen voor moet opbouwen. Ze is bang dat de grote broer ook thuis is, of… En dat is het meest verschrikkelijke scenario: dat ze mij gaat missen. Als ik weg moet voor het werk, moet haar vader haar bijna in de houdgreep nemen, zo graag wil ze met me mee. Niet zelden rijd ik met tranen in mijn ogen en een steen in mijn buik naar een afspraak.

En dan de buitenschoolse opvang… Twee dagen in de week en altijd de vraag: kom je me vroeg halen, mama? Thuis is ze een spring in het veld, een hertje dat klimt, klautert, schaterlacht, gekke bekken trekt, de clown uithangt, zingt en danst. Waarom laat ze dat niet aan de rest van de wereld zien?

Ze is zo grappig, zo lief, en bezit zo veel humor. Maar buiten is het onveilig en vergrijst ze. Vinger in de mond, de blik naar beneden. Wat gun ik haar de wereld en wat gun ik de wereld om een stukje van haar echte ik te zien. Tot die tijd probeer ik los te laten, hoe pijnlijk dat proces voor ons allebei ook is.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal
Eerste schooldag

Het bericht Blog Sophie: ‘Ik moet haar handjes van mijn been afpellen en haar op een stoel zetten’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Moe zijn. Stress hebben. En nog altijd een berg was, vier manden strijk en eten dat gekookt moet worden. En dan overspoeld worden met nieuws. Laat me gewoon even met rust.

Laat me met rust, denk ik, als ik lees over hoe ouders hun verantwoordelijkheid niet meer nemen, want ze droppen hun kind maar af op school, om zo snel mogelijk te kunnen gaan werken. Of als kinderen in een restaurant vervelend zijn. Of als mensen liever kiezen voor een vlucht zonder kinderen.

Laat me met rust, gewoon even met rust, denk ik, als ik lees over hoeveel geld er wordt uitgegeven met Sinterklaas of kerst. En over hoe slecht het is als kinderen veel speelgoed hebben.

Laat me nou verdomme eens met rust, denk ik, als ik zie hoe mensen reageren op bepaalde Facebookposts over Zwarte Piet. En dat je dan erna leest dat in het overgrote deel van Nederland de Pieten gewoon zwart blijven. Laat me niet altijd politiek correct zijn. Laat me gewoon even. Ik ben te moe om na te denken over dit soort zaken.

Laat me gewoon met rust, denk ik, als ik lees over #metoo en dan vooral over alle informatie die over bepaalde personen naar buiten komt. Het is te verschrikkelijk voor woorden wat er allemaal gebeurt, maar laat #metoo geen hype worden. Een hype vermoeit mensen op den duur. En het erge is: mensen smullen ervan. Van de details, van de met naam en toenaam genoemde regisseurs, politici enzovoort. Op zo’n moment denk ik #fuckoff. Doe dit achter gesloten deuren.

Lamemetrust, brabbel ik, als manlief klaagt over de status van de keuken, als ik moet rennen om ’s avonds op tijd op mijn werk te komen. Laaaaaaaaaamemetrust, kreun ik, als ik ’s nachts weer een kindervoet in mijn oksel voel.

Maar laat me vooral met rust over het opvoeden en voeden van mijn kinderen. Laat me met rust, gil ik, als ik een voedingsdeskundige commentaar zie geven op een ontbijt van twee volkoren boterham met pasta of hagelslag. Of dat een krentenbol niet in de schijf van vijf zit. Of als er op scholen alleen nog maar water gedronken mag worden. Of als het enige goede ontbijt bestaat uit zelfgemaakt brood met pompoen, gedroogde dadels en noten.

Laat de boterham met hagelslag met rust. Laat de beker ranja met rust. Laat de cornflakes met rust. De melk. De chocoladepasta. De spikkeltjesworst. De roomboter. Het koekje en het snoepje. De feestelijke traktatie.

Ik wil geen maatschappij waarin mijn kinderen de hele tijd met hun neus op de suikers worden gedrukt. Waarin meisjes van acht zich druk maken over jam op hun bruine boterham. Waar ieder kind maar over een kam wordt geschoren.

Ik wil rust. Geen commentaar meer. Niet van mezelf en niet van anderen. Geen Facebookposts meer lezen, die me over de zeik halen. Geen nieuws meer kijken dat alleen in de grachtengordel recht van bestaan heeft. Geen opmerkingen van voedingsdeskundigen lezen over zelfgemaakt brood en dadels.

#fuckoff, denk ik dan. Gewoon #fuckoff. Ik geef mijn kinderen hagelslag. Ze krijgen een snoepje. En dat zelfgemaakte brood? Dat doe ik wel een keer als ik met rust gelaten word. Over een jaar of achttien ofzo.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal
Eerste schooldag

Het bericht Blog Sophie: ‘Laat de boterham met hagelslag met rust. De melk. De chocopasta. En de spikkeltjesworst.’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Afgelopen zaterdag was ik samen met mijn moeder bij een business event. We hadden allebei behoefte aan een zakelijke oppepper. Even naar de juiste vragen luisteren en met een hoop motivatie weer naar huis. En ik was als een kind zo blij dat mijn moeder er ook was.

Ergens, ik geloof in LINDA., las ik een artikel over hoe je je kunt ergeren aan je moeder. En dat was best herkenbaar. Zo kan ik me gruwelijk ergeren als ze bij ons oppast en de kinderen laat kleien. Van haar mogen best alle kleuren door elkaar – voor mij een gruwel. Zit ik weer met een hoop bruine klei.

Ook volgen er weleens opmerkingen over het huishouden, of over de opvoeding. Zo hebben de kinderen te veel speelgoed. Ik erger me kapot als ze dat zegt, want het voelt als een aanval op mij als moeder. Bovendien had ik vroeger als kind ook niet te klagen. Dat ze ergens wel een punt heeft, negeer ik het liefste.

En zo zijn er nog een hoop andere zaken. Als kind vond ik natuurlijk dingen stom en als puber nog meer. Maar toen ik zelf moeder werd, veranderden de zaken. Ging ik keuzes die zij in het verleden maakte, anders bekijken. Eerst kritisch, maar later met veel begrip (vooral toen ik meer kinderen kreeg).

Ik wilde een andere opvoeding voor mijn kinderen. En ja, ik heb het geprobeerd. Echter, we bezitten beiden het avontuur-gen dat ons niet geschikt maakt als thuisblijfmoeder – hoe erg ik dat ook ambieerde.

Of dat ze geen vaste oppasdag wilde. Ongelooflijk irritant. Vroeger pasten opa en oma toch ook op mij? Inmiddels denk ik: wat loop ik te klagen. Ze is er wel altijd. Gewoon om mee te kletsen. Om tegenaan te klagen. Om te strijken (de hemel zij geprezen!). Om met de oudste een tipitent te gaan bouwen. Met de middelste naar de kinderboerderij te gaan en om met de jongste boodschappen te doen. Eigenlijk maakt het bij de jongste niet uit, want die kondigt nu al aan (3 jaar) dat ze liever – zonder zussen – bij oma wil wonen.

En afgelopen zaterdag, toen we daar samen aan de koffie stonden en ik om me heen keek, dacht ik: hoe tof dat mijn moeder er nu gewoon bij is. En dat we een dagje samen hebben. Een dagje waarin maar weer blijkt dat ik ook op haar lijk. Dat we op dezelfde manier ondernemen, op dezelfde manier op nieuwe ideeën komen en altijd geloven in onze eigen dromen.

Waar ik aan het opbouwen ben, hoopt zij langzaam af te bouwen. Maar nog studeert ze en wil ze meer en meer leren. Even gewoon een volledige Engelstalige studie doen met drie dagen examens: ik doe het haar niet na (misschien op haar leeftijd weer wel). En tussendoor komt ze dus strijken, spelen met de kinderen en snapt ze het maar al te goed als wij een keer een kind willen lozen. De jongste bijvoorbeeld, zodat we even adem kunnen halen.

En ik weet het: voor mijn eigen kinderen word ik op een bepaald moment ook stom, onuitstaanbaar en irritant. Maar ik hoop ook dat ze later, als ze zelf moeder worden, waarderen wat ik hun heb willen geven. Liefde, liefde, liefde en ja… iets te veel speelgoed. Tot die tijd geniet ik gewoon van de bruine klei en van mijn eigen mama.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal
Eerste schooldag
Spikkeltjesworst

Het bericht Blog Sophie: ‘Toen ik zelf moeder werd, ging ik de keuzes die mijn moeder maakte, anders bekijken’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Ik ben dol op cadeautjes. Zowel geven als ontvangen. Deze tijd is voor mij dan ook de leukste tijd van het jaar. Voor de kinderen is dat heel anders.

Mijn oudste dochter was nog geen 1 jaar, toen ik haar schoen zette. Dat was toch leuk? Babyeendje als cadeautje erin, gewoon iets kleins en eerlijk gezegd ook vooral voor het fotomoment. Met de komst van haar zussen werden sowieso alle schoenen gezet, want waarom zou Sint niks meenemen voor haar zusje van drie maanden? Nou, precies.

Ze kregen wat pepernoten in hun schoen en soms – tot hun grote afschuw – een mandarijntje. Dat wist ik nog zo goed van vroeger. Dat ik dan vol verwachting beneden kwam en een mandarijn in mijn schoen vond. Dat was altijd een enorm grote teleurstelling. Had er dan niks in gedaan! En zo reageren mijn kinderen ook. Geweldig!

En elke dag hun schoen zetten, vond ik ook onzin. Ik knutselde een kalender met de dagen in het rood waarop ze wel vol overgave voor de open haard mochten zingen. Ze kregen brieven  terug als ze een tekening maakten, tips en soms ook complimenten van de Sint. En als ze echt heel lief waren geweest, zat er heus wel eens een klein cadeautje in. Prima, vond ik zelf. Dit was ik immers zelf ook gewend.

Echter, op het moment dat er kinderen naar school gaan, verandert het hele zaakje. Gisteren nog, tranen met tuiten… Vriendin X heeft drie dagen achter elkaar haar schoen mogen zetten en ze kreeg er drie keer iets in. Maar ik ben toch ook lief geweest, mama? Of vriendje Y heeft gewoon een spel voor de Playstation in zijn schoen gekregen. Dat is toch super duur, mama? Waarom krijg ik geen groot cadeau in mijn schoen?

Zo gaat het eigenlijk al vier jaar, sinds de oudste voor het eerst naar de kleuterschool ging. Onderling zijn er – logisch ook – grote verschillen. Maar zelfs ik (dol op cadeautjes als ik ben) had niet verwacht dat er echt grote cadeaus in een schoen konden.

Het stelde me voor een dilemma, want eigenlijk wil ik mijn strategie gewoon handhaven. Bovendien vind ik dat iets in een schoen moet passen (of nou ja, zo goed als, want gelijke monniken, gelijke kappen en de derde heeft natuurlijk kleinere schoenen dan de eerste etc). Tegelijkertijd wil ik dat mijn kinderen ook het gevoel hebben dat ze net zo lief zijn en net zo goed beloond mogen worden als hun klasgenootjes.

Stom natuurlijk. De druk van de massa, he. Dus ging ik vorig jaar al overstag. Nog steeds mochten ze twee keer per week hun schoen zetten, gedurende 3 weken en dan zat er een keer een wat groter cadeau in. Daar moesten ze dan wel extra hun best voor doen. Dus tekening erbij of een brief, minimaal vijf liedjes zingen en een wortel met water voor het paard. Voor wat, hoort wat toch? Kinderen blij, ik blij.

Maar het lijkt alsmaar erger te worden.  Sommige kinderen mogen elke dag hun schoen zetten en er zit altijd wel iets in. Een mandarijntje inderdaad, maar soms ook gewoon drie dagen achter elkaar snoep.

Daarin wil ik niet mee. Echt niet. Dus leg ik de kinderen uit dat Sinterklaas een drukbezet man is. En vooruit: soms doe ik wat extra pepernoten in de schoen. Vooral als ze die niet gezet hebben.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Navelstreng
Zwemmen
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal
Eerste schooldag
Spikkeltjesworst

Het bericht Blog Sophie: ‘Een vriendinnetje kreeg drie dagen achter elkaar iets in haar schoen. Maar zij was toch ook lief geweest?’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Soms is het allemaal best lastig hè, dat moeder zijn. Toch? Nou ja, dat vind ik wel na 50 minuten slaap.

Onze jongste is altijd een sloper geweest. Haar twee oudere zussen waren ook weleens vroeg wakker. Of een keertje ’s nachts. Maar onze Vrolijke Sloper presteerde het om anderhalf jaar lang rond vijf uur klaarwakker te zijn. Gelukkig ging het daarna beter. Ineens. Alsof er een kwartje was gevallen. Onlangs zeiden we het nog tegen elkaar: wat was het TOEN zwaar hè? Zulke dingen moet je nooit hardop zeggen natuurlijk.

Het is nu 2.21 uur en ze is vanaf tien voor 1 wakker. Ze moest plassen. En daarna deed haar teen pijn. En toen wilde ze bij ons in bed. En vervolgens zei ze elke 10 seconden: ik wil naar beneden toe. Dacht het niet. Dat had ik al drie keer eerder gedaan. Zat ik om 3 uur of 4 uur ’s nachts beneden te koekeloeren. Zij klaarwakker, ik slaapdronken. En zij viel dan om 7 uur een uurtje in slaap. Zij wel! Ik kreeg rond dat tijdstip haar twee zussen op mijn dak.

Vannacht ging ik daar dus niet aan beginnen. Ik negeerde het gehuil (onmogelijk). Ik pakte mijn telefoon af, toen ze die stiekem pakte om mee te spelen. Ik dreigde en smeekte. Smeekte nog harder. Werd boos, deed lief. Totdat ze om 2 uur haar zussen wakker had gekrijst. Toen dacht ik: en nu ga je inderdaad naar beneden, want dan kunnen je zussen tenminste nog slapen. Vooral de één die net een beetje aan het opknappen was van de griep.

Het was niet mijn beste beslissing ooit. De middelste raakte in paniek omdat haar mama beneden zou zijn en zij boven. De oudste raakte in paniek omdat ze zag aankomen dat ze alleen boven zou liggen. En nu zitten we beneden. De bank is in beslag genomen door drie warme kinderlijfjes. Er is nog tien centimeter over voor hun mama.

En ik denk: ze is 3,5 jaar. Hoezo slaapt ze niet? Hoezo is ze wakker? En hoezo houdt zij het vervolgens de hele dag vol op dat ene uurtje inhaalslaap van 7 tot 8 uur ’s morgens? Je mag het gerust weten: ik heb nare dingen gedacht vannacht. Ik heb het moederschap vervloekt. Ik maakte me druk over de dag die komen gaat. Een drukke dag. Een dag opleiding. En ik heb 50 minuten geslapen.

Ik zou beter moeten weten. Kinderen kijken niet naar de agenda van mama. Kinderen hebben hun eigen (soms verborgen) agenda. Kinderen worden ziek als je een belangrijke dag hebt op het werk. Kinderen zijn vroeg wakker als je hoopt op een uurtje extra slaap.

En nu klinkt er toch een kinderstemmetje van de bank: mama, gaat het? Ach, de schat. Natuurlijk gaat het. Zo niet, dan toch. We zien wel hoe het gaat. Of we nog in slaap kunnen vallen (en in mijn geval… Waar ik in slaap kan vallen).

Ah, de jongste vraagt om een boterham. Dat is er dus: ze heeft honger. Ze wil er eentje met zwarte hagelslag. En vervolgens vrolijk: ja, dat is precies wat ik wil hebben.

Ik denk dat ik nog maar een kop koffie pak. En zo een matras van boven. En dan doen we gewoon alsof de dinsdag niet bestaat. Op woensdag zijn we er weer.

Elke week schrijft voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) een blog voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Schoentje zetten
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal
Eerste schooldag
Spikkeltjesworst

Het bericht Blog Sophie: ‘Ik zou beter moeten weten. Kinderen kijken natuurlijk niet naar de agenda van mama’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.

Piemel. Penis. Vagina. Het staat in loeigrote letters op het werkje dat mijn kleuter mee naar huis neemt. En de oudste? Die wil wel eens weten of papa en mama nog wel seksen. Yep, het is de week van de lentekriebels.

We kregen keurig een overzicht hoor, van de juf van groep 4. Ze zouden het gaan hebben over ‘in je nakie’. Wanneer je dat wel en niet doet en het respecteren van elkaar privacy. Ook relaties kwamen aan bod: wie vind je speciaal, wie vind je extra lief? En natuurlijk kwam ook homoseksualiteit ter sprake. Net als ieder jaar. We hebben een progressieve school.

Nu is homoseksualiteit voor onze kinderen volkomen normaal. Allemaal te danken aan de kinderen met twee moeders, die bij ze in de klas zaten. Lijkt ze ook reuze gezellig: twee mama’s. En of dat raar was of bijzonder…eerlijk gezegd kon het op een totale desinteresse rekenen. Het was nu eenmaal zo. Prima.

Toch voelde ik me redelijk overvallen, toen A1 (die dus in groep vier zit) gisteravond ineens aan me vroeg of ik vóór papa seks had gehad met een andere man. Ik reageerde heel adrem met “eh….”, om vervolgens GL wanhopig aan te kijken. Eh, ja, mama had seks voordat ze papa leerde kennen. Er waren best wat wilde jaren. Maar om dat nu met mijn net acht-jarige dochter te delen? Eh…Nee!

Dus antwoordde ik heel braaf dat papa mijn eerste was. Wat me er nu ineens aan doet denken dat mijn moeder exact hetzelfde antwoord gaf, toen ik het haar jaren geleden vroeg. Hmmm….Het gesprek met mijn dochter was nog niet afgelopen, want ze wilde ook weten of ik voor papa al een keer getrouwd was. Gelukkig kon ik daar meteen ontkennend op antwoorden.

Na even dralen in de badkamer, kwam de belangrijkste vraag uit. “Doen jullie wel eens seksen?”, vroeg ze. “Ja, we knuffelen wel eens,” zei haar vader. En ik rende heel pedagogisch de badkamer uit om Bumba voor te gaan lezen aan de jongste.

Een geweldig initiatief hoor, die Week van de Lentekriebels. Ik dacht eerst ook nog: lekker gemakkelijk, dan hoef ik dat hele zaadje-eitje-verhaal niet uit te gaan leggen. Stom gedacht natuurlijk. Ook A2 (groep 2) kwam thuis met lentekriebels in haar buik. Ze vertelde dat ze T. uit haar klas wel eens een kusje had gegeven. Vervolgens was T. van schrik van zijn stoeltje gevallen, hóp met de billen in de lucht en had ze die gelegenheid meteen benut om hem tegen zijn kont aan te slaan én tegen zijn piemel. Haar vader kromp een beetje ineen van het verhaal en legde uit dat ze dát maar niet meer moest doen.

Aan ons is overigens sowieso die hele ‘voorbipsdiscussie’ voorbij gegaan. A1 had een tijdje een spraakachterstand en had daardoor een eigen taal verzonnen. Een vliegtuig was ‘N’, dorst was ‘lala’ en eh…haar vagina was ‘mimi’. Prima woord leek ons, totdat een vriendinnetje een oma bleek te hebben die Mimi heette. Hilariteit alom.

En nu komt A2 thuis met de wijze woorden dat ze geen mimi heeft, maar een vagina. En dat jongens een penis of een piemel hebben. Wij als ouders juichen natuurlijk iedere ontwikkeling toe, maar eigenlijk zijn we best ouderwets.

Wij willen het helemaal niet over vagina’s en piemels hebben. Of over seksen en seks voor het huwelijk. Wij willen juist dat onze kinderen geloven dat kinderen worden gemaakt door heel speciaal te knuffelen. Gewoon, lekker dicht tegen elkaar aan. We zijn er nog niet aan toe. Helaas hebben ze daar op school geen boodschap aan.

Voormalig docente geschiedenis en journalist Sophie Fleur (34) is blogger voor VIVA Mama. Ze is getrouwd en moeder van drie dochters.

Lees ook:

Schoentje zetten
Speentjesfee
Zindelijk
Fuck de perfecte moeder
Vakantie
Papa
Hoge hakken
Sportdag
Kinderverjaardag
Happy pills
Vrouwenvoetbal
Eerste schooldag
Spikkeltjesworst
Hagelslag

Het bericht Blog Sophie: ”Doen júllie wel eens seksen?’ vraagt mijn achtjarige. Ik ren heel pedagogisch de badkamer uit’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.